Als Jozef

Kerst de meest sfeervolle tijd van het jaar staat weer voor de deur. En net als alle jaren hebben een aantal figuren de hoofdrol in het Kerstverhaal, maar Jozef ja dat is de man naast de ezel zoals Matthijn Buwalda het zo mooi zegt, de man langs de zijlijn. Bijna een figuranten rol want veel is er niet te lezen over de belangrijkste mannenfiguur in het leven van Jezus.

Wie was Jozef eigenlijk? Ook hij stamde net als Maria uit de stam van David. Veel lezen we in de Bijbel niet over Jozef.

Maar hij is wel een heel belangrijk persoon, ondanks z’n kleine rol kunnen we veel van hem leren, wie hij was als mens. En waarom hij zo geschikt was om de pleegvader van Jezus te worden.

Jozef was schijnbaar aardig ouder dan Maria en was een “timmerman” zoals zo mooi in de vertalingen wordt verteld. Jozef was een ambachtsman, iemand die scheppend bezig was. En waar ik me dus sowieso op dat gebied verbonden mee voel. Een creatieve geest. Maar verder gewoon iemand zoals jij en ik een normaal persoon. Niet een prins, een beroemd persoon. Nee gewoon iemand die hard werkt voor z’n geld.

Jozef had ook een groot eergevoel. Hij had respect voor Maria en om haar te beschermen zou hij stilletjes de verloving verbreken.

Maar dat liep allemaal anders. Net als Jozef hebben we wel eens het gevoel langs de zijlijn te staan. Het gevoel dat ons leven ons gebeurt, en dat we er geen vat op hebben. Het gevoel om stilletjes weg te lopen, een ander pad te kiezen ligt op de loer. Hoe zal hij zich gevoeld hebben toen Maria zei dat ze zwanger was van de Heilige Geest, van God. Zou hij het gelijk geloofd hebben, zou hij kwaad zijn geworden, teleurgesteld zijn… we weten het niet. Maar vanuit menselijk oogpunt zou dit niet minder dan normaal zijn, toch?

God echter had een bedoeling met Jozef,  en had Jozef secuur uitgekozen. Bethlehem moest het worden een klein gehuchtje, en omdat Jozef afstammeling van koning David was, was er gelijk een verwijzing naar de profetie uit Micha.  Jozef was een Godvrezend man, net als Maria wandelde hij dichtbij God en was mede daardoor ook ontvankelijker voor de boodschap die God hem via een Engel gaf. De zoon van God kon veel van deze eerlijke, gewone en nederige man leren zodat Hij wist dat Hij als Zoon van God onder de mensen behoorde te zijn, en zichzelf niet belangrijker zou vinden en gedragen als ieder ander mens. Een eenvoudig leven zou Jezus moeten leven. God zoekt de mensen die voor andere mensen niet belangrijk schijnen te zijn, maar het voor God juist wel zijn.

Jozef kende de tekst van Paulus uiteraard niet maar hij slaat wel op hem.
Hij verdient deze tekst:

Ten slotte, broeders en zusters, schenk aandacht aan alles wat waar is, alles wat edel is, alles wat rechtvaardig is, alles wat zuiver is, alles wat lieflijk is, alles wat eervol is, kortom, aan alles wat deugdzaam is en lof verdient.

Mede door Jozef was het mogelijk dat het Koninkrijk van God op aarde kon komen.
God zag in hem de man die als enige de rol kon krijgen om een aardse vader te worden voor Zijn Zoon.

 

 

 

Advertenties

Ik zing mijn lied

Onlangs kreeg ik van een lieve vriendin en zuster in het geloof een prachtig avond gebed. Als bemoediging in een tijd waarin het niet zo lekker met me gaat. Gevoelig als ik ben heb ik voor de vierde keer weer de bodem van een put bereikt. En ben hard bezig eruit te krabbelen. Ik ontkom er schijnbaar niet aan, en soms kan ik het geen woorden geven hoe ik me voel, dus de vergelijking van de put is denk ik wel de beste.

Je alleen voelen in het duister en ver boven je het licht wel zien maar er net niet bij komen.

God is gevoelsmatig dan ook ver weg en doordat ik vaak niet aan het verdriet wil toegeven, ik wil niet steeds overal en nergens in huilen uitbarsten, heb ik het gevoel dat ik God ook verder van me afdruk.

