Op het water lopen

“Zou ik ook als Petrus durven wandelen op de zee. Rustig op de golven stappen met de wind en’t water mee…….rustig op de golven stappen met de wind en’t water mee…”

Dat zijn een paar regels van een gedicht van Co ’t Hart waarop mijn vader heel veel jaren geleden een melodie heeft bedacht en het heeft gezongen in hun gospelgroep “Everything Becomes New”. Een prachtig lied, ik kan het zo zingen. Maar durven wij dat zoals Petrus? Waarom deed Jezus dat toch, hij stuurde zijn dicipelen weg. Zij moesten het water op en Jezus ging de berg op om te bidden. Het is een prachtig verhaal waar het onmogelijke mogelijk wordