De stilte van Zaterdag

Zaterdag.

Die holle, verdrietige dag. Zaterdag. Ingeklemd tussen de wanhoop van Goede Vrijdag en de verlossing en vreugdevolle verwachting van Opstandingszondag.

Zaterdag. Dit is de dag waarop Jezus’ volgelingen in verbijsterde stilte zaten en alles wat hun vriend had gezegd in hun gedachten overhoop haalden. Hun leraar, die beweerde de Zoon van God te zijn, had hun wereld op zijn kop gezet. Hij onderwees over liefde die zo anders was dan hen ooit eerder was geleerd. Revolutionaire liefde. Liefde die niet alleen vrienden en familie omvat, maar ook vijanden. Liefde die vereist dat een man zijn eigen leven opgeeft. Opofferende liefde.

Het kan goed voor ons zijn om in de spanning te zitten van het al en het nog niet.

Beelden van de groteske, schandalige slachting waarvan ze de avond ervoor getuige waren geweest, stonden in hun geheugen gegrift. Hun leraar was bespot, geslagen, bespuwd, doorboord en aan het kruis gehangen tot hij stierf. Die beelden moeten hun geest hebben overvallen op die stille zaterdag. Waarom had hij, die zij zieken hadden zien genezen, blinden zien zien zien zien zien zien zien zien zien genezen, de storm zien bedaren, de broden zien vermenigvuldigen en zelfs de doden zien opwekken – waarom had hij zichzelf niet gered?

Waarom had hij hen in de steek gelaten?

Deze wereld heeft zoveel dagen in angst gezien… en wij, als individuen, hebben zulke dagen gehad… maar ik kan me niet veel hopelozer voorstellen dan wat de discipelen en volgelingen van Jezus moeten hebben gevoeld op die stille dag nadat hun vriend was gekruisigd.

Ze hadden zeker een enorm verdriet. Ze moeten Jezus diep gemist hebben… zijn lach, zijn gezelschap en hoe hij in hun ziel leek te kunnen kijken.

Ik denk dat ze ook in de war waren. Was wat Jezus hen leerde niet waar? Waren ze bedrogen?

Hoe zit het met de woede?

Op zijn moordenaars.

Op henzelf, omdat ze hem niet verdedigden.

Op de menigte voor het bespotten van hem.

Op elkaar, omdat ze ontkenden hem te kennen.

En misschien zelfs boosheid op Jezus zelf.

De discipelen en volgelingen van Jezus, hebben niet wat wij vandaag hebben. Wij hebben Gods woord dat ons vertelt dat Jezus niet in dat graf is gebleven. Wij hebben een geschrift dat tot onze vaak verontruste harten schreeuwt dat onze enige hoop ligt in onze opgestane Heiland – degene die zijn leven opofferde aan het kruis om de prijs voor onze zonden te betalen. Achteraf weten we dat de prijs die van ons geëist werd, werd betaald op de geslagen rug van Jezus. Onze prijs werd betaald toen hij aan het kruis hing en tot zijn Vader riep: “Vergeef hen, ze weten niet wat ze doen!”.

Maar Petrus, Johannes, Andreas, Thomas en de Maria’s – zij hadden niet wat wij hebben.

Het enige wat zij hadden was de stilte van zaterdag.

In kerkelijke en christelijke kringen praten we niet veel over die zaterdag.

We wonen de diensten van Goede Vrijdag bij, vieren het avondmaal op Witte donderdag en denken na over de verzoening en het met offers omwikkelde kruis. We hebben berouw en klagen en danken voor wat is bereikt door de dood van Jezus.

Op zondag (en, elke zondag) komen we samen met onze kerkfamilies en aanbidden we onze verrezen Heiland. We zingen, luidkeels. We begroeten elkaar met uitbundigheid: “Hij is opgestaan! Hij is opgestaan, inderdaad!”

Maar vaak nemen we niet de tijd om die tussenliggende zaterdag te observeren en te onthouden. Het kan goed voor ons zijn om te zitten in de spanning van het al en het nog niet. Wij die weten “hoe het verhaal afloopt”… ook wij hebben zaterdagen, tussen wanhoop en vreugde in.

