Ontmoeting met een Engel, op het moment dat ik het zo nodig heb

Ik zit al een poosje niet zo lekker in mijn vel. En besluit dat een verandering van omgeving mij misschien goed doet en boek een korte reis naar Schotland. In mijn ééntje. Alleen met mijn zorgen en gedachten wandelt ik kilometers door het Schotse berglandschap. Tijdens de wandeling op mijn laatste vakantie heb ik een bijzondere ontmoeting. Precies op het moment dat ik het zo hard nodig heb, komt er een engel tevoorschijn!


“Terwijl ik daar zo loop, komt er een wat oudere vrouw met een hond aangelopen, ik schat haar in de zestig…”

“Daar ging ik dan, voor het eerst alleen op vakantie. Dat is een hele onderneming als je dat  nog niet eerder hebt gedaan; het neemt veel energie en kost ook spanning. Vandaag is mijn laatste volle dag en morgen ga ik weer naar huis. Zoals eigenlijk de hele week is het prachtig en zonnig in Schotland. Lekker fris maar de zon geeft zoveel warmte! Dus hup uit bed, wassen, ontbijten en daarna snel de wandelschoenen weer aan om er op uit te gaan. Alleen wel te verstaan. Het is heerlijk; de natuur, ruimte en stilte zorgen dat er ook ruimte in mij ontstaat.

Helends

De natuur an sich heeft iets helends. Wat heeft God dat toch kunstig bedacht! Uit onderzoek blijkt dat wanneer je minstens drie dagen in de natuur doorbrengt, er iets in je brein gebeurt. De hersencellen veranderen, je kunt beter nadenken en je wordt ook creatiever. Ook het vogelgezang buiten heeft een positief effect op ons. Volgens onderzoekers maken vogels en vogelgezang onze hersenen kalmer; hun gezang is voor ons een teken dat de omgeving veilig is, waardoor we beter kunnen herstellen van stress en ‘aandachtsmoeheid’.  Het gezang van vogels zorgt er ook voor dat je je relaxter, gelukkiger, meer verbonden, energieker en zelfverzekerder voelt, zelfs tijdens een depressie. Een effect dat tot wel acht uur lang kon aanhouden!

Ik sta stil

Tijdens mijn wandelingen sta ik regelmatig stil om alles bewust in mij op te  nemen, ook deze morgen. De lucht is heel helder en ik kan alles goed om mij heen zien; zowel de landerijen als de heuvels. Het is prachtig! Wat een kleurscharkeringen doordat het zonlicht bepaalde delen kan raken en sommige niet; tinten van groen, geel, rood, zwart, grijs en bruin wisselen elkaar af. Het is echt adembenemend mooi. Terwijl ik daar zo loop, komt er een wat oudere vrouw met een hond aangelopen, ik schat haar in de zestig.

Rust in Schotland

Ze spreekt me aan, zoals iedereen hier dat doet. Ze zijn hier allemaal zo aardig. We groeten elkaar en daardoor hoort ze natuurlijk gelijk dat ik niet uit Schotland kom. Ik vertel haar dat ik Nederlands ben en hier voor een week om een beetje tot rust te komen. We lopen een stukje samen op en ze vertelt me over de buurt en wat er allemaal te zien is. Ook vraagt ze of ik al eekhoorns heb gespot, waarop ik met nee moet antwoorden. Ze weet een uitkijkpost hiervoor en vraagt of ze me die mag laten zien. Ik stem enthousiast in en omdat het nog best een eindje lopen is, praten we ondertussen met elkaar verder.

Rake dingen

We voeren een mooi gesprek; een gesprek dat ik ook wel nodig had, merk ik. De vrouw heeft veel levenservaring en zegt rake dingen. Aangezien ik de laatste dagen wat minder lekker in m’n vel zit, doet me dit goed. Alhoewel we het niet over het geloof hebben, voelt het wel als een geloofsgesprek. Ik voel me door haar bemoedigd en diep geraakt door de dingen die ze zegt. Even later komen we aan bij de uitkijkpost en we hebben mazzel; we treffen drie oudere mensen met fotocamera’s die al een paar eekhoorns gezien hebben. Niet veel later zie ik er zelf ééntje, vlak voor het uitkijkhutje. Eén van de dames maakt plaats voor mij zodat ik kan gaan zitten en door het luikje kan kijken. Vogeltjes vliegen af en aan en een schattige eekhoorn blijft rustig zitten en eet z’n pinda. Niet veel later vertrekken de oudere mensen, maar Ann, de vrouw met wie ik opliep, blijft nog even bij mij zitten.



Die engelen zijn voor jou

Opeens zegt Ann tegen me; ‘Ik maak sieraden en vanmorgen voelde ik dat ik een paar engel-oorbellen moest maken. Ik denk nu dat ik deze voor jou moest maken’. Ik voel opeens zo’n warmte in die koude hut en raak geëmotioneerd. Ze staat op en zegt: ‘Ik ga nu naar huis om ze op te halen, daarna kom ik weer terug naar dit pad. Als we elkaar dan weer ontmoeten, zijn de oorbellen echt voor jou bestemd.’ We groeten elkaar en ze gaat weg. Ik blijf een beetje verbouwereerd achter, terwijl ik naar de eekhoorn en de vogeltjes staar. Dan sta ik ook op en loop ik richting het pad. Eerlijk gezegd weet ik de weg niet meer omdat we zoveel kletsten onderweg, dus loop ik terug op goed geluk, Bij een kruising weet ik het niet meer. Ik kijk op mijn kaart op mijn telefoon, maar ik heb geen internet. Ik sla rechtsaf en hoop dat ik goed zit.

Stoffen zakje

Even later blijf ik even stilstaan om de omgeving in me op te nemen. Opeens zie ik vanuit het zonlicht een figuur aankomen. Het is Ann. Ze lacht; ‘You see… it is meant to be!’ (zie je, het moet zo zijn!) Ze geeft me een prachtig klein paars stoffen zakje met daarin de oorbellen. De oorbellen zijn echt schitterend. Samen lopen we nog even verder en als ze bij haar huis is, roept ze me al zwaaiend na: ‘You’ll be okay! Just love yourself.  What is ment to be will come you’re way. Just have faith and let go of your fear. You are wanted and protected, there are always angels around you and send to you.’ (Het komt goed. Hou van je zelf. Wat moet gebeuren, zal gebeuren. Heb geloof en laat je angst los. Je bent geliefd en beschermd. Weet dat er altijd engelen om je heen zijn en naar je gestuurd worden.)

Ze zwaait nog een keer en weg is ze. Ik loop verder en aai het kleine paarse zakje met de twee engeltjes. Voor me dwarrelt een klein wit veertje in de zon en in mijn hart klinken de woorden van Psalm 91 vers 11: ‘Hij vertrouwt je toe aan zijn engelen, die over je waken waar je ook gaat.’ Dank U, God!

Als het Wonder pijn doet

Nadat Simeon baby Jezus heeft opgetild om hem te zegenen, staat er in de Bijbel (Lucas 2:33) dat Maria en Jozef verbijsterd zijn over de interactie. Ik kan me voorstellen dat het moment een beetje onwerkelijk was. Je draagt deze openbaring van God al negen maanden met je mee, misschien met een wat dubbel gevoel en afvragend of je niet een beetje gek bent.
En dan ziet iemand eindelijk en erkent wat je de hele tijd al wist: Deze baby is de Christus!

Het moet schokkend voor hen zijn geweest, maar het was een geweldige bevestiging van wat God aan het doen was en al gedaan had.

Simeon wendt zich tot Maria en zegt tegen haar: “Eens zal een pijnlijk zwaard je innerlijk doorboren, want je kind zal door velen in Israël worden verworpen. En het lot van je kind is dit: het zal worden neergelegd als een wonderteken voor de ondergang en opstanding van velen in Israël. Velen zullen zich tegen dit teken verzetten, maar het zal de diepste gedachten van hun hart voor God blootleggen.”

Dit moest in één keer heel veel slikken zijn.

Verplaats jezelf even in Maria’s schoenen: je bent net bevallen van een baby. Je bent de afgelopen 40 dagen met die baby in afzondering geweest. Dit is je eerste uitje. 

Je hebt gehoord dat de baby geweldig zal zijn, dat hij iemand is waar velen op hebben gewacht – allemaal via een engel. En dan onderbreekt deze man, die precies weet wie je baby is, het moment waarop je de baby zegent om je te vertellen: je zult de pijn hiervan voelen. Je baby zal zijn leven verliezen als hij ouder wordt en voor velen als een wonderteken dienen.

Ik had mijn handen willen opsteken om te protesteren of willen zeggen: “Kun je nog even wachten? Hij is nog maar een baby!” Maar Maria – zoals we haar al eerder hadden gezien – hoorde wat Simeon zei en dacht er in haar hart over na.

In de afgelopen jaren heb ik geleerd dat momenten van grote vreugde vaak gepaard gaan met momenten van groot verdriet en strijd. Ik denk niet dat we ooit op een plek komen waar alleen maar vreugde is, waar nooit iets vreselijks gebeurt. Tenminste niet hier op aarde

Ik roep niemand op om te wachten tot de schijnbaar onvermijdelijke gebeurtenis gebeurt ,vooral een die niet wenselijk is, maar deze interactie herinnert me eraan dat ik het goede in mijn leven niet mag verwaarlozen als het slechte alomtegenwoordig voelt.

Maria kreeg te horen dat haar innerlijk met een zwaard doorboord zou worden. Haar hart zou gebroken worden. Er zou iets vreselijks gebeuren, maar de uitkomst zou groot nieuws zijn voor alle mensen. Denk je niet dat ze die profetie wilde negeren? Denk je niet dat ze dat deel van het verhaal wilde overslaan?

Vreugde en strijd kunnen in hetzelfde verhaal voorkomen.
Ik zou zelfs zeggen dat de strijd de vreugde nog zoeter maakt.

Terwijl ik deze woorden voor het eerst schreef, was ik mentaal ingestort. En hoewel ik me echt rot voel, en ik hier hulp voor nodig heb weet en vertrouw ik erop dat het weer goed komt.
Ik merk iedere keer wanneer me dit overkomt er ook iets moois gebeurt. Doordat ik me kwetsbaar opstel, zie ik opeens zoveel liefde maar ook gebrokenheid in de ander.
Het geeft ruimte voor gesprek, ik krijg lieve berichtjes en appjes van allemaal mensen om mij heen. En al is het niet leuk wat er gebeurt, onstaat er iets kostbaars. Een verbinding en zoveel menselijkheid. Dat is iets wonderlijk moois. En daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn. Dat me dit ook toekomt.

De strijd is echt, maar er zijn van die goddelijke momenten, kort maar krachtig, waar vreugde doorbreekt en ik voel het. Een diep gevoel geworteld in mijn geest, als een diepe bron.

Ik wil zeggen dat het niet mijn vreugde is, maar een bovennatuurlijke vreugde die God in mijn geest heeft geplant om in de strijd te ervaren.

Zou ik misschien sommige dingen veranderen of het verhaal veranderen? Natuurlijk, op het eerste gezicht wel. Maar ik weet dat het verhaal nooit perfect zal zijn. En ik weet dat de strijd altijd een realiteit zal zijn.

Het is niet zo dat vreugde en strijd niet kunnen bestaan in het verhaal – dat doen ze al. Ze zijn allebei authentiek en het ene verzoent soms het andere.

Strijd en vreugde.
Vreugde en strijd.

Het grootste Wonder dat de wereld ooit heeft gekend bevatte beide

(Geïnspireerd door Hannah Bercher)

Het Avontuur in wachten

Ik vind het vervelend om te wachten. Jij ook?

“Wat doe jij vaak: gewoon wachten, afwachten of verwachten? In al deze versie van wachten geldt dat je geduld moet hebben. En geduld is wat ik in bepaalde situaties heel veel heb, engelengeduld zelfs. Maar meestal is geduld een afwezige in mijn leven. Ik houd meer van tempo maken. Ik haal mensen altijd in terwijl ik door het centrum van de stad loop. En als het even kan haal ik ook mensen in op de fiets of de snelweg (en ja, dan rijd ik meestal net iets boven de maximumsnelheid…).

Ergeren

Ik vind het vervelend om te wachten. Jij ook? Vooral wanneer je in de wacht wordt gezet, bijvoorbeeld bij de belastingdienst of een andere instantie of als je in de wachtkamer zit bij de dokter of de tandarts. Op zo’n moment erger je je vaak bont en blauw, want we hebben nog zoveel meer dingen op onze to-do-list, of we zitten in spanning voor wat komen gaat. Ook Advent is een tijd van wachten. Maar deze vorm van wachten is verrassend fijn!

Avontuur

Het woord Advent komt van het Latijn Adventus en betekent: Komst. Het woord Adventus komt weer van het woord Advenire uit het Latijn wat zowel komen als aankomen betekent. Ik moet hierbij direct denken aan het woord ‘Adventure’ in het Engels, dat hiervan afgeleid is. Zowel in het woord avontuur als in het woord verwachten zit actie. Zo zie ik ook deze tijd van wachten in de Adventsperiode: het is actief en verwachtingsvol uitzien naar een bijzonder avontuur… met Jezus!

Wachten is het antwoord

Onlangs las ik zo’n mooie zin die hieraan raakt: ‘Wachten is deel van het antwoord’. En zo is het ook: het hele leven is een opeenstapeling van wachten, met momenten van vreugde, verwondering en avonturen. Tegelijkertijd kijken we uit en gaan we op avontuur om God op aarde te ontmoeten, want in die ontmoeting ligt het antwoord. Want als we de vrede en hoop die Christus brengt ten volle willen begrijpen, moeten we geduldig zijn en afwachten. In het donker, in de stilte geduldig wachten tot het weer Licht wordt:

“We zijn al gered, ook al zien we dat nu nog niet. Toch vertrouwen we erop dat God ons de eeuwige redding zal geven. Als we het nu al konden zien, dan hoefden we er niet op te vertrouwen. Maar door vol te houden in deze moeilijke tijd, laten we zien dat echt op God vertrouwen.” (Romeinen 8:24-25)

Waar wacht jij hoopvol op?

All Hallows Eve

All Hallows Eve

Vanavond wordt Halloween op veel plekken gevierd. Een feest van duisternis en angst. Een feest over de dood en enge dingen. En dat is jammer want Samhain van oudsher was een heel ander feest.

Wat niet veel mensen weten is dat de Kelten, wiens feest het is, eigenlijk de Galaten zijn. Ja waar een brief naar is geschreven in de Bijbel door Paulus. Diezelfde mensen inderdaad. De Galaten waren een volk,zoals we in de Bijbel kunnen lezen, een volk wat snel beïnvloedbaar was maar ook een barbaars volk. Met vreemde rituelen en mensenoffers. Snel ook andere verhalen als waar aannamen. Vandaar dat Paulus , ze ook zo streng toespreekt in zijn brief. Wij kunnen onszelf daar in herkennen. Ook wij waren heidenen en mede door de reizen van Paulus naar deze Galaten verspreidde zich de Goede Boodschap.

De Kelten en dus afstammelingen van de Galaten hadden ook andere feesten, één daarvan is Samhain. De Kelten hadden het jaar opgedeeld in vier groepen. Wij kennen ze, als de seizoenen.
Het mooie aan dit feest is dat het een feest ter ere van de natuur is van de Schepping en al is het niet een Christelijk feest het herinnert ons wel aan Hem.

Op 31 oktober wordt het steeds donkerder om ons heen en gaan we de winter in.
De kern van het Christendom wordt gevormd door de dood, verrijzenis en hemelvaart van Christus, en het is de basis van ons begrip van dood en eeuwig leven. Terwijl de kerk met vreugde Pasen viert, geeft zij ook dagen om stil te staan bij onze eigen dood en om hen te gedenken die ons zijn voorgegaan, daarom hebben wij Allerheiligen (1 nov.) en Allerzielen (2 nov.). In de oudheid begon de Kerk haar feestdagen vaak met een nachtwake de nacht ervoor en zo werd Halloween (Allerheiligenavond) ingesteld.

Veel van onze vieringen van Halloween zijn aanpassingen van andere geloofstradities. In Keltisch Brittannië markeerde het feest van Samhain het einde van de zomer en het begin van de winter. Deze tijd van het jaar werd niet alleen gebruikt voor de oogst en het “overwinteren” van voedsel, maar werd ook geassocieerd met de dood.

De Kelten geloofden dat in de nacht van 31 oktober de geesten van de doden over straat liepen en werden veroordeeld door de heer van de duisternis. Ze staken vreugdevuren aan om de duisternis te bezweren, en de zielen van de doden werden uitgenodigd in het licht van de familiehaard om de warmte en de vruchten van de oogst te delen. Dit verwelkomen met voedsel ontwikkelde zich tot “truc of traktatie”, net als de griezelige kostuums die bedoeld waren om de geesten in verwarring te brengen. Achter het schenken van voedsel en het verwelkomen van zielen schuilt de herinnering om een genadige en warme gastvrijheid te betonen aan alle mensen.

