Skylge Blues

Wanneer ik weer vertrek van mijn favoriete eiland. Vervuld mijn hart zich met verdriet en wil ik altijd dat het langer kon duren. Dit jaar geen vakantie maar “slechts” een paar keer een paar dagen. Het is natuurlijk een mega “luxeprobleem” dat weet ik wel maar ik kan er niks aan doen. Iedere keer overvalt het me toch weer. En ik vraag me af wat het gevoel nu exact is. Is het dat ik het eiland moet verlaten of is het juist meer, dat ik weer naar het “normale” leven terug moet. En ik denk dat dat de kern wel een beetje is.

Het tempo op het eiland ligt lager. Het humeur van de gemiddelde toerist is goed, vrolijk en chill. En het weer, zon, zee, strand helpen natuurlijk ook een handje mee. Het voelt thuis, en meer dan dat, het gevoel wat je op vakantie hebt,al is het maar een dag, is anders dan wat je thuis hebt. Er gebeurt iets in je hoofd en lijf, en dat is zelfs wetenschappelijk bewezen. Niet iets wat ik even uit m’n duim zuig. Nee daar is echt onderzoek naar gedaan.

Reizen, vakantie is goed voor je lijf en hoofd, je hebt minder kans op een hartaanval, je komt tot andere inzichten, het maakt je intelligenter, en het allerbelangrijkste je kan echt tot rust komen. Je zintuigen worden ingezet op andere dingen waardoor er een geluksgevoel ontstaat, endorfine en al die andere gelukzalige stofjes worden aangemaakt. Dit geldt echter wel het meest wanneer je met andere mensen omgaat tijdens een vakantie of steeds andere bestemmingen.

Geen wonder dus die Holiday Blues of zoals het ook genoemd wordt: “de Post-Vakantie Depressie…. en aangezien ik daar gevoelig voor ben, voor depressies, zal dit ook wel echt van mij van toepassing zijn😜.

Maar even serieus nu,

Rust, dat hebben we nodig. Het wijdse op Terschelling kan mij zoveel rust brengen. Die verstilling om mij heen vind ik heerlijk. Het zorgt ervoor dat er ruimte in mijn hoofd ontstaat en ik werkelijk kan luisteren naar wat ik op dat moment nodig heb, dicht bij de Schepping, dicht bij God.

Ik denk dat dat vooral voor mij belangrijk is en ik daardoor een gevoel van weemoed heb wanneer ik stilletjes op de boot zit en over het water heen tuur……Weer het rumoer in.

Advertenties

In de woestijn

De diensten deze zomer bij ons in de kerk hebben als thema “in de woestijn”. En met de hitte van afgelopen dagen voelde het ook wel een beetje als zijnde in een woestijn te verkeren. Mensen klagen steen en been, en ik moet eerlijk toegeven ik vond het ook niet zo leuk meer. Zat liever even binnen. Wij zijn er niet op berekend en gaan ook gewoon door met onze bezigheden vaak op hetzelfde tempo, wat eigenlijk niet aan te raden is met zulke extreme temperaturen. Je moet je aanpassen aan de warmte, en een siësta is dan niet zo’n verkeerde tijdsbesteding op het heetst van de dag.

Als je de meteorologen moet geloven zal dit extreme weer meer en meer voorkomen en zullen we er rekening mee moeten houden. Mijn oom die vroeger als proef-emigrant als jong jongen naar Australië is geweest en daar uiteindelijk nog 13 jaar heeft gewoond had het al over Australische temperaturen, en dat dit extreme weer helemaal niet iets nieuws is. Door de eeuwen heen heb je wel meer van dit extreme weer gehad. Alleen met het verschil dat het wat langzamer ging. En dat het nu door toedoen van de mens de extremen sneller op elkaar volgen.

We hoeven niet zo arrogant te zijn en te denken dat wij hier alleen de hand in hebben. Maar we hebben de opwarming van de aarde wel een handje geholpen.

En terwijl ik in de hitte met mijn mobiel in de hand, wat natuurlijk ook ontzettend belastend is voor de natuur, even een spelletje doe denk ik, ik ga bomen planten!

Want het enige wat kan zorgen dat de aarde afkoelt zijn bomen en planten, zij zetten de CO2 en fijnstof om via hun bladeren in suikers en een ander afvalproduct van de fotosynthese, wat voor ons toch wel noodzakelijk is, is zuurstof. Het bladerdak is donker, absorbeert zonlicht, en de waterdamp zorgt voor meer wolken wat zo op die manier, in een heel omslachtige manier van uitleggen door mij, de aarde afkoelt. Er moet meer groen komen, minder steen, dus die onderhoudsvrije tuinen met al dat grind en rotzooi, ophouden daar mee! Plant een boom laat gras groeien. Ophouden met dat geklaag over de hitte en actie ondernemen.

Ik heb een non-profit organisatie gevonden die bomen plant in Bolivia, Oeganda & Nederland en dus heb ik nu bomen in Oeganda & Nederland

Het milieu zijn wij zelf namelijk, niet iets dat buiten ons is maar ook net zo goed in ons, zorg goed voor jezelf en de ander, wij als rentmeesters zouden dat toch wel moeten weten! Maar ook ik voel me wel eens een roepende in de woestijn

http://www.treesforall.com

Waar het om draait

In 2009 op 33 jarige leeftijd ben ik alsnog begonnen met een opleiding. Als 17 jarige drop-out had ik al allerlei baantjes gehad, verkoopster, administratief medewerkster, productiewerker, telefoniste, retoucheerder, finance assistent, lingerie adviseuse, klassensassistent. Ik heb gekozen voor een opleiding tot werk waar mijn hart ligt, een baan binnen het onderwijs, onderwijsondersteunend. Een baan waarin ik mijn energie en aandacht en mijn kennis kon overdragen en uitvoeren. Het liefst in een kleine groep en nog mooier een vertrouwensband met het individu.

Mijn opleiding heb ik gevolgd bij de Friese Poort en heb les gehad van twee oud gedienden uit het basis-en voortgezet onderwijs. Met veel liefde voor hun vak hebben zij hun kennis aan mij overgedragen en duidelijk gemaakt waar de nadruk op ligt, en wat ook voor mij het allerbelangrijkste is. Het welzijn van het kind.

Als leerling in het basisonderwijs was ik een middenmoter, ik hield van taal, niet van spelling, van mooie verhalen, muziek, vooral zingen, heel veel zingen, een hekel aan rekenen omdat ik het niet begreep, uitblinker in het opzeggen van de tafels, en een streber bij Engels, fascinatie voor het menselijk lichaam, en geschiedenis vond ik vooral erg saai, en crea dat vond ik ouwbollig, iemand met een duidelijke mening en standpunten. Een fijne tijd waarin ik werd gezien. Het voortgezet was oke, daarna het mbo, ik vond een aantal leerkrachten weinig geïnteresseerd in mij, krant lezen tijdens de les…..mijn interesse in school was over.

Ik zocht de erkenning van wie ik ben, was leergierig wilde van alles weten en vooral begrijpen. Ik zocht iemand die mij zag, maar vond weinig.

Tijdens mijn ruim drie jaar als klassenassistent waar ik toevallig in was gerold omdat ik een tijd werkeloos was, en de gemeente vond dat ik wat moest doen, merkte ik dat de kinderen zich ook aan mij spiegelden en ik belangrijk voor hun werd. Dus toen ik de beslissing nam om de opleiding te volgen besloot ik iemand te worden die het kind zou zien, echt zien! Iemand die echt de tijd voor hun neemt, dat wanneer het eens even niet lekker gaat ze hun verhaal bij mij kwijt kunnen en ik niet op de klok zou zitten. Een weloverwogen keuze, dat is namelijk mijn ambitie: bezig zijn met waar het uiteindelijk echt om draait

Ik voel mij momenteel kijken vanaf de kantlijn als OA, ik herken het werk niet meer, voel mij vreemd bij de manier van werken en kan mijn liefde, tijd en aandacht niet kwijt aan het kind dat het zo nodig heeft. Er is een plotselinge verschuiving geweest waarin de OA systematisch voor een klas wordt geplant om toezicht te houden. En regelmatig voel ik me de conciërge. Iets waar mijn hart absoluut niet ligt. Waar ik tijdens een sollicitatie duidelijk aangeef waar mijn talenten liggen en waar ze niet liggen wordt aangenomen, maar regelmatig volledig overheen gewalst

En dus slaat opnieuw bij mij de twijfel toe, ondanks dat ik een bevestiging heb gekregen dat ik in mijn recht sta, wordt er vervolgens weinig mee gedaan. Mijn werk wordt zo onderschat, het effect wat je als OA kan hebben op de kinderen, wat je individueel kan bereiken.

Kinderen hebben ook andere behoeftes, uiteraard moet er les worden gegeven en er moet geleerd worden, maar dat kan naar mijn nederige mening veel beknopter en korter waardoor er veel meer tijd is voor hetgeen wat belangrijk is in het leven, vorming van de mens, kijken naar de individuele talenten, sociale omgang met de ander. Er moeten meer gesprekken komen, verhalen moeten worden verteld, vertrouwen moet er worden gegeven, kinderen laten nadenken, fantaseren, ze moeten spelen, veel creatief en beeldend werken, muziek maken, echt de connectie zoeken en zijn of haar verhaal “lezen”. Een kind is naar mijn mening nog altijd een lampje die aangezet moet worden en niet een pot die gevuld wordt.

De rol van de Onderwijsassistent wordt zoals ik al zei op veel scholen ontzettend onderschat, en ook de kennis die wij bezitten wordt onderschat. Nee ik heb geen HBO opleiding genoten maar ik denk dat we dat maar eens moeten laten varen en echt het gesprek aangaan met de ander, de leerkracht. Met een open eerlijke houding naar elkaar en elkaars kennis beter te verstrengelen, zodat leerkracht en OA een sterker team kunnen vormen in het kijken en begeleiden van het kind.

Wij spelen een grote rol in het leven van een kind, een groot deel van hun leven zijn ze overgeleverd aan de onderwijzer, maak jou deel een bijzonder mooi deel van hun leven!

Waardetransport

Afgelopen zondag ging de preek over het begin van de Bijbel, de Schepping en Noach en wat er allemaal mis is gegaan. Mensen leren niet van hun fouten en verwachten, wanneer ze iets weggeven, altijd iets terug van de ander. Terwijl onzelfzuchtig iets weggeven aan een ander het allermooist is. Je best doen voor de ander om iets moois en persoonlijks uit te zoeken en dat dan te geven om vervolgens mijn allermooiste cadeau te krijgen: “de reactie van de ander, het aah in de ogen te zien schitteren”. Ik krijg er inderdaad ook iets voor terug maar niks tastbaars, een goed gevoel, een emotie, wat voor mij zoveel meer waard is.

Zo nu ABP pensioenfonds, laatst ook Kassa gezien? Ook mijn pensioen wordt daar opgeslagen. En nu hoor ik dat een groot deel van al het pensioengeld wordt belegd in de palmolie industrie!!! Er is nog maar een kwart van het oer-oerwoud over, bomen die ervoor zorgen dat alle koolmonoxide wordt verwerkt, bomen die ons voorzien van zuurstof en heel belangrijk die ervoor zorgen dat de aarde afkoelt en de opwarming van de aarde tegen kan gaan. Wat heb ik nou aan een pensioen aan geld aan munten en papier, als ik op een niet leefbare planeet zit?