Wij hebben dagen, maanden en soms jaren dat ons leven in duigen valt. Tijden dat er geen antwoorden zijn op onze “Waarom’s?” Momenten waarop de schijnbare stilte van God zo oorverdovend is dat het ons de adem uit de longen beneemt. Momenten waarop we geen hoop voelen, ook al hebben we Schriftteksten die de discipelen nog niet hadden, op hun zaterdag. Wij hebben het voordeel van met hoop doordrenkte verzen en hoofdstukken en psalmen en geboden en verhalen die ons vertellen wie God is, en wat Hij voor ons heeft gedaan door de dood en opstanding van Jezus. Wij hebben geschriften die we met witte knokkels kunnen vastpakken terwijl we de horizon afspeuren naar onze zondag die komt.

Wat doen we op die momenten?

We wachten. In angstige stilte wachten we.

En God is er, zelfs in die stilte.

Waarom was er een zaterdag, tussen die vreselijke vrijdag en die lege grafzondag? Jezus had niet alleen zichzelf kunnen redden van het kruis en de dood, maar God had hem ook meteen kunnen doen herrijzen. Hij had meteen uit dat graf kunnen lopen, op het moment dat hij erin werd gelegd. Waarom de vrienden, volgelingen en discipelen van Jezus die lijdensweg laten ondergaan? Waarom rolde God die steen niet weg, op het moment dat hij dicht ging? Waarom een stille zaterdag tussen vernietiging en opstanding?

Misschien omdat God ons die ruimte geeft om te wachten.

Om te weeklagen.

Om in ons verdriet te zitten.

Om te huilen …. om uit te huilen naar Hem van onze pijn.

Om te worstelen met onze eigen twijfels, angsten en zorgen.

Om onze lasten neer te leggen aan de voeten van God, waarvan we weten dat Hij onze enige hoop is… zelfs als we dat niet voelen.

Ik denk dat zaterdag er is, om ons eraan te herinneren dat wij geen lijden ondergaan dat Jezus zelf niet heeft doorstaan.

Die pijnlijke, stille zaterdag verzacht de donderende, bonzende vreugde van de hoop die we vinden op Opstandingszondag.

En die pijnlijke, stille zaterdag verzacht de daverende, bonzende vreugde van de hoop op de opstandingszondag – wanneer wij in onze kerkgemeenschappen bijeenkomen om ons opnieuw in dankbaarheid te verwonderen over het feit dat de Maria’s bij het aanbreken van de derde dag het graf leeg aantroffen, en “…met angst en grote vreugde renden zij heen om het aan zijn leerlingen te vertellen” (Matteüs 28:8).

Maar de engel zei tegen de vrouwen: “Wees niet bang, want ik weet dat u de gekruisigde Jezus zoekt. Hij is hier niet, want Hij is opgestaan, zoals Hij gezegd heeft. Kom, zie de plaats waar hij lag.

– Matteüs 28: 5-6

Vrij vertaald van Shelly Durkee

Advertentie

Judas is favoriet

Wanneer Pasen in aantocht is zet ik favoriete muziek op, passend bij de tijd.

Net zoals ik favoriete muziek rond Kerst heb, heb ik dat ook met Pasen. The Passion van Adrian Snell, en Jesus Christ Superstar.

Bij die muziek, die ik dan grijs draai, zitten er voor mij een aantal tussen die ik wat vaker draai mijn eigen favoriete toppers waaronder de twee waarin het personage die Judas speelt. Die nummers snijden door mn ziel.

En Judas, daar heb ik wat mee. En Ik heb ook vaak medelijden met Judas. Zo vol passie gaat ie achter Jezus aan en toch, hij maakt er zo’n puinzooi van.

Ik voel me verbonden met Judas, hoewel ik het liefst net als Maria van Magdala aan de voeten van Jezus zou willen zitten en luisteren. Voel ik me net zo, wellicht wel meer, verbonden met Judas, ik zie mijzelf ook wel wat terug in Judas.

Het verraad gaat mij veel te ver, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Hij was ontzettend teleurgesteld in Jezus. Hij had er zo’n volledig ander beeld bij, bij wat Jezus zou gaan doen.

Na de intocht met Palmpasen dacht hij, nu barst het los. Nu gaat mijn rabbi vechten voor ons Joden. Maar dat gebeurde niet en de boosheid en teleurstelling waren genoeg om het kwaad binnen te laten.

Ook wij kunnen verblind worden door woede en verdriet. Het gevoel overweldigd door dat er zo iets emotioneels gebeurt waar we geen vat op hebben, het ons verstand te boven gaat en overneemt..een blinde vlek , je laten leiden door gevoel en emotie.