Meer dan 2000 jaar geleden vierden mensen op deze manier het feest. Wij weten nu dat al de angst om onze naasten en geliefden die zijn overleden en gegrepen zouden worden door de heer van de duisternis, een angst is die wij niet meer hoeven te hebben.
Jezus heeft de dood overwonnen en dus hoeven wij ons niet te verkleden om satan te verwarren zodat onze geliefden niet worden mee gesleurd naar de onderwereld.

De dood is overwonnen het Licht en leven hebben het laatste woord. Ondanks het duister om ons heen, brandt in ons een niet verzengend Vuur, een Licht wat niet gedoofd kan worden.

Waarom je vooral naar je eigen licht moet kijken

“Als je de kaars van iemand anders uitblaast, zal die van jou niet feller branden.” Ik dol op metaforen van licht, maar deze kwam wel even binnen. Want laten we eerlijk zijn; jezelf verhogen door een ander naar beneden te praten, … dat hebben we allemaal wel eens gedaan toch?

“Onlangs kwam ik een uitspraak tegen van schrijver Steven Aitchison: “Als je de kaars van iemand anders uitblaast, zal die van jou niet feller branden.” Aitchison schrijft veel boeken over zelfontwikkeling en hoe dat werkt in onze psyche. Zijn uitspraken laten je nadenken en zijn veelal van toepassing op ieders leven. Waar sta jij voor?

Jaloezie en angst
Zo ook bij zijn uitspraak over de kaars : Jij hebt dat vast ook wel eens gedaan, een ander via het wereldwijde web of via social media “gestalkt”, van afstand bekeken en gescrold over zijn of haar pagina. Soms bekruipen ons dan jaloerse gevoelens of gedachtes als “Houd nu je klep maar over één of andere prestatie.” Herkenbaar? Ik geef het toe; ik heb dat soort gevoelens soms. Nu wellicht minder dan vroeger, maar het is er nog steeds wel eens . Ik weet dat ik in stilte succesvol ben. Maar het idee om mezelf op te hemelen (professioneel althans) op sociale media vervult me met angst. Terwijl ik wel oprecht trots kan zijn op wat anderen hebben bereikt en daarover delen.

Valkuil van vergelijken
Het is zo makkelijk om in een eindeloze cyclus van jaloezie en gezeur terecht te komen, het leven van anderen met dat van jezelf te vergelijken en jezelf daardoor helemaal gek te maken. Waarom doen we dat toch? Vergelijking is de dief van vreugde en het succes van een ander staat niet gelijk aan jouw falen. Jaloezie en boosheid zijn zulke sterke emoties. Waarom zou je je energie verspillen door al die negatieve gedachten op iemand anders af te schuiven? Het is niet gezond en het brengt je niet verder.

Minderwaardig voelen
Die gevoelen van jaloezie kunnen ons op veel terreinen in ons leven overvallen. Bijvoorbeeld op professioneel vlak, maar ook in de privésfeer of je gezinsleven. Je vergelijkt je leven met dat van een ander. De ander heeft het vaak zoveel beter, en kan zoveel meer en is misschien talentvoller. Althans, zo lijkt het vaak aan de buitenkant. Maar zelfs binnen gezinnen, vriendschappen en tussen geliefden kan het voorkomen dat de één de kaars van de ander uitblaast om zelf feller te schijnen. Het is ontzettend verdrietig, wanneer er mensen worden onderdrukt door een ander. Of de één de ander minderwaardig laat voelen. Of dat jij jezelf minderwaardig laat voelen!

Trots zijn
Als je de kaars van iemand anders uitblaast, zal die van jou niet feller branden. Jij mag trots zijn op jezelf, op wie jij bent, of langzaamaan ontdekt te zijn. Jij hebt een talent die ik niet bezit, maar ik heb op mijn beurt weer een ander talent die jij misschien bijzonders vindt. Zo zijn we allemaal goed in iets en op die manier toch allemaal gelijk. En tegelijkertijd zijn we allemaal middelmatig: we blinken uit maar schieten ook tekort. En dat maakt ons juist zo mooi, zoveel meer een mens.

Samen in Het Licht
Dus ga nu maar je kaars aansteken en kijk eens goed: een kaars heeft een schaduw en iets donkers. Maar het Licht, de vlam, bevat geen schaduw. Immers, in het Licht is geen duisternis. Wees blij, deel uit, geef jouw vlammetje door en steek de kaars van de ander aan, wanneer deze is gedoofd: “Indien dan uw gehele lichaam vol licht is, en geen deel donker is, zo zal het gehele lichaam vol licht zijn, gelijk het helder schijnen van een kaars u licht geeft.” Lucas 11:36 KJV

Een gedicht dat zo past bij dit verhaal is het gedicht ‘Be average and unafr aid’ van Whitney Hanson. Ik vertaalde het voor je:

Ik denk dat we te veel tijd besteden
aan het bang zijn voor onze eigen middelmatigheid.
We willen niet te hard zingen,
want stel dat iemand ontdekt dat we geen stem als breekbaar en helder glas hebben.
We schrijven geen muziek, omdat we Mozart niet zijn.
We schilderen niet, omdat we Picasso niet zijn.

We vertellen mensen niet dat we van ze houden,
omdat onze stem zou breken als we het zeggen.
We proberen niet onze kwetsbare tranen te laten zien.
We dansen niet, omdat we niet zo goed zijn.