Onlangs zag ik een blog van twee zussen die zero-waste proberen te leven. Het is echt prachtig om te zien hoe ze dat lukt. Nadat ik het heb gezien moet ik wederom een plastic zak met afval in de container gooien en heb het idee dat hij steeds sneller tjokvol zit. En ik schaam me… ik maak me druk om van alles en nog wat en kan daar intens verdrietig over worden. Maar ik werk er zelf net zo hard aan mee. De twee zussen lukt het om zo weinig afval te produceren. Ze vertellen dat ze op een gegeven moment zo’n zin in chinees hadden dat ze, vol goede moed en een beetje gène, een doos vol eigen bakjes meenamen naar de chinees en vroegen of wat ze zouden afhalen ook in hun eigen bakjes mocht. En dat was helemaal prima! Ze vertellen dan ook nog dat je die manier van leven niet in een keer kan bewerkstelligen maar met kleine stapjes het roer een beetje om draaien moet het lukken.

Terwijl ik dit zit te schrijven zit ik heerlijk buiten, de lelietjes der dalen beginnen te bloeien dus het ruikt hier heerlijk, de wind ruist door de bladeren van de prachtige berk in onze tuin en ik wordt toch weer een beetje verdrietig, waarom zijn wij bezig met onszelf te vernietigen, waarom draait alles om geld en ligt de nadruk daar toch zo vreselijk op. Waarom kunnen mensen niet tevreden zijn met wat ze hebben…ik inclusief uiteraard…

Waardetransport iedereen ziet die auto’s wel eens voorbij gaan. Alles wat daarin zit heeft geen echte waarde! Het zijn dingen die je uiteindelijk niet kan opeten.

Zouden we met hard werken terug kunnen gaan naar die zesde dag en dat God het weer zag en zou zeggen dat het zeer goed was?

Laat los en wees stil

Hoe ervaar je God meer in je leven en hoe kun je dat vasthouden is de vraag in de Bloghop van de maand maart. En dat is best wel een hele grote geloofsvraag. En ook één die niet zomaar te beantwoorden is, ik denk dat er niet één antwoord op is.
Voor iedereen is het waarschijnlijk anders maar laat ik maar gewoon vertellen hoe het bij mij gaat.

Wanneer het stil wordt in huis, en dat zijn de momenten dat of iedereen op bed gaat of iedereen is naar school en werk en ik alleen thuis ben, dan wordt het redelijk stil in mij. En met stil bedoel ik absoluut niet dat er geen geluid is. Vaak zet ik muziek op waarbij ik kan zingen, woorden die mijn hart en ziel raken, juist omdat die liederen mijn verhaal zijn, en daardoor dichter bij God brengen. Muziek heeft heel erg die uitwerking op mij. Ik sta dan even wat dichter bij God en heb zelf ook het idee dat door het zingen van juist die muziek ik een groter bereik heb en ook echt mooier zing.

Echt stil worden is voor mij heel erg moeilijk, met een constante gedachtenstroom die als een hogesnelheidstrein door mijn brein reest, soms bijna op hol geslagen en niet te stoppen, is juist muziek de remedie om mij stil te zetten.

Afgelopen zomer heb ik een reis naar Taizé mogen maken en heb daar echt rust mogen ervaren. Daar is een snaar geraakt die ik hier in mijn omgeving niet kan vinden en mij ook met een soort heimwee laat zitten. De rust kun je vinden in de kerk daar, absoluut niet op de rest van de omgeving aangezien daar dan meer dan 3000 jongeren rondlopen, wat mij eerst een ongelooflijk unheimisch gevoel gaf, ik liep daar gedesillusioneerd rond. Maar tijdens de kerkdiensten, waarvan er drie op een dag zijn, ervaar je die rust. De stilte is eerst gevoelsmatig zo vreselijk lang, de tijd sleept tergend voort. Maar uiteindelijk is de stilte te kort. Je went eraan en het is echt heerlijk! Zo stil, terwijl ik eraan terug denk ontroerd het me gewoon weer. Juist doordat er zoveel mensen in die kerk zitten die stil zijn, ervoer ik een serene energie in de stilte. Onbeschrijfelijk eigenlijk.

Je kan die momenten niet vasthouden en dat moet je ook niet willen, God moet deel worden van je dagelijks leven ieder moment van de dag, het is een manier van leven die je je moet aanwennen. Zoals je tegen iedereen in je huis goedemorgen zegt, zeg je eerst goedemorgen tegen God. Ik dank God dat ik weer een goede nachtrust mocht hebben en weer gezond mag ontwaken en door de dag heen blijf ik in gesprek met God, op mijn manier wandel ik met God, hij is bij elk moment en wanneer ik hulp nodig heb vraag ik dat, wanneer iets goed is gegaan dank ik God. En zoals ik bij het opstaan God groet, dank ik God voor iedere dag, aan het einde van elke dag. En soms ervaar ik iets, maar heel vaak niet en dat hoeft ook niet ik weet dat Hij bij me is. Dat heeft Hij beloofd!

Wanneer je een bijzondere ervaring hebt verlang je daar steeds weer naar en zou je inderdaad willen dat het altijd zo bleef, maar dat is niet de bedoeling

Dit is een schilderij van mij, door mij geschilderd, een schilderij van heel wat jaren geleden. Toen ik dit schilderij schilderde had ik helemaal geen bedoeling met wat er op het schilderij staat. Maar het geeft heel goed weer wie ik ben en wat ik verlang. Ik verlang een te zijn met de schepping, ik sta alleen, maar zo voel ik me niet. Ik kan alleen niet goed genieten van de prachtige natuur als ik angstvallig de vlieger blijf vasthouden het geeft me namelijk geen vrijheid, om echt te kunnen genieten moet ik loslaten pas dan kan ik vrij zijn en zien wat God mij wil laten zien. Ik moet de controle los laten en mij overgeven aan God.

Gewoon stil zijn en weten dat Hij God is

Met deze blog doe ik mee aan de bloghop voor de maand maart deze maand verzorgd door Wendy Born http://christenleven.blogspot.nl/2018/03/god-ervaren-in-je-leven-bloghop-maart.html

Geboortedag

Vandaag is het dan mijn geboortedag, al voor de 42ste keer. Wat vliegt de tijd toch ontzettend hard, ongelooflijk dat het al weer zo lang geleden is.

Wanneer je in de Bijbel zoekt naar een verhaal over een verjaardag kan je lang zoeken. Voor zover ik weet staan er maar twee in. En dat zijn nou niet de bepaald de feestjes waarvan je denk, hè gezellig! Het zijn namelijk de verjaardagen van twee afschuwelijke heersers namelijk de Farao die op zijn verjaardag de bakker laat onthoofden. En de verjaardag van Herodes Antipas die het hoofd van Johannes de Doper op een zilveren schaal presenteert aan de dochter van Heriodias als gift omdat zij zo mooi voor hem had gedanst op z’n verjaardag! Bizarre parties!

In de geschiedenis worden er wel feesten gehouden maar meer ter eer van God. En dat is misschien ook wel waarom bepaalde stromingen hun verjaardag niet vieren.

Maar wij zijn het wel gewend te doen. Niet zo zeer om onszelf te vereren. Maar om dit te delen met de mensen die je lief zijn. En vooral vanuit dankbaarheid, dat je weer een jaar is gegeven. Want zo vanzelfsprekend is dat niet. Naarmate je ouder wordt zie je ook mensen om je heen wegvallen. Juist omdat je zelf ook ouder wordt begint dat meer en meer op te vallen. Dat het niet iedereen is gegeven een lang en gezond leven te leiden.

Daarom moet je je bewust zijn van je plek op de wereld. Iedere dag dankbaar zijn dat je er weer een dag bij krijgt en die dag dan ook echt leven! Dingen doen waar je van houdt op een plek waar je gewaardeerd wordt, en je gewaardeerd voelt. Echt present zijn iedere dag! Want het leven is een groot cadeau!

Verjaardagsliedje

Vandaag is het de dag

om nooit meer te vergeten.

De Here God heeft jou

al weer een jaar gespaard.

En daarom is het feest

en zijn er mooie slingers.

Jij krijgt de kadootjes

en wij een stukje taart.

Wij wensen jou van harte

in je nieuwe levensjaar

Gods zegen en nabijheid toe

en zingen met elkaar:

Het aller-, allerbeste,

het ga je reuzegoed

bij alles wat je leren mag

en alles wat je doet.

Hieperdepiep hoera!

In de gloria!

Rabbi

Eind vorige week ontvingen wij het bericht van het overlijden van ” onze lieve dominee”, zo noemde mijn oudste dochter de dominee, Jan Peters, vroeger liefkozend en dat is binnen onze familie altijd gebleven. Na een heel kort ziekbed is hij op zijn laatste pelgrimage gegaan. Afgelopen zaterdag hebben we afscheid kunnen nemen en nu een paar dagen daarna denk ik terug aan de tijd dat hij dominee was en kom ik tot besef dat hij mijn rabbi was, mijn meester in mijn ontwikkeling en vorming tot de Christen die ik ben vandaag. Toen ik 18/19 jaar oud was heb ik hem leren kennen en heb veel catechese gevolgd bij hem, en zijn vrouw Lia.

Ik heb heel veel beleefd en ook veel mogen delen samen met mijn man en later mijn gezin. Ik heb catechese bij hem gevolgd, belijdeniscatechese, hij heeft ons getrouwd en onze dochters gedoopt. Er zijn veel geloofsgesprekken geweest en van hem heb ik geleerd de diepere lagen in de verhalen van de Bijbel te vinden.

Maar als ik alleen dit zou vertellen zou ik hem tekort doen.

Toen ik de rouwkaart van Jan zag viel me mijn oog gelijk op de tekst op de rouwkaart. Een hele mooie tekst hoor daar niet van maar vond het wel een wonderlijke voor op een rouwkaart, namelijk:

Exodus 23:20 -” Ik stuur een Engel voor jullie uit om je op je tocht te beschermen en je naar de plaats te brengen die ik voor jullie bestemd heb”-

Waarom zou je die tekst toch uitzoeken voor je kaart, de meeste teksten die je voorbij ziet komen is vaak een mooie Psalm of een tekst uit het Nieuwe Testament een tekst van Jezus of.. nou ja waarom zo’n oude tekst gericht naar het volk Israël.

Maar zoals ik heb geleerd moet ik voorbij de tekst kijken en lezen, en dus ga ik thuisgekomen op onderzoek uit. Ik lees de tekst in verschillende vertalingen en lees een stukje verder, in onze eigen bijbel de NBG vertaling staat het volgende:

Exodus23:21 Neem je voor hem in acht, gehoorzaam hem zonder tegenspreken, want hij handelt in mijn naam en zou jullie je opstandigheid niet vergeven.  Handelt in mijn naam staat er, alleen in de andere wat oudere vertalingen, bijvoorbeeld de King James, die nog wat dichter bij de oorspronkelijk tekst liggen staat dit:

21 Beware of him, and obey his voice, provoke him not; for he will not pardon your transgressions: for My Name is in Him.

Dat staat ook in de Statenvertaling: -“Want Mijn Naam is in het binnenste van Hem. 

Dat is een bijzondere zin toch, Hem is ook nog met een hoofdletter geschreven, zou het een gewone Engel zijn geweest die het volk heeft begeleidt. Na het lezen van deze teksten denk ik niet ,en ik denk ook dat juist daarom Jan Peters deze tekst heeft uitgezocht. Het was Jezus die hen begeleide, Hij loopt als een rode draad door de Bijbel, hij is de Alpha en de Omega het begin en het eind, de naam van Jezus betekend ook: Jahweh is redding. Want Mijn Naam is in het binnenste van Hem.

In het nieuwe testament verteld Jezus toch ook: Ik ga heen om u een plaats te bereiden.  Dan is de cirkel weer rond van het begin tot het eind. Jezus is De Weg.

Je leven is een een weg een pelgrimage zei Jan zo mooi, een tocht die je moet afleggen maar er gaat iemand voor je uit die je een plaats bereid en en je zal beschermen op je tocht en je zal brengen naar de plaats die voor je bestemd is. Want het is niet alleen maar een tocht er is ook een aankomst!

(Dit is overigens een Iona lied niet Taize zoals boven het lied vermeld staat)