Door het verdriet toe te laten, en te laten gaan voel ik dat ik “open” ga. Er gaat iets stromen wat ruimte maakt voor rust, stilte en aanwezigheid van Hem.

De beste manier omdat te doen voor mij is om te zingen. Liederen die woorden gebruiken die ik eigenlijk zou willen bedenken, en door het hardop te zingen mag mijn verdriet er zijn, en is het ook echt daar op dat moment. En aan het eind van iedere dag zing ik dan mijn eigen lied, en voel me dan in al die stilte even heel dicht bij God.

Ik zing het lied van mijn dag. Ik zing het lied van wie mij nabij waren en van de vriendschap die ik moest missen. Ik zing de zon en de regen, de modder aan mijn voeten, de eelt op mijn hart. Ik zing de sombere krantenkoppen, de onverwachte vrolijke noot, het onweerstaanbare ritme van het hoopvol refrein. Ik zing alsmaar stiller, tot Gij zingt in mij en mij zachtjes in slaap wiegt……..

Vrij zijn

Als dochter van een begrafenisondernemer kwam de dood vaak voorbij, in verhalen die je als kind niet wil en niet hoort te horen. Maar het was deel van ons leven, en dus gewoon. Zelfs al ver voordat mijn vader begrafenisondernemer werd was ik vaak gefascineerd en ook als kind vaak bang voor de dood. Ik heb vaak gebeden dat bepaalde gedachten bij mij weg mochten gaan, en wanneer ik dat deed voelde ik altijd de onrust en angst wegebben en viel ik heerlijk rustig in slaap.

“Zo heavy stuff en ook nog eens in het Fries”

Jou leerde ik kennen toen ik ongeveer 16 was en jij zo’n 20. We zaten in hetzelfde jaar van het KMBO en ik vroeg me af waarom jij al zo oud was.

We konden het goed vinden en deelden de liefde voor muziek in al z’n uiteenlopende genres. Ik droomde van een carriere als zangeres en jij zat gewoon al in een band. Ik heb toen een casettebandje van je gekregen met jou muziek er op. Zo heavy stuff en ook nog eens in het Fries. Maar ik vond het gaaf eigen muziek maken. Toen ik van school ging verwaterde het contact en zag ik je niet meer.

Later pas begreep ik waarom jij zo laat instroomde op school je was ziek geweest en niet zo’n beetje ook.

Pas jaren later troffen we elkaar echt weer doordat mijn man jou kende van darten en zaalvoetbal. En jij vroeg hem of je jou fiets ook bij ons kon neerzetten zodat je dan bij ons in het dorp kon carpoolen. Tijdens die korte bezoekjes hadden we vaak best wel wat te bepraten. Mooie verhalen over vakanties, interesses in archeologie, de middeleeuwen, uiteraard ook weer de muziek, en later over de gezondheid en dat het op het werk niet meer ging. Je steeds meer beperkt werd door je lichamelijke toestand en omdat mijn broer met Alpha-1 ook vaak onbegrip ervoer van mensen, kon ik me goed jou toestand inschatten en begreep ik jou op die manier.

“Maakt u geen schatten op aarde maar schatten in de Hemel”

Jij drukte ons op het hart dat we moesten genieten van het nu! En dat wat je graag wil doen, je wanneer het allemaal financieel mogelijk is, nu ook moet doen, het leven is maar betrekkelijk. Je had afscheid genomen van de kerk toen je de eerste keer ziek werd en dat kwam door een ervaring op die leeftijd, een veroordeling waar een puber natuurlijk niks mee kon.

Toen ik je vertelde dat ik daar ook niks mee kon en geloofde in een Liefdevolle God beaamde je dat. Ik vond het fijn dat ik dat stuk wat zo wezenlijk voor mij is ook gewoon met je kon delen. Respect in vriendschap is belangrijk.

We volgden elkaar op Instagram en FB en kregen meer contact. Vooral toen je wederom ziek werd, via Messenger informeerde je mij wat er aan de hand was en de gesprekken begonnen weer. Na een helse chemokuur had je het besluit genomen om daar mee te stoppen, je lichaam kon het niet meer aan.

Toen je je weer iets beter voelde ben ik gezellig bij je op bezoek geweest. Leuke gesprekken over van alles en nog wat, geen moment stilte. En je had hoop, bleef opgewekt en keek uit naar de mooie dingen in het leven. En leefde bij de dag.

En toen kwam het bericht van je op 12 augustus “ik haw hiel min nijs”. De rollercoaster was weer begonnen met rijden en je had heel goed in de gaten dat ie op hol sloeg, het ging heel snel. Volgens mij heb je de kostbare tijd die je nog gegeven is goed besteed. Ik kreeg allerlei berichtjes over naar London en boottripjes. Kostbare momenten met je gezin en vrienden. Ik zou nog op bezoek komen maar ik had wel in de gaten dat deze tijd voor je geliefden was.

Toen ik je in de laatste weken vertelde dat we voor je hadden gebeden in de kerk, deed je dat wel wat zei je en vond je het mooi. Ook al werd je niet meer beter, het enige waar we voor konden bidden dat de rest van jou reis niet te zwaar voor je werd. En je je langzaam los kon maken van dit aardse leven.

Als tatoeage had je de Vegvísir op je arm staan een Vikingen Kompas. Je had het me wel eens uitgelegd wat het betekende maar nadat ik het nogmaals op je rouwbrief zag staan heb ik het toch nog maar eens weer opgezocht. Het betekend: ook al begeef je je in stormen en slecht weer je niet zal verdwalen, je zal je thuis vinden ook al weet je niet exact waar dat Thuis zal zijn.

Ik denk dat je je Thuis nu wel hebt gevonden.

Dankjewel dat je een tijd op mijn levenspad bent mee gewandeld en ik een tijdje op die van jou mocht lopen.

Ter herinnering aan een vriend

Martin van der Vlugt

Kind van de Wind

Vroeger toen ik denk ik een jaar op 9/10 was kreeg ik een grote Lekturama-box met cassettebandjes en allemaal sprookjesboeken. Om zelf te lezen, maar met de cassettebandjes waren het ook luisterverhalen. Luistersprookjes dus.

Één van die verhalen was een soort indianen sprookje en ging over een meisje, waar ik me gelijk mee identificeerde, dat een kind van de wind was. Ook dat had ik gemeen met het meisje.

Ik hou van de wind! Aan het strand kan de wind ervoor zorgen dat mijn hoofd even heerlijk leeg gewaaid wordt. Door zo’n bries krijg ik rust. Ook neemt de wind bepaalde geuren mee waar ik intens van kan genieten, zilte zeelucht, zo nu en dan de geur van de koekfabriek of de DE koffie, maar ook de aankondiging van een heerlijk regenbuitje.

En nu wanneer het herfst wordt en ik bij de picknicktafel zit, na de was te hebben opgehangen, met winterjas aan, en het hoofd in de zon mijn koffie opdrink. Kijk ik naar de berk in onze tuin die de bladeren zachtjes heen en weer laat deinen op de wind. De wind zorgt ervoor dat de blaadjes gaan ritselen en het voelt als een fluistering waardoor ik heerlijk tot rust kom.

En ik denk even terug aan dat verhaal en kom tot de conclusie dat ik altijd al een kind van de wind ben geweest!

Want ga maar na God komt voorbij in de zachte bries

Skylge Blues

Wanneer ik weer vertrek van mijn favoriete eiland. Vervuld mijn hart zich met verdriet en wil ik altijd dat het langer kon duren. Dit jaar geen vakantie maar “slechts” een paar keer een paar dagen. Het is natuurlijk een mega “luxeprobleem” dat weet ik wel maar ik kan er niks aan doen. Iedere keer overvalt het me toch weer. En ik vraag me af wat het gevoel nu exact is. Is het dat ik het eiland moet verlaten of is het juist meer, dat ik weer naar het “normale” leven terug moet. En ik denk dat dat de kern wel een beetje is.

Het tempo op het eiland ligt lager. Het humeur van de gemiddelde toerist is goed, vrolijk en chill. En het weer, zon, zee, strand helpen natuurlijk ook een handje mee. Het voelt thuis, en meer dan dat, het gevoel wat je op vakantie hebt,al is het maar een dag, is anders dan wat je thuis hebt. Er gebeurt iets in je hoofd en lijf, en dat is zelfs wetenschappelijk bewezen. Niet iets wat ik even uit m’n duim zuig. Nee daar is echt onderzoek naar gedaan.

Reizen, vakantie is goed voor je lijf en hoofd, je hebt minder kans op een hartaanval, je komt tot andere inzichten, het maakt je intelligenter, en het allerbelangrijkste je kan echt tot rust komen. Je zintuigen worden ingezet op andere dingen waardoor er een geluksgevoel ontstaat, endorfine en al die andere gelukzalige stofjes worden aangemaakt. Dit geldt echter wel het meest wanneer je met andere mensen omgaat tijdens een vakantie of steeds andere bestemmingen.