Het kwaad krijgt dan de kans de kiertjes waar eerst het Licht doorscheen, op te vullen door duisternis. Waardoor ons perceptievermogen vertroebelt. En we dus niet meer helder kunnen nadenken.

Als iemand die al het nodige voor de kiezen heeft gehad ook qua mentale problematiek voel ik me dan ook op dat vlak verbonden met Judas. En kan me zo invoelen hoe intens verdrietig hij uiteindelijk moest zijn geweest toen hij gedaan had wat hij deed.

De man waarvan hij zoveel hield, hij had hem verraden. Voor de wolven gegooid! Uit boosheid en frustratie.. Hij had alles gesaboteerd in zijn teleurstelling en blinde woede en had kunnen overzien wat de gevolgen van zijn acties waren.

Neemt en eet, neemt en drink..

De woorden van het avondmaal kwamen nu pas goed binnen. Want door de gevolgen kwam de ontnuchtering en werden de ogen van Judas geopend. Nu begreep hij waar het naartoe ging.

Jezus lichaam gebroken

Jezus lichaam bloed gevloeid.

Judas zag geen andere uitweg meer dan de dood.

Jezus doodvonnis volgt snel en ook zijn uiteindelijke sterven.

Helaas heeft Judas niet meer meekunnen maken wat zich daarna afspeelde.

Want we mogen geloven en vetrouwen dat de dood niet het laatste woord heeft gekregen. En ik bid ook voor Judas niet. Ook hij was een geliefd kind in de ogen van God

En zeker geliefd door Jezus.

In dat vertrouwen mogen we alles wat ons dwarszit, waar we ons voor schamen en boos over zijn aan Jezus voeten leggen.

Geef het uit handen en aan Hem, zorg ervoor dat Het Licht altijd kan blijven schijnen door de kiertjes. Een klein vlammetje is genoeg om al het duister in je hart en hoofd te verdrijven

Sint Maarten

Het is vandaag de 11/11, ook wel het gekkengetal. En hier net zoals in een aantal andere provincies wordt er vanavond Sint Maarten gevierd.

Je kent het tafereeltje wel. Net zoals vandaag is het koud en laten we hopen niet nat. Kinderen sjokken met half-kapotte lampionnen over straat met achter in hun kielzog druk kwebbelende moeders. En vandaag de dag gaat het zingen bij huizen erg selectief.

Niet zoals wij het vroeger deden echt huis aan huis en zoveel mogelijk snoep binnen halen zodat je zo nu en dan weer naar huis moest om je tas te legen. Maar dat gaat tegenwoordig helaas anders.

Ik vind het jammer zo gaat het al wat jaren. En als de kinderen dan aan de deur komen hoor je zo’n prutliedje over twee tomaten. Lekker kort dus dat snoep is sneller.

En ik vraag me af of de kinderen eigenlijk nog wel weten wie Sint Maarten was.

Zodra je Sint hoort denk je aan Sinterklaas dus ook vast iemand met een pij en een mijter.

Maar Maarten ofwel Martines van Tours zoals hij heette, geboren te Hongarije in het jaar 316. Was toch wel eerst iets anders voordat hij een Sint werd.

Martines was in z’n tienerjaren toen hij zich aansloot bij het Romeinse Leger en vertrok op 15 jarige leeftijd als ridder naar Gallië. De legende gaat dat toen hij bij de stadspoorten van de Franse stad Amiens aankwam hij daar een bedelaar aantrof. Maarten had medelijden met de bedelaar en schonk hem de helft van zijn mantel. Deze bedelaar zou echter de belichaming van Jezus zijn en hebben gezegd: ‘Ik was naakt en gij hebt mij gekleed’.

Na deze openbaring besloot Martines te stoppen als ridder en zich te richten op het geloof en stichtte in Pontiers het eerste Franse klooster en werd kort daarna benoemd als Bisschop van Tours.

Sint Maarten heeft veel legendes maar waar het om gaat bij Sint Maarten en Sinterklaas is dat ze ons iets van Jezus laten zien. Liefde en aandacht voor de onaanzienlijken, voor de kinderen, vrijmoedig kunnen delen.

Tijdens Sint Maarten Lichtfeest spelen de volwassenen even voor Sint Maarten en de kinderen zijn de bedelaar die eigenlijk in wezen doordat ze het licht dragen Jezus zijn, de lichtjes in het donker staan symbool voor het grote Licht die altijd in het donker zal blijven stralen.

