(Een in memoriam voor Yvonne Paulina Groenewegen-Sienders)
5 juli ’s avonds bereikte mij het bericht dat mijn lieve tantetje en tevens mijn tweede moeder is overleden. Tante Yvonne is er mijn hele leven geweest. Toen ik op 20 maart voor het eerste het levenslicht zag was zij er al. Naast het harde werk van mijn moeder tijdens de bevalling heeft zij samen met mijn vader ervoor gezorgd dat ik ter wereld kwam. De dokter was te laat. Ik heb dat verhaal vaak moeten horen. Ze was trots, en vanaf dat moment was er een bijzondere band. Als baby ben ik wel bij Ome Hans en tante Yvonne gebleven toen de rest van het gezin op vakantie ging. Mijn moeder vond het vreselijk maar ik denk dat tante het prachtig heeft gevonden.
Ome Hans en tante Yvonne hebben zelf geen kinderen kunnen krijgen en het voelde een beetje alsof ook ik een beetje hun kind was. Als vijf/zes jarige ben ik eens met mijn tante in de trein naar Rotterdam gegaan. Wij woonden net als zij eerst in Wolvega, maar het werk van ome Hans zorgde ervoor dat ze dichterbij Rotterdam zouden moeten wonen. En dus ging ik uit logeren bij mijn oom en tante. We gingen er in de trein heen. Wat indrukwekkend om dan zo te reizen als kleuter, en uit te stappen in een grote voor mij surrealistische stad. Ook zijn we een dag met de metro door de stad gegaan, onder en boven de grond, ik had het gevoel in een science fiction film te zitten. En heb daar mijn allereerste grote chinese loempia gehad. Ik heb nooit weer zo’n lekker loempia gehad als daar. Ik mocht tante niet te vroeg wakker maken ’s ochtends en een beetje rustig zijn want ome Hans had zijn kant van het bed verlaten en was beneden in de huiskamer gaan slapen zodat ik gezellig bij tante lag. Ik denk dat ze weinig nachtrust hebben gehad. Ook waren ze vaak van de partij wanneer we op vakantie waren op Terschelling en zelfs tijdens een familievakantie in Malmedy.
Ze hadden ook een hond, in Wolvega was ze er al Snowy een prachtige boxer. Wat een pop was dat! Ze beschermde me en ik kon alles bij haar doen. Toen ik in Rotterdam was zat ik ook bij haar in de mand en was zo met haar aan het knuffelen dat ik, volgens de verhalen van Ome Hans en Tante Yvonne, zelfs haar flubberlippen optilde en ze aan de binnenkant kuste…..hahaha
Bij de belangrijke momenten in mijn leven was zij er ook samen met Ome Hans. Toen ik ging trouwen zijn ze er ook, net als onze naaste familie, de hele dag bij geweest. Toen mijn eerste kind werd geboren waren ze zo snel mogelijk uit Rotterdam gekomen om de kleine pop te zien. En ze kwamen sowieso ieder jaar op vakantie naar Friesland. Eerst camperen bij camping de kievit en later in hotelletjes of vakantiehuisjes in Terherne en bij de Eese.
Tante heeft altijd veel pijn in haar lijf gehad en op een ogenblik kon ze niet meer lopen door kapotte knieën, een lekke hartklep zorgde er ook nog voor dat haar conditie en haar mobiliteit achteruit ging. En ze uiteindelijk permanent in een rolstoel belande. Haar vrijheid om te gaan en staan waar zij wilde was weg. Maar wanneer je het haar vroeg ging het altijd goed met haar. Tante had een bepaalde trots en karakter waardoor ze niet ging zeuren en klagen, en ze was hard voor haarzelf.
Zo langzaamaan heeft ze steeds iets moeten inleveren op de kwaliteit van haar leven. We hebben het eigenlijk in al de gesprekken die we hebben gehad het nooit over het geloof gehad. Maar ik wist dat ze het wel had. Ik vind het jammer dat ik je niet dag heb kunnen zeggen lieve tante en nog een laatste knuffel heb kunnen geven.
Zoals ome Hans gisteren zei, ze heeft nu rust. En zo is het. Je hebt je door alle pijn heen eindelijk kunnen losmaken van je gebroken lichaam. En nu ben je bij onze Hemelse Vader.
Tot ziens Tantetje xxxxxxxxx