De realiteit van onze menselijkheid
is dat we allemaal een beetje gemiddeld zijn in een heleboel dingen.
De waarheid is, dat we allemaal niet zo goed zijn
dus houdt jezelf niet langer tegen
om te genieten van de dingen waar je van houdt.

Omdat je niet in alles een wonderkind bent:
schreeuw het liedje uit volle borst en beken dat je ervan houdt.
Laat je stem breken, huil lelijke kwetsbare tranen, dans echt slecht;
het leven is te kort om bang te zijn om mens te zijn.

Misfits, Buitenbeentjes….

Misfits, buitenbeentjes…..

Het schrijven van rapporten is altijd een hele klus. (Ik ben blij dat ik het niet hoef te doen)

En wat zeg je nou over een kind die misschien in het schoolse niet zo goed scoort… degene die buiten de lijntjes kleurt, het out-of-the-box denk kind, degene die niks van spelling begrijpt.
En terwijl ik dit schrijf passeren een aantal leerlingen door mijn gedachten.
Degene die zo van games houdt. Er ook vet goed in is. Het Engels ook volledig beheerst, degene die dol is op knuffels en dieren. Liefdevol en empatisch richting de andere leerling. Degene die zodra er muziek klinkt gaat meezingen en meedeinen op de muziek en de ander die
vliegensvlug zijn koptelefoon op zet  omdat die gevoelig is voor teveel geluid. Makkelijk afgeleid is. En tijdens de uitleg heel andere dingen doet.

Ids kan rekenen, maar het verhaaltje erom heen zorgt ervoor dat hij het spoor kwijt raakt. De illustraties in zijn rekenboek leiden hem direct naar de meest levendige gedachten. Zijn rijke fantasie neemt een loopje met hem en brengt hem uiteindelijk niet naar de uitkomst van de som.

Ailynn kan lezen, maar de verschillende lettertypes maken het voor haar enorm verwarrend. Letters worden op zoveel manieren geschreven dat het lijkt dat het alfabet uit minstens 80 letters bestaat en dan hebben we het nog niet over de letters die opeens omdraaien tijdens het lezen.

En waarom is de Nederlandse spelling zo onlogisch…waarom moet pauw met AU en mouw met OU?? Schrijf je OU of UO? Er is geen verklaring voor. We schrijven pauw met AU, omdat we dat met elkaar hebben afgesproken. Voor bepaalde kinderen is dit zo frustrerend ze zoeken de logica en kaders hierin. Maar zijn niet te vinden. Daardoor wordt alles wat er in de klas gebeurt een warboel en hoeft er maar iets te gebeuren waardoor het kind overprikkelt. Ze verliezen de grip op de wereld om hen heen. Een lamp die te fel is of contstant flikkert, een kind wat net iets te luid wat roept door de klas. Iemand die je per ongeluk aanstoot, waardoor je pen uitschiet in je schrift.

Ik zie het in de klas gebeuren en spoor kinderen soms aan om er even uit te lopen. Of even met mij mee te komen. Zodat er weer rust in hun hoofd kan komen en ze weer in het hier en nu te plaatsen.

Het rapport. Het gemiddelde kind scoort vaak voldoende, goed en hier en daar een matig. Maar er zijn kinderen die volgens de “score” onvoldoendes hebben. Zorgelijk?

Maar wat is een gemiddeld kind, wat is een standaard…
Mensen zijn geen standaard en kinderen zeker niet.

Ze zijn nog volledig in ontwikkeling. En al die “scores” zijn een momentopname. Een milliseconde van je hele leven zelfs nog minder wellicht.

Jou kind misschien heeft er heus alles aan gedaan. Hoe kan een kind wat in zijn volle ontwikkeling is nou een onvoldoende krijgen. Ze hebben de sommen gemaakt. De taallessen gedaan, spelling schriften volgeschreven, dictees gemaakt. En iedere keer heeft dit kind meer dan 200 % gegeven om de chaos die in zijn hoofd werd veroorzaakt door juist al wat samen kwam in die klas tot orde te brengen.

Het is niet goed om hier scores aan te geven. Ze zijn in onze ogen misschien anders maar we hebben kinderen als Ids en Ailynn nodig in deze snel veranderende maatschappij. Deze kinderen hebben het in zich om uit te blinken in dingen waar wij niet aan hadden gedacht, tot originele oplossingen te komen tot problemen die zich misschien in de nabije toekomst voordoen.
We hebben de gevoeligheid van deze kinderen nodig in een verhardende maatschappij. Zodat er wat meer liefde en warmte komt.

Ik twijfel niet aan deze kinderen. Zij komen er wel. Want ze hebben vanaf het begin al harder moeten vechten. Ze staan er nog steeds. En zijn ontzettend leergierig.

Ik weet het zeker met liefde goede begeleiding en mensen om je heen die je echt zien komt het goed!

*namen zijn gefingeerd
-geïnspireerd op een stuk van M.Verdonk

Zo ziet uitreiken naar Eeuwig Licht eruit

Kunst roept emoties op, het raakt de ziel en het doet je op een andere manier naar de dingen kijken. Ik wordt bij het kijken naar kunst regelmatig geprikkeld en wil dat graag delen. Ik ziet Gods Licht en hoor Zijn stem op een manier die mij vaak betovert.

Wat dacht je van dit prachtige werk van de Française Pauline Goyard, die niet alleen fotografeert maar ook surrealistisch digitaal werk maakt? Ik heb geprbeert hier woorden aan te geven; over het uitreiken naar eeuwig licht vanuit het donker.