Laten we zo mantelzorgers zijn en net als Martin Luther King kunnen zeggen:

“Ik heb de ziel gezocht maar niet gevonden

Ik heb God gezocht, maar heb Hem niet gevonden

Ik zocht mijn mede-mens en vond ze alle drie.”

-In de avond lopen kinderen
met hun lichtjes door de straat
Als vuurvliegjes danst het en
klinken de liedjes op de maat

We herbeleven de geschiedenis in een kinderspel
van een soldaat en een zwerver
Maar kennen we het verhaal nog wel?

De soldaat was kleine Maarten
op zijn grote paard
had medelijden met een zwerver
en sneed zijn mantel doormidden
met zijn zware zwaard

Toen gebeurde het wonder
er verscheen een licht
Want de zwerver was geen zwerver
En Maarten werd Verlicht

De zwerver bleek de Heere vermomd zittend in de poort
En Maarten die kleine jongen
Werd door het schenken, groot

Wij mogen net als Maarten een
gevend lichtje zijn
Voor iedereen die het nodig heeft
Worden wij weer even klein

Zodat in de avond wanneer wij geven
alle duisternis verdwijnt
En wij kunnen zien in de lampjes
Dat Zijn Licht het helderst schijnt-

-Tirza-

Vakantie

Vakantie, kijk jij er ook altijd zo naar uit? Ben je, al lang voordat het begint, aan het aftellen? Ik wel hoor. Ik kijk altijd ontzettend uit naar die paar weken in het jaar zonder verplichting. Gewoon even niks. Doen waar je zelf zin in hebt.

Maar wat leert vrije tijd mij eigenlijk over geloven?

Het Latijnse woord Vacare kende ik in eerste instantie als een organisatie vanuit de PKN voor een meditatief leven. Toen iemand uit mijn gemeente de naam Vacare had gekozen voor hun boot vond ik dat eigenlijk eerst wel een beetje raar. Ik had natuurlijk beter kunnen weten, Vacare is gewoon Latijn voor vakantie. Wat natuurlijk een supermooie naam is voor een boot.

Maar enfin, Vacare vertaald betekend letterlijk: leeg zijn, alles achterlatend. En dat doen we massaal wanneer we op vakantie gaan. Alles de boel de boel laten en lekker even weg. Op vakantie naar waar dan ook toe. En dat maakt niet uit, de camping in het dorp, of naar de andere kant van de wereld. Beide keren doe je exact hetzelfde. Je laat los, je laat alles achter. De drukte van alle dag, verplichtingen van ons werk. Maar ook ons huis, en daarin al onze aardse bezittingen. Tenminste heel veel van onze aardse bezittingen.

En dat is toch precies wat God van ons vraagt.

In Marcus 1:16-18 (willibrordvertaling) staat het ook zo mooi.
ROEPING VAN DE EERSTE LEERLINGEN
16Toen Hij eens langs het meer van Galilea liep, zag Hij Simon en de broer van Simon, Andreas, terwijl zij bezig waren het net uit te werpen in het meer; zij waren namelijk vissers. 17Jezus sprak tot hen: ‘Komt, volgt Mij, Ik zal maken dat gij vissers van mensen wordt.’ 18 Terstond lieten zij hun netten in de steek en volgden Hem.

De leerlingen lieten ook alles achter en volgden hem. Ze lieten ook hun netten achter. En dat vind ik zo’n mooie symboliek. Vroegen visten ze met sleepnetten. Gewoon langs de kant van het water. Van die netten die verzwaard waren en over de bodem heen schuurden. In die netten kwamen natuurlijk niet alleen vissen maar allerlei andere rotzooi bleef er in achter. En zorgde ervoor dat het vissen erg zwaar was.

Wij doen dat eigenlijk ook. Wij slepen allemaal met ons net achter ons aan. Waar al onze emotionele last in zit maar ook ons huis en al onze “rotzooi”.

God vraagt ons dat achter te laten en met hem mee te komen

Waarom lukt het ons wel wanneer we op vakantie gaan. Gewoon alles achter laten, maar is het toch zo moeilijk om los van alles te komen, wanneer we weer doorgaan in onze aardse beslommeringen.

Vacare > leeg zijn, loslaten, alles achter laten, het betekend ook open staan, je helemaal overgeven aan wat je hoort en ziet.

Tijdens de vakantie is dat het uitgelezen moment dat ook te doen en God te zoeken, want als wij God naderen komt hij ook tot ons. En kunnen we een Vacare Deo hebben een vakantie met God.

Vrij zijn in God. In de vakantie mag je leeg zijn zodat je open kan staan voor al het moois om je heen, God zien in de mensen, maar ook in de natuur. Laat je verwonderen.

Ik zou zeggen zoek eens een kerkje op, brand een kaarsje en neem even de tijd voor God.

Laat je netten achter en laat los, zodat je verwachtingsvol open kan staan voor een God die jou wil aanraken.

Hotjes om de botjes

De warmte neemt toe zeggen ze.
Door de eeuwen heen heeft het klimaat nogal gefluctueert. Als je je bedenkt dat de Vikingen naar Groenland gingen om te gaan boeren en gewassen te verbouwen. En dat er zelfs in Schotland wijngaarden gemaakt werden, voor de heerlijkste wijntjes.

Wij denken dat we de aarde kunnen redden.
Zeker wij kunnen, en belangrijker moeten, een bijdrage leveren! We zijn immers de rentmeesters.

Maar als wij denken dat het aan ons is om de aarde te redden, houden we onszelf voor de gek.
Er is er maar één die dat kan en dat is God.

In de Bijbel lezen we in verschillende passages over klimaat en warmte.
Wat er gebeurt wanneer we niet naar God luisteren. God roept ons iedere keer op om ons te bekeren. Om op Hem te vertrouwen en te kunnen rusten in Zijn vrede.
Of we nu in de laatste dagen leven of niet we moeten ons er wel op voorbereiden, het verlangen, en verwachten.
We behoren uit te kijken naar die dag.
In Lukas 21, in de eindtijdrede van Jezus, zegt Hij in de volgende verzen 25-28: ‘Er zullen tekenen zijn in zon, maan en sterren, en op de aarde benauwdheid onder de volken, in radeloosheid vanwege het bulderen van zee van golven. En het hart van de mensen zal bezwijken van vrees en verwachting van de dingen die de wereld zullen overkomen, want de krachten van de hemelen zullen heftig bewogen worden. En dan zullen zij de Zoon des mensen zien komen in een wolk, met grote kracht en heerlijkheid. Wanneer nu deze dingen beginnen te geschieden, kijk dan omhoog en hef uw hoofd op, omdat uw verlossing nabij is.’

We mogen hem iedere dag verwachten. En nu op deze warme dag waarin je niet veel meer kan doen dan rustig zitten en een boek lezen. Roep ik je op om het boek aller boeken te gaan lezen. Mijn absolute nummer 1. Namelijk de Bijbel.

Dat is de beste tijdsbesteding die je nu kan doen. Je mag je beseffen dat het redden van de aarde niet in onze macht ligt. Maar het behouden van je leven mag en kan je wel zelf doen.
Hij reikt zijn hand naar je uit en het enige wat jij hoeft te doen is hem vast te pakken. Wanneer Jezus terug komt weten we niet, maar dat Hij komt daar mogen we op vertrouwen Want wat een vooruitzicht hebben we toch!

” Zie ik maak alle dingen nieuw” (Openbaringen 21:5) die dag komt na iedere dag een stukje dichterbij.

Als kind naar Het Kind

Kijk jij als een kind naar het wonder van Kerst?

Het wonder van Kerst openbaart zich pas écht als je ernaar kijkt door de ogen van een kind. Tirza ervaart het als ze de kinderen op school voorleest en met ze werkt. Ze hangen aan haar lippen en kijken onbevangen, met hun hart.  

Ze schreef er een prachtige overdenking over! Voel jij je aangesproken? Lees hier Tirza’s Kerst-oproep aan jou. 

 Herbergier, weet je het wel wat je hebt gemist? Die hoogzwangere vrouw voor wie je de deur hebt gesloten? Die vreemdeling die niet binnen kon komen, waar geen plaats meer voor was? 

Heb je dan de ster niet gezien? Of goed geluisterd in de tempel? Had je het te druk met andere dingen, waardoor je niet zag om wie het ging? 

 zoveel te regelen 

Zijn wij niet vaak net als de herbergier? Te druk, te veel afgeleid door wat er vandaag de dag allemaal gebeurt in de wereld, in ons land, in ons eigen huis. Lockdowns, vaccineren ja of nee, voor of tegen, thuisonderwijs, vakantieverlenging. Er is zo veel te regelen. 

 verwonder je 

Maar stop. Haal adem en sta eens stil bij het ongelooflijke wonder van meer dan tweeduizend jaar geleden. En verwonder je. 

‘Word als een kind’ staat er in de Bijbel. Daar wordt niet mee bedoeld dat je je kinderlijk of kinderachtig moet gaan gedragen, maar dat je net als een kind ontvankelijk kunt geloven. Dat je er helemaal in op kunt gaan. 

 

kijk met je hart 

Kinderen hebben tot een bepaalde leeftijd nog niet geen besef van wat echt of wat fantasie is, dat loopt nog door elkaar. Wanneer kinderen spelen kan er zo iemand in hun spel doodgaan, maar het volgende moment weer levend zijn. Ik zie het vaak gebeuren op het de school waar ik werk. 

Wanneer ik voorlees hangen de kinderen aan m’n lippen en nemen alles in zich op. Ze leven helemaal mee en zijn helemaal in het moment. Vroeger, morgen, volgend jaar bestaan nog niet. Ze weten het verschil niet eens. Alleen het nú is belangrijk. 

En dat is wat er in de bijbel bedoeld wordt met ‘geloven als een kind’. Niet te zijn als een kind, maar onbevangen open te staan voor het wonder, het te zien en te accepteren, en te kijken met je hart. 

 

nieuwsgierigheid en verwondering 

Jezus wordt geboren in een stal en de herders mogen als eerste de kleine Messias zien. 

We weten nu dat de herders geen oude mannen waren, zoals vaak wordt afgebeeld op plaatjes, maar dat het tieners waren, kinderen nog, die de schapen hoedden. 

Wij volwassenen vinden onszelf vaak zo belangrijk. We weten vaak meer en vergeten vaak te kijken met ons hart. Geen wonder dat God Zichzelf in het prachtige licht van engelen liet zien, door naar de herders te gaan, de laagsten van de samenleving, een stel kinderen zelfs. Ze schrokken van het licht, maar liepen niet angstig weg. Hun nieuwsgierigheid en verwondering waren groter. Zij, juist zíj waren ontvankelijk voor de boodschap. God draait altijd alles om! 

 

hervind het kind in jezelf 

Ik hoop voor ons allemaal dat wij dat mogen houden of mogen hervinden in onszelf: het kind dat daar nog steeds zit. Het kind dat gelooft in wonderen en leeft in het hier en nu, zodat wij het bijzondere van Kerst mogen zien en voelen in ons hart. Dat wij geloven dat Hij het Licht der wereld is. 

 

Dus sta even stil, haal adem en verwonder je. 

 

Deze blog is geplaatst op Wij Zijn Lume

http://www.wijzijnlume.nl

Het Licht van de Wereld

Het volk dat wandelt in het duister zal een groot Licht zien staat er in Jesaja.

Het gaat er hier in de eerste plaats om, dat het over een volk gaat wat steeds meer in het duister tast.
We gebruiken deze tekst vaak aan het begin van de adventstijd. Er spreekt een verwachting in dat het Licht zal komen ondanks de duisternis.

In deze periode steken de joden de menora aan. Het is een zevenarmige kandelaar waarbij de zevende de grootste is, dat is de aansteekkaars, en wordt door de Joden “het Licht van de Wereld” genoemd. Dat komt je vast bekend voor.
Want Jezus noemt zichzelf Het Licht van de wereld.
Het Licht kom steeds terug in de Bijbel en altijd is het wanneer het het meest donker en uitzichtloos lijkt. Wanneer er geen hoop meer lijkt te zijn er toch, weer Licht komt.
Een helder licht.
Een goddelijk Licht.

Terwijl Jezus het Licht van de wereld is worden ook wij opgeroepen dat te zijn.
De tekst wees het licht van de wereld kreeg voor mij onlangs een heel nieuwe betekenis.
Heb je wel eens een kaars aangestoken en hem bij de muur gehouden. Je ziet allerlei schaduwen van jou van de kaars maar niet van het vuur zelf.

In het Licht is namelijk geen schaduw.

De angst die zo verlammend werkt is de wereld waar het kwaad heerst. Zolang we die toelaten zullen we nooit echt helemaal het Licht kunnen zijn.
God moet eerst zijn, altijd.
Want in het Licht is geen duisternis. 
Wat er ook gebeurd.
Elke vlam is uniek maar vol van het Licht van de levende God.

Wees het Licht van de wereld

Wachten

Wat doen we dat veel. Volgens onderzoeken wachten we als we de leeftijd van 80 jaar hebben bereikt ongeveer in totaal zo’n 607 volle dagen dat is pakweg. 14.568 uur!!!

De meeste mensen zijn niet zo goed in wachten of liever gezegd. Mensen zijn vaak niet zo geduldig.

Vandaag is de eerste Advent.

Advent betekend “wachten op”, wachten op het Licht van de wereld. Wachten en uitkijken, stil staan en stil gezet worden, maar dit wachten wel anders

Misschien zouden we hierin kunnen gaan omdenken.

Want met Advent kijken we hoopvol naar wat komen gaat. In de tijd dat het steeds donkerder om ons heen wordt wachten we op de komst van het Licht. In ons hart kan het ook donker zijn ook juist als we moeten wachten, in tijden van rouw, verdriet, spannende tijden aangaande jou gezondheid of dat van een geliefde.

Wellicht kunnen we de keren dat we ergens op moeten wachten gewoon even aan Advent denken.

En tegen onszelf zeggen: ik kijk hoopvol en vol vertrouwen uit naar wat komen gaat, want Het Licht zal komen.

Mos-

Ik vind mos iets heel moois! Onlangs liepen we door het bos. Heerlijk zo’n wandeling, de natuurgeluiden, de stilte, de geur en het wonderlijke mos.

Als kind had het al een aantrekkingskracht op mij. Het liefst liet ik me vallen en ging er heerlijk op liggen. Het heeft iets troostends die bodem van mos Een fluwelen natuurlijk vloerkleed van rustgevend groen.

In het tv-programma Tokidoki, had Paulien Cornelisse het er ook over en ik begrijp haar fascinatie voor het kleine dappere, sterke mos, al ben ik er niet zo lyrisch over als de Japanners in het programma. Mos heeft iets, iets bijzonder, niet iets religieus, maar misschien ook wel.

–Mos-

–Ik wil zijn als mos, voedsel gevend voor de ander

Ik wil zijn als mos, vocht kunnen vasthouden voor wie dorstig is

Ik wil zijn als mos, klein en eerlijk, authentiek

Ik wil zijn als mos, groen zodat ik een rustgevende werking heb op de ander en de rust in mijzelf bewaar

Ik wil zijn als mos, zacht zodat ik kan troosten

Ik wil zijn als mos, sterk, zodat wanneer er op me getrapt wordt, ik de veerkracht heb weer zelf omhoog te komen

Ik wil zijn als mos, dicht bij de aarde, met mijn sterrenvorm een glimlach kunnen creëren bij een ander

Ik ben als mos, op aarde gericht op de hemel-

Lume

Ik houd er altijd erg veel van om woorden die mij onbekend in de oren klinkt ouderwets op te zoeken in een woordenboek of encyclopedie.

Wanneer ik Lume op zoek krijg ik drie verschillende betekenissen namelijk: •Licht• , •Volk• & •Wereld•, en dat raakt mij. Lume is namelijk een nieuwe organisatie. Een organisatie van Lichtdragers. Een groep mensen, vrouwen, die het Licht willen uitdragen en willen delen met mensen.

De naam kon niet beter gekozen worden.

Lume is namelijk een groep mensen, een volk, die het Licht, het Licht der Wereld willen uitdragen en delen met de mensen, dus met de Wereld.

En onwillekeurig moet ik weer aan die tekst denken die Nelson Mandela uitgesproken heeft

-Onze diepste angst is niet dat wij onvolmaakt zouden zijn, Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht. Niet de duisternis, maar het Licht in ons is wat we het meeste vrezen. 
Wij vragen onszelf af: Wie ben ik om mezelf briljant, schitterend, geweldig te achten? Maar wie ben jij om dat niet te zijn? Je bent een kind van God! Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst. Er is niets verlicht aan je klein te maken opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen. 
Wij zijn bestemd om te stralen zoals kinderen dat doen. Wij zijn geboren om de glorie Gods die in ons is te openbaren. De glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig. 
En als wij ons licht laten stralen geven we onbewust andere mensen toestemming hetzelfde te doen. Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.-

geef het Licht door, straal, wees Lume!

Voor meer informatie:

https://wijzijnlume.nl/aboutlume/