Brede en Smalle pad

“Ik loop al een tijd op dit smalle pad in het bos, ben al vaak gestruikeld heb de krassen in mijn gezicht, en het lopen op dat pad gaat meestal niet zo licht

En ik denk wel eens, wat als ik nu eens wissel van pad, kijken hoe dat is. Zelf ervaren en voelen, wat het is dat ik dan wellicht mis

Maar ik ben nu al halverwege en heb al zo’n eind gehad. Ben nu al zo ervaren op dit krappe smalle pad.

Ik kan nu al stekelige takken ontwijken, huppel over opstaande stenen heen. En als ik over het pad terug kijk, zie ik dat de Zon eigenlijk altijd over me scheen

Nog een helft te gaan met obstakels en misschien wel pijn. Maar om aan het einde van dit pad te komen zou dat niet het allermooiste zijn?!”

(Schilderij en gedicht van mijzelf)

Advertenties

Van Duister naar Licht

Van Duister naar het Licht

Wanneer de duisternis je op de hielen zit, je achtervolgd en inhaalt

Wanneer je je zo klein voelt en je alles maar achter je laat.

Probeer omhoog te kijken, naar het hemelgewelf in de duistere nacht

Kijk naar de sterren door de bomen heen, het Licht dat op je wacht

Want juist in het donker kun je de sterren zien, de miljoenen lichtjes om je heen.

Zie je de dingen scherper begin je te voelen, ik ben niet alleen!

En wanneer de nacht en duisternis tot een einde komt en je een glimp kan zien in het ochtendgloren

Ben je weer geworden wie je bent, een kind van God, niet meer verloren.

(Schilderij en gedicht geschreven door mijzelf)

Ik zing mijn lied

Onlangs kreeg ik van een lieve vriendin en zuster in het geloof een prachtig avond gebed. Als bemoediging in een tijd waarin het niet zo lekker met me gaat. Gevoelig als ik ben heb ik voor de vierde keer weer de bodem van een put bereikt. En ben hard bezig eruit te krabbelen. Ik ontkom er schijnbaar niet aan, en soms kan ik het geen woorden geven hoe ik me voel, dus de vergelijking van de put is denk ik wel de beste.

Je alleen voelen in het duister en ver boven je het licht wel zien maar er net niet bij komen.

God is gevoelsmatig dan ook ver weg en doordat ik vaak niet aan het verdriet wil toegeven, ik wil niet steeds overal en nergens in huilen uitbarsten, heb ik het gevoel dat ik God ook verder van me afdruk.

Door het verdriet toe te laten, en te laten gaan voel ik dat ik “open” ga. Er gaat iets stromen wat ruimte maakt voor rust, stilte en aanwezigheid van Hem.

De beste manier omdat te doen voor mij is om te zingen. Liederen die woorden gebruiken die ik eigenlijk zou willen bedenken, en door het hardop te zingen mag mijn verdriet er zijn, en is het ook echt daar op dat moment. En aan het eind van iedere dag zing ik dan mijn eigen lied, en voel me dan in al die stilte even heel dicht bij God.

Ik zing het lied van mijn dag. Ik zing het lied van wie mij nabij waren en van de vriendschap die ik moest missen. Ik zing de zon en de regen, de modder aan mijn voeten, de eelt op mijn hart. Ik zing de sombere krantenkoppen, de onverwachte vrolijke noot, het onweerstaanbare ritme van het hoopvol refrein. Ik zing alsmaar stiller, tot Gij zingt in mij en mij zachtjes in slaap wiegt……..

Als Jozef

Kerst de meest sfeervolle tijd van het jaar staat weer voor de deur. En net als alle jaren hebben een aantal figuren de hoofdrol in het Kerstverhaal, maar Jozef ja dat is de man naast de ezel zoals Matthijn Buwalda het zo mooi zegt, de man langs de zijlijn. Bijna een figuranten rol want veel is er niet te lezen over de belangrijkste mannenfiguur in het leven van Jezus.

Wie was Jozef eigenlijk? Ook hij stamde net als Maria uit de stam van David. Veel lezen we in de Bijbel niet over Jozef.

Maar hij is wel een heel belangrijk persoon, ondanks z’n kleine rol kunnen we veel van hem leren, wie hij was als mens. En waarom hij zo geschikt was om de pleegvader van Jezus te worden.

Jozef was schijnbaar aardig ouder dan Maria en was een “timmerman” zoals zo mooi in de vertalingen wordt verteld. Jozef was een ambachtsman, iemand die scheppend bezig was. En waar ik me dus sowieso op dat gebied verbonden mee voel. Een creatieve geest. Maar verder gewoon iemand zoals jij en ik een normaal persoon. Niet een prins, een beroemd persoon. Nee gewoon iemand die hard werkt voor z’n geld.

Jozef had ook een groot eergevoel. Hij had respect voor Maria en om haar te beschermen zou hij stilletjes de verloving verbreken.

Maar dat liep allemaal anders. Net als Jozef hebben we wel eens het gevoel langs de zijlijn te staan. Het gevoel dat ons leven ons gebeurt, en dat we er geen vat op hebben. Het gevoel om stilletjes weg te lopen, een ander pad te kiezen ligt op de loer. Hoe zal hij zich gevoeld hebben toen Maria zei dat ze zwanger was van de Heilige Geest, van God. Zou hij het gelijk geloofd hebben, zou hij kwaad zijn geworden, teleurgesteld zijn… we weten het niet. Maar vanuit menselijk oogpunt zou dit niet minder dan normaal zijn, toch?

God echter had een bedoeling met Jozef,  en had Jozef secuur uitgekozen. Bethlehem moest het worden een klein gehuchtje, en omdat Jozef afstammeling van koning David was, was er gelijk een verwijzing naar de profetie uit Micha.  Jozef was een Godvrezend man, net als Maria wandelde hij dichtbij God en was mede daardoor ook ontvankelijker voor de boodschap die God hem via een Engel gaf. De zoon van God kon veel van deze eerlijke, gewone en nederige man leren zodat Hij wist dat Hij als Zoon van God onder de mensen behoorde te zijn, en zichzelf niet belangrijker zou vinden en gedragen als ieder ander mens. Een eenvoudig leven zou Jezus moeten leven. God zoekt de mensen die voor andere mensen niet belangrijk schijnen te zijn, maar het voor God juist wel zijn.

Jozef kende de tekst van Paulus uiteraard niet maar hij slaat wel op hem.
Hij verdient deze tekst:

Ten slotte, broeders en zusters, schenk aandacht aan alles wat waar is, alles wat edel is, alles wat rechtvaardig is, alles wat zuiver is, alles wat lieflijk is, alles wat eervol is, kortom, aan alles wat deugdzaam is en lof verdient.

Mede door Jozef was het mogelijk dat het Koninkrijk van God op aarde kon komen.
God zag in hem de man die als enige de rol kon krijgen om een aardse vader te worden voor Zijn Zoon.

 

 

 

Vrij zijn

Als dochter van een begrafenisondernemer kwam de dood vaak voorbij, in verhalen die je als kind niet wil en niet hoort te horen. Maar het was deel van ons leven, en dus gewoon. Zelfs al ver voordat mijn vader begrafenisondernemer werd was ik vaak gefascineerd en ook als kind vaak bang voor de dood. Ik heb vaak gebeden dat bepaalde gedachten bij mij weg mochten gaan, en wanneer ik dat deed voelde ik altijd de onrust en angst wegebben en viel ik heerlijk rustig in slaap.

“Zo heavy stuff en ook nog eens in het Fries”

Jou leerde ik kennen toen ik ongeveer 16 was en jij zo’n 20. We zaten in hetzelfde jaar van het KMBO en ik vroeg me af waarom jij al zo oud was.

We konden het goed vinden en deelden de liefde voor muziek in al z’n uiteenlopende genres. Ik droomde van een carriere als zangeres en jij zat gewoon al in een band. Ik heb toen een casettebandje van je gekregen met jou muziek er op. Zo heavy stuff en ook nog eens in het Fries. Maar ik vond het gaaf eigen muziek maken. Toen ik van school ging verwaterde het contact en zag ik je niet meer.

Later pas begreep ik waarom jij zo laat instroomde op school je was ziek geweest en niet zo’n beetje ook.

Pas jaren later troffen we elkaar echt weer doordat mijn man jou kende van darten en zaalvoetbal. En jij vroeg hem of je jou fiets ook bij ons kon neerzetten zodat je dan bij ons in het dorp kon carpoolen. Tijdens die korte bezoekjes hadden we vaak best wel wat te bepraten. Mooie verhalen over vakanties, interesses in archeologie, de middeleeuwen, uiteraard ook weer de muziek, en later over de gezondheid en dat het op het werk niet meer ging. Je steeds meer beperkt werd door je lichamelijke toestand en omdat mijn broer met Alpha-1 ook vaak onbegrip ervoer van mensen, kon ik me goed jou toestand inschatten en begreep ik jou op die manier.

“Maakt u geen schatten op aarde maar schatten in de Hemel”

Jij drukte ons op het hart dat we moesten genieten van het nu! En dat wat je graag wil doen, je wanneer het allemaal financieel mogelijk is, nu ook moet doen, het leven is maar betrekkelijk. Je had afscheid genomen van de kerk toen je de eerste keer ziek werd en dat kwam door een ervaring op die leeftijd, een veroordeling waar een puber natuurlijk niks mee kon.

Toen ik je vertelde dat ik daar ook niks mee kon en geloofde in een Liefdevolle God beaamde je dat. Ik vond het fijn dat ik dat stuk wat zo wezenlijk voor mij is ook gewoon met je kon delen. Respect in vriendschap is belangrijk.

We volgden elkaar op Instagram en FB en kregen meer contact. Vooral toen je wederom ziek werd, via Messenger informeerde je mij wat er aan de hand was en de gesprekken begonnen weer. Na een helse chemokuur had je het besluit genomen om daar mee te stoppen, je lichaam kon het niet meer aan.

Toen je je weer iets beter voelde ben ik gezellig bij je op bezoek geweest. Leuke gesprekken over van alles en nog wat, geen moment stilte. En je had hoop, bleef opgewekt en keek uit naar de mooie dingen in het leven. En leefde bij de dag.

En toen kwam het bericht van je op 12 augustus “ik haw hiel min nijs”. De rollercoaster was weer begonnen met rijden en je had heel goed in de gaten dat ie op hol sloeg, het ging heel snel. Volgens mij heb je de kostbare tijd die je nog gegeven is goed besteed. Ik kreeg allerlei berichtjes over naar London en boottripjes. Kostbare momenten met je gezin en vrienden. Ik zou nog op bezoek komen maar ik had wel in de gaten dat deze tijd voor je geliefden was.

Toen ik je in de laatste weken vertelde dat we voor je hadden gebeden in de kerk, deed je dat wel wat zei je en vond je het mooi. Ook al werd je niet meer beter, het enige waar we voor konden bidden dat de rest van jou reis niet te zwaar voor je werd. En je je langzaam los kon maken van dit aardse leven.

Als tatoeage had je de Vegvísir op je arm staan een Vikingen Kompas. Je had het me wel eens uitgelegd wat het betekende maar nadat ik het nogmaals op je rouwbrief zag staan heb ik het toch nog maar eens weer opgezocht. Het betekend: ook al begeef je je in stormen en slecht weer je niet zal verdwalen, je zal je thuis vinden ook al weet je niet exact waar dat Thuis zal zijn.

Ik denk dat je je Thuis nu wel hebt gevonden.

Dankjewel dat je een tijd op mijn levenspad bent mee gewandeld en ik een tijdje op die van jou mocht lopen.

Ter herinnering aan een vriend

Martin van der Vlugt

Kind van de Wind

Vroeger toen ik denk ik een jaar op 9/10 was kreeg ik een grote Lekturama-box met cassettebandjes en allemaal sprookjesboeken. Om zelf te lezen, maar met de cassettebandjes waren het ook luisterverhalen. Luistersprookjes dus.

Één van die verhalen was een soort indianen sprookje en ging over een meisje, waar ik me gelijk mee identificeerde, dat een kind van de wind was. Ook dat had ik gemeen met het meisje.

Ik hou van de wind! Aan het strand kan de wind ervoor zorgen dat mijn hoofd even heerlijk leeg gewaaid wordt. Door zo’n bries krijg ik rust. Ook neemt de wind bepaalde geuren mee waar ik intens van kan genieten, zilte zeelucht, zo nu en dan de geur van de koekfabriek of de DE koffie, maar ook de aankondiging van een heerlijk regenbuitje.

En nu wanneer het herfst wordt en ik bij de picknicktafel zit, na de was te hebben opgehangen, met winterjas aan, en het hoofd in de zon mijn koffie opdrink. Kijk ik naar de berk in onze tuin die de bladeren zachtjes heen en weer laat deinen op de wind. De wind zorgt ervoor dat de blaadjes gaan ritselen en het voelt als een fluistering waardoor ik heerlijk tot rust kom.

En ik denk even terug aan dat verhaal en kom tot de conclusie dat ik altijd al een kind van de wind ben geweest!

Want ga maar na God komt voorbij in de zachte bries

Skylge Blues

Wanneer ik weer vertrek van mijn favoriete eiland. Vervuld mijn hart zich met verdriet en wil ik altijd dat het langer kon duren. Dit jaar geen vakantie maar “slechts” een paar keer een paar dagen. Het is natuurlijk een mega “luxeprobleem” dat weet ik wel maar ik kan er niks aan doen. Iedere keer overvalt het me toch weer. En ik vraag me af wat het gevoel nu exact is. Is het dat ik het eiland moet verlaten of is het juist meer, dat ik weer naar het “normale” leven terug moet. En ik denk dat dat de kern wel een beetje is.

Het tempo op het eiland ligt lager. Het humeur van de gemiddelde toerist is goed, vrolijk en chill. En het weer, zon, zee, strand helpen natuurlijk ook een handje mee. Het voelt thuis, en meer dan dat, het gevoel wat je op vakantie hebt,al is het maar een dag, is anders dan wat je thuis hebt. Er gebeurt iets in je hoofd en lijf, en dat is zelfs wetenschappelijk bewezen. Niet iets wat ik even uit m’n duim zuig. Nee daar is echt onderzoek naar gedaan.

Reizen, vakantie is goed voor je lijf en hoofd, je hebt minder kans op een hartaanval, je komt tot andere inzichten, het maakt je intelligenter, en het allerbelangrijkste je kan echt tot rust komen. Je zintuigen worden ingezet op andere dingen waardoor er een geluksgevoel ontstaat, endorfine en al die andere gelukzalige stofjes worden aangemaakt. Dit geldt echter wel het meest wanneer je met andere mensen omgaat tijdens een vakantie of steeds andere bestemmingen.

Geen wonder dus die Holiday Blues of zoals het ook genoemd wordt: “de Post-Vakantie Depressie…. en aangezien ik daar gevoelig voor ben, voor depressies, zal dit ook wel echt van mij van toepassing zijn😜.

Maar even serieus nu,

Rust, dat hebben we nodig. Het wijdse op Terschelling kan mij zoveel rust brengen. Die verstilling om mij heen vind ik heerlijk. Het zorgt ervoor dat er ruimte in mijn hoofd ontstaat en ik werkelijk kan luisteren naar wat ik op dat moment nodig heb, dicht bij de Schepping, dicht bij God.

Ik denk dat dat vooral voor mij belangrijk is en ik daardoor een gevoel van weemoed heb wanneer ik stilletjes op de boot zit en over het water heen tuur……Weer het rumoer in.