“Wat een ontroerend beeld. Dat je, ondanks dat alles voor de wind lijkt te gaan, vanuit de duisternis zo kunt verlangen naar Degene die de sterren heeft gemaakt. Het Licht…”

“Bij het zien van dit prachtige kunstwerk moet ik aan deze quote denken: ‘Wij trekken de mensen tot Christus, niet door luidkeels in diskrediet te brengen wat zij geloven, door hun te vertellen hoe verkeerd zij zijn en hoe goed wij zijn, maar door hun een licht te tonen dat zo lieflijk is dat zij met heel hun hart de bron ervan willen kennen.’ (Madeleine L’ Engle, een Amerikaans schrijfster die tot 2007 leefde, en in haar boeken haar geloof in God graag combineerde met de moderne wetenschap)

Depressie

Deze foto, van de in Parijs gevestigde fotografe die voornamelijk met bewerkte zelfportretten werkt, maakt deel uit van de serie Silent Squares. De beelden geven emoties en gevoelens weer die niet in woorden uitgesproken kunnen worden, of waar simpelweg de woorden niet voor gevonden kunnen worden. De serie heeft haar geholpen uit een depressie te komen. En wanneer je tussen al de beelden – die soms best verontrustend zijn – opeens dit beeld voorbij ziet komen, vraag ik me af welk gevoel hier dan bij hoort.

Verlangen

Zelf kan ik er woorden aan geven vanuit mijn eigen ervaring met depressies. Het is voor mij een ontzettend ontroerend beeld. Dat je, ondanks dat alles voor de wind lijkt te gaan, vanuit de duisternis zo kunt verlangen naar Degene die de sterren heeft gemaakt. Het Licht. Je voelt je dan zo eenzaam en klein, dat hoe je ook uit alle macht omhoog reikt, je het Licht niet kunt aanraken. En wanneer dat wel lukt, je maar met één vingertop de oneindigheid van Zijn Liefde mag ervaren, en je even heel dicht bij de sterren kunt zijn.

Uitreiken

Om terug te komen op de quote: het kan ook nieuwsgierigheid verbeelden. Jij mens bent zo groot, maar je kunt je toch verwonderen over de sterrenpracht. Bijna voelbaar, maar toch niet aan te raken. Dat geldt ook voor het geloof in God. Je kunt het Licht soms voelen, het kan je aanraken, je kunt het soms voelen tintelen in je vingertoppen… maar grijpen kun je het niet.

Doorgeven van eeuwig licht

Dát Licht mogen wij doorgeven. De tederheid en zachtheid van het Gods Licht, zodat nieuwsgierigheid wordt gewekt. Want dat toch is wat wij voelen en wat maakt dat wij door kunnen gaan. Zolang wij blijven uitreiken naar het Eeuwige Licht, zal het door onze levens zichtbaar zijn en kan het de ander misschien iets laten zien van Wie het is die onze harten aanraakt.”

Wat voel jij bij het zien van dit werk? Ervaar jij, net als mij, de aanwezigheid van God in kunst?

  

De stilte van Zaterdag

Zaterdag.

Die holle, verdrietige dag. Zaterdag. Ingeklemd tussen de wanhoop van Goede Vrijdag en de verlossing en vreugdevolle verwachting van Opstandingszondag.

Zaterdag. Dit is de dag waarop Jezus’ volgelingen in verbijsterde stilte zaten en alles wat hun vriend had gezegd in hun gedachten overhoop haalden. Hun leraar, die beweerde de Zoon van God te zijn, had hun wereld op zijn kop gezet. Hij onderwees over liefde die zo anders was dan hen ooit eerder was geleerd. Revolutionaire liefde. Liefde die niet alleen vrienden en familie omvat, maar ook vijanden. Liefde die vereist dat een man zijn eigen leven opgeeft. Opofferende liefde.

Het kan goed voor ons zijn om in de spanning te zitten van het al en het nog niet.

Beelden van de groteske, schandalige slachting waarvan ze de avond ervoor getuige waren geweest, stonden in hun geheugen gegrift. Hun leraar was bespot, geslagen, bespuwd, doorboord en aan het kruis gehangen tot hij stierf. Die beelden moeten hun geest hebben overvallen op die stille zaterdag. Waarom had hij, die zij zieken hadden zien genezen, blinden zien zien zien zien zien zien zien zien zien genezen, de storm zien bedaren, de broden zien vermenigvuldigen en zelfs de doden zien opwekken – waarom had hij zichzelf niet gered?

Waarom had hij hen in de steek gelaten?

Deze wereld heeft zoveel dagen in angst gezien… en wij, als individuen, hebben zulke dagen gehad… maar ik kan me niet veel hopelozer voorstellen dan wat de discipelen en volgelingen van Jezus moeten hebben gevoeld op die stille dag nadat hun vriend was gekruisigd.

Ze hadden zeker een enorm verdriet. Ze moeten Jezus diep gemist hebben… zijn lach, zijn gezelschap en hoe hij in hun ziel leek te kunnen kijken.

Ik denk dat ze ook in de war waren. Was wat Jezus hen leerde niet waar? Waren ze bedrogen?

Hoe zit het met de woede?

Op zijn moordenaars.

Op henzelf, omdat ze hem niet verdedigden.

Op de menigte voor het bespotten van hem.

Op elkaar, omdat ze ontkenden hem te kennen.

En misschien zelfs boosheid op Jezus zelf.

De discipelen en volgelingen van Jezus, hebben niet wat wij vandaag hebben. Wij hebben Gods woord dat ons vertelt dat Jezus niet in dat graf is gebleven. Wij hebben een geschrift dat tot onze vaak verontruste harten schreeuwt dat onze enige hoop ligt in onze opgestane Heiland – degene die zijn leven opofferde aan het kruis om de prijs voor onze zonden te betalen. Achteraf weten we dat de prijs die van ons geëist werd, werd betaald op de geslagen rug van Jezus. Onze prijs werd betaald toen hij aan het kruis hing en tot zijn Vader riep: “Vergeef hen, ze weten niet wat ze doen!”.

Maar Petrus, Johannes, Andreas, Thomas en de Maria’s – zij hadden niet wat wij hebben.

Het enige wat zij hadden was de stilte van zaterdag.

In kerkelijke en christelijke kringen praten we niet veel over die zaterdag.

We wonen de diensten van Goede Vrijdag bij, vieren het avondmaal op Witte donderdag en denken na over de verzoening en het met offers omwikkelde kruis. We hebben berouw en klagen en danken voor wat is bereikt door de dood van Jezus.

Op zondag (en, elke zondag) komen we samen met onze kerkfamilies en aanbidden we onze verrezen Heiland. We zingen, luidkeels. We begroeten elkaar met uitbundigheid: “Hij is opgestaan! Hij is opgestaan, inderdaad!”

Maar vaak nemen we niet de tijd om die tussenliggende zaterdag te observeren en te onthouden. Het kan goed voor ons zijn om te zitten in de spanning van het al en het nog niet. Wij die weten “hoe het verhaal afloopt”… ook wij hebben zaterdagen, tussen wanhoop en vreugde in.

Wij hebben dagen, maanden en soms jaren dat ons leven in duigen valt. Tijden dat er geen antwoorden zijn op onze “Waarom’s?” Momenten waarop de schijnbare stilte van God zo oorverdovend is dat het ons de adem uit de longen beneemt. Momenten waarop we geen hoop voelen, ook al hebben we Schriftteksten die de discipelen nog niet hadden, op hun zaterdag. Wij hebben het voordeel van met hoop doordrenkte verzen en hoofdstukken en psalmen en geboden en verhalen die ons vertellen wie God is, en wat Hij voor ons heeft gedaan door de dood en opstanding van Jezus. Wij hebben geschriften die we met witte knokkels kunnen vastpakken terwijl we de horizon afspeuren naar onze zondag die komt.

Wat doen we op die momenten?

We wachten. In angstige stilte wachten we.

En God is er, zelfs in die stilte.

Waarom was er een zaterdag, tussen die vreselijke vrijdag en die lege grafzondag? Jezus had niet alleen zichzelf kunnen redden van het kruis en de dood, maar God had hem ook meteen kunnen doen herrijzen. Hij had meteen uit dat graf kunnen lopen, op het moment dat hij erin werd gelegd. Waarom de vrienden, volgelingen en discipelen van Jezus die lijdensweg laten ondergaan? Waarom rolde God die steen niet weg, op het moment dat hij dicht ging? Waarom een stille zaterdag tussen vernietiging en opstanding?

Misschien omdat God ons die ruimte geeft om te wachten.

Om te weeklagen.

Om in ons verdriet te zitten.

Om te huilen …. om uit te huilen naar Hem van onze pijn.

Om te worstelen met onze eigen twijfels, angsten en zorgen.

Om onze lasten neer te leggen aan de voeten van God, waarvan we weten dat Hij onze enige hoop is… zelfs als we dat niet voelen.

Ik denk dat zaterdag er is, om ons eraan te herinneren dat wij geen lijden ondergaan dat Jezus zelf niet heeft doorstaan.

Die pijnlijke, stille zaterdag verzacht de donderende, bonzende vreugde van de hoop die we vinden op Opstandingszondag.

En die pijnlijke, stille zaterdag verzacht de daverende, bonzende vreugde van de hoop op de opstandingszondag – wanneer wij in onze kerkgemeenschappen bijeenkomen om ons opnieuw in dankbaarheid te verwonderen over het feit dat de Maria’s bij het aanbreken van de derde dag het graf leeg aantroffen, en “…met angst en grote vreugde renden zij heen om het aan zijn leerlingen te vertellen” (Matteüs 28:8).

Maar de engel zei tegen de vrouwen: “Wees niet bang, want ik weet dat u de gekruisigde Jezus zoekt. Hij is hier niet, want Hij is opgestaan, zoals Hij gezegd heeft. Kom, zie de plaats waar hij lag.

– Matteüs 28: 5-6

Vrij vertaald van Shelly Durkee

Judas is favoriet

Wanneer Pasen in aantocht is zet ik favoriete muziek op, passend bij de tijd.

Net zoals ik favoriete muziek rond Kerst heb, heb ik dat ook met Pasen. The Passion van Adrian Snell, en Jesus Christ Superstar.

Bij die muziek, die ik dan grijs draai, zitten er voor mij een aantal tussen die ik wat vaker draai mijn eigen favoriete toppers waaronder de twee waarin het personage die Judas speelt. Die nummers snijden door mn ziel.

En Judas, daar heb ik wat mee. En Ik heb ook vaak medelijden met Judas. Zo vol passie gaat ie achter Jezus aan en toch, hij maakt er zo’n puinzooi van.

Ik voel me verbonden met Judas, hoewel ik het liefst net als Maria van Magdala aan de voeten van Jezus zou willen zitten en luisteren. Voel ik me net zo, wellicht wel meer, verbonden met Judas, ik zie mijzelf ook wel wat terug in Judas.

Het verraad gaat mij veel te ver, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Hij was ontzettend teleurgesteld in Jezus. Hij had er zo’n volledig ander beeld bij, bij wat Jezus zou gaan doen.

Na de intocht met Palmpasen dacht hij, nu barst het los. Nu gaat mijn rabbi vechten voor ons Joden. Maar dat gebeurde niet en de boosheid en teleurstelling waren genoeg om het kwaad binnen te laten.

Ook wij kunnen verblind worden door woede en verdriet. Het gevoel overweldigd door dat er zo iets emotioneels gebeurt waar we geen vat op hebben, het ons verstand te boven gaat en overneemt..een blinde vlek , je laten leiden door gevoel en emotie.

Het kwaad krijgt dan de kans de kiertjes waar eerst het Licht doorscheen, op te vullen door duisternis. Waardoor ons perceptievermogen vertroebelt. En we dus niet meer helder kunnen nadenken.

Als iemand die al het nodige voor de kiezen heeft gehad ook qua mentale problematiek voel ik me dan ook op dat vlak verbonden met Judas. En kan me zo invoelen hoe intens verdrietig hij uiteindelijk moest zijn geweest toen hij gedaan had wat hij deed.

De man waarvan hij zoveel hield, hij had hem verraden. Voor de wolven gegooid! Uit boosheid en frustratie.. Hij had alles gesaboteerd in zijn teleurstelling en blinde woede en had kunnen overzien wat de gevolgen van zijn acties waren.

Neemt en eet, neemt en drink..

De woorden van het avondmaal kwamen nu pas goed binnen. Want door de gevolgen kwam de ontnuchtering en werden de ogen van Judas geopend. Nu begreep hij waar het naartoe ging.

Jezus lichaam gebroken

Jezus lichaam bloed gevloeid.

Judas zag geen andere uitweg meer dan de dood.

Jezus doodvonnis volgt snel en ook zijn uiteindelijke sterven.

Helaas heeft Judas niet meer meekunnen maken wat zich daarna afspeelde.

Want we mogen geloven en vetrouwen dat de dood niet het laatste woord heeft gekregen. En ik bid ook voor Judas niet. Ook hij was een geliefd kind in de ogen van God

En zeker geliefd door Jezus.

In dat vertrouwen mogen we alles wat ons dwarszit, waar we ons voor schamen en boos over zijn aan Jezus voeten leggen.

Geef het uit handen en aan Hem, zorg ervoor dat Het Licht altijd kan blijven schijnen door de kiertjes. Een klein vlammetje is genoeg om al het duister in je hart en hoofd te verdrijven

Sint Maarten

Het is vandaag de 11/11, ook wel het gekkengetal. En hier net zoals in een aantal andere provincies wordt er vanavond Sint Maarten gevierd.

Je kent het tafereeltje wel. Net zoals vandaag is het koud en laten we hopen niet nat. Kinderen sjokken met half-kapotte lampionnen over straat met achter in hun kielzog druk kwebbelende moeders. En vandaag de dag gaat het zingen bij huizen erg selectief.

Niet zoals wij het vroeger deden echt huis aan huis en zoveel mogelijk snoep binnen halen zodat je zo nu en dan weer naar huis moest om je tas te legen. Maar dat gaat tegenwoordig helaas anders.

Ik vind het jammer zo gaat het al wat jaren. En als de kinderen dan aan de deur komen hoor je zo’n prutliedje over twee tomaten. Lekker kort dus dat snoep is sneller.

En ik vraag me af of de kinderen eigenlijk nog wel weten wie Sint Maarten was.

Zodra je Sint hoort denk je aan Sinterklaas dus ook vast iemand met een pij en een mijter.

Maar Maarten ofwel Martines van Tours zoals hij heette, geboren te Hongarije in het jaar 316. Was toch wel eerst iets anders voordat hij een Sint werd.

Martines was in z’n tienerjaren toen hij zich aansloot bij het Romeinse Leger en vertrok op 15 jarige leeftijd als ridder naar Gallië. De legende gaat dat toen hij bij de stadspoorten van de Franse stad Amiens aankwam hij daar een bedelaar aantrof. Maarten had medelijden met de bedelaar en schonk hem de helft van zijn mantel. Deze bedelaar zou echter de belichaming van Jezus zijn en hebben gezegd: ‘Ik was naakt en gij hebt mij gekleed’.

Na deze openbaring besloot Martines te stoppen als ridder en zich te richten op het geloof en stichtte in Pontiers het eerste Franse klooster en werd kort daarna benoemd als Bisschop van Tours.

Sint Maarten heeft veel legendes maar waar het om gaat bij Sint Maarten en Sinterklaas is dat ze ons iets van Jezus laten zien. Liefde en aandacht voor de onaanzienlijken, voor de kinderen, vrijmoedig kunnen delen.

Tijdens Sint Maarten Lichtfeest spelen de volwassenen even voor Sint Maarten en de kinderen zijn de bedelaar die eigenlijk in wezen doordat ze het licht dragen Jezus zijn, de lichtjes in het donker staan symbool voor het grote Licht die altijd in het donker zal blijven stralen.

Laten we zo mantelzorgers zijn en net als Martin Luther King kunnen zeggen:

“Ik heb de ziel gezocht maar niet gevonden

Ik heb God gezocht, maar heb Hem niet gevonden

Ik zocht mijn mede-mens en vond ze alle drie.”

-In de avond lopen kinderen
met hun lichtjes door de straat
Als vuurvliegjes danst het en
klinken de liedjes op de maat

We herbeleven de geschiedenis in een kinderspel
van een soldaat en een zwerver
Maar kennen we het verhaal nog wel?

De soldaat was kleine Maarten
op zijn grote paard
had medelijden met een zwerver
en sneed zijn mantel doormidden
met zijn zware zwaard

Toen gebeurde het wonder
er verscheen een licht
Want de zwerver was geen zwerver
En Maarten werd Verlicht

De zwerver bleek de Heere vermomd zittend in de poort
En Maarten die kleine jongen
Werd door het schenken, groot

Wij mogen net als Maarten een
gevend lichtje zijn
Voor iedereen die het nodig heeft
Worden wij weer even klein

Zodat in de avond wanneer wij geven
alle duisternis verdwijnt
En wij kunnen zien in de lampjes
Dat Zijn Licht het helderst schijnt-

-Tirza-