Geen wonder dus die Holiday Blues of zoals het ook genoemd wordt: “de Post-Vakantie Depressie…. en aangezien ik daar gevoelig voor ben, voor depressies, zal dit ook wel echt van mij van toepassing zijn😜.

Maar even serieus nu,

Rust, dat hebben we nodig. Het wijdse op Terschelling kan mij zoveel rust brengen. Die verstilling om mij heen vind ik heerlijk. Het zorgt ervoor dat er ruimte in mijn hoofd ontstaat en ik werkelijk kan luisteren naar wat ik op dat moment nodig heb, dicht bij de Schepping, dicht bij God.

Ik denk dat dat vooral voor mij belangrijk is en ik daardoor een gevoel van weemoed heb wanneer ik stilletjes op de boot zit en over het water heen tuur……Weer het rumoer in.

In de woestijn

De diensten deze zomer bij ons in de kerk hebben als thema “in de woestijn”. En met de hitte van afgelopen dagen voelde het ook wel een beetje als zijnde in een woestijn te verkeren. Mensen klagen steen en been, en ik moet eerlijk toegeven ik vond het ook niet zo leuk meer. Zat liever even binnen. Wij zijn er niet op berekend en gaan ook gewoon door met onze bezigheden vaak op hetzelfde tempo, wat eigenlijk niet aan te raden is met zulke extreme temperaturen. Je moet je aanpassen aan de warmte, en een siësta is dan niet zo’n verkeerde tijdsbesteding op het heetst van de dag.

Als je de meteorologen moet geloven zal dit extreme weer meer en meer voorkomen en zullen we er rekening mee moeten houden. Mijn oom die vroeger als proef-emigrant als jong jongen naar Australië is geweest en daar uiteindelijk nog 13 jaar heeft gewoond had het al over Australische temperaturen, en dat dit extreme weer helemaal niet iets nieuws is. Door de eeuwen heen heb je wel meer van dit extreme weer gehad. Alleen met het verschil dat het wat langzamer ging. En dat het nu door toedoen van de mens de extremen sneller op elkaar volgen.

We hoeven niet zo arrogant te zijn en te denken dat wij hier alleen de hand in hebben. Maar we hebben de opwarming van de aarde wel een handje geholpen.

En terwijl ik in de hitte met mijn mobiel in de hand, wat natuurlijk ook ontzettend belastend is voor de natuur, even een spelletje doe denk ik, ik ga bomen planten!

Want het enige wat kan zorgen dat de aarde afkoelt zijn bomen en planten, zij zetten de CO2 en fijnstof om via hun bladeren in suikers en een ander afvalproduct van de fotosynthese, wat voor ons toch wel noodzakelijk is, is zuurstof. Het bladerdak is donker, absorbeert zonlicht, en de waterdamp zorgt voor meer wolken wat zo op die manier, in een heel omslachtige manier van uitleggen door mij, de aarde afkoelt. Er moet meer groen komen, minder steen, dus die onderhoudsvrije tuinen met al dat grind en rotzooi, ophouden daar mee! Plant een boom laat gras groeien. Ophouden met dat geklaag over de hitte en actie ondernemen.

Ik heb een non-profit organisatie gevonden die bomen plant in Bolivia, Oeganda & Nederland en dus heb ik nu bomen in Oeganda & Nederland

Het milieu zijn wij zelf namelijk, niet iets dat buiten ons is maar ook net zo goed in ons, zorg goed voor jezelf en de ander, wij als rentmeesters zouden dat toch wel moeten weten! Maar ook ik voel me wel eens een roepende in de woestijn

http://www.treesforall.com

Waar het om draait

In 2009 op 33 jarige leeftijd ben ik alsnog begonnen met een opleiding. Als 17 jarige drop-out had ik al allerlei baantjes gehad, verkoopster, administratief medewerkster, productiewerker, telefoniste, retoucheerder, finance assistent, lingerie adviseuse, klassensassistent. Ik heb gekozen voor een opleiding tot werk waar mijn hart ligt, een baan binnen het onderwijs, onderwijsondersteunend. Een baan waarin ik mijn energie en aandacht en mijn kennis kon overdragen en uitvoeren. Het liefst in een kleine groep en nog mooier een vertrouwensband met het individu.

Mijn opleiding heb ik gevolgd bij de Friese Poort en heb les gehad van twee oud gedienden uit het basis-en voortgezet onderwijs. Met veel liefde voor hun vak hebben zij hun kennis aan mij overgedragen en duidelijk gemaakt waar de nadruk op ligt, en wat ook voor mij het allerbelangrijkste is. Het welzijn van het kind.

Als leerling in het basisonderwijs was ik een middenmoter, ik hield van taal, niet van spelling, van mooie verhalen, muziek, vooral zingen, heel veel zingen, een hekel aan rekenen omdat ik het niet begreep, uitblinker in het opzeggen van de tafels, en een streber bij Engels, fascinatie voor het menselijk lichaam, en geschiedenis vond ik vooral erg saai, en crea dat vond ik ouwbollig, iemand met een duidelijke mening en standpunten. Een fijne tijd waarin ik werd gezien. Het voortgezet was oke, daarna het mbo, ik vond een aantal leerkrachten weinig geïnteresseerd in mij, krant lezen tijdens de les…..mijn interesse in school was over.

Ik zocht de erkenning van wie ik ben, was leergierig wilde van alles weten en vooral begrijpen. Ik zocht iemand die mij zag, maar vond weinig.

Tijdens mijn ruim drie jaar als klassenassistent waar ik toevallig in was gerold omdat ik een tijd werkeloos was, en de gemeente vond dat ik wat moest doen, merkte ik dat de kinderen zich ook aan mij spiegelden en ik belangrijk voor hun werd. Dus toen ik de beslissing nam om de opleiding te volgen besloot ik iemand te worden die het kind zou zien, echt zien! Iemand die echt de tijd voor hun neemt, dat wanneer het eens even niet lekker gaat ze hun verhaal bij mij kwijt kunnen en ik niet op de klok zou zitten. Een weloverwogen keuze, dat is namelijk mijn ambitie: bezig zijn met waar het uiteindelijk echt om draait

Ik voel mij momenteel kijken vanaf de kantlijn als OA, ik herken het werk niet meer, voel mij vreemd bij de manier van werken en kan mijn liefde, tijd en aandacht niet kwijt aan het kind dat het zo nodig heeft. Er is een plotselinge verschuiving geweest waarin de OA systematisch voor een klas wordt geplant om toezicht te houden. En regelmatig voel ik me de conciërge. Iets waar mijn hart absoluut niet ligt. Waar ik tijdens een sollicitatie duidelijk aangeef waar mijn talenten liggen en waar ze niet liggen wordt aangenomen, maar regelmatig volledig overheen gewalst

En dus slaat opnieuw bij mij de twijfel toe, ondanks dat ik een bevestiging heb gekregen dat ik in mijn recht sta, wordt er vervolgens weinig mee gedaan. Mijn werk wordt zo onderschat, het effect wat je als OA kan hebben op de kinderen, wat je individueel kan bereiken.

Kinderen hebben ook andere behoeftes, uiteraard moet er les worden gegeven en er moet geleerd worden, maar dat kan naar mijn nederige mening veel beknopter en korter waardoor er veel meer tijd is voor hetgeen wat belangrijk is in het leven, vorming van de mens, kijken naar de individuele talenten, sociale omgang met de ander. Er moeten meer gesprekken komen, verhalen moeten worden verteld, vertrouwen moet er worden gegeven, kinderen laten nadenken, fantaseren, ze moeten spelen, veel creatief en beeldend werken, muziek maken, echt de connectie zoeken en zijn of haar verhaal “lezen”. Een kind is naar mijn mening nog altijd een lampje die aangezet moet worden en niet een pot die gevuld wordt.

De rol van de Onderwijsassistent wordt zoals ik al zei op veel scholen ontzettend onderschat, en ook de kennis die wij bezitten wordt onderschat. Nee ik heb geen HBO opleiding genoten maar ik denk dat we dat maar eens moeten laten varen en echt het gesprek aangaan met de ander, de leerkracht. Met een open eerlijke houding naar elkaar en elkaars kennis beter te verstrengelen, zodat leerkracht en OA een sterker team kunnen vormen in het kijken en begeleiden van het kind.

Wij spelen een grote rol in het leven van een kind, een groot deel van hun leven zijn ze overgeleverd aan de onderwijzer, maak jou deel een bijzonder mooi deel van hun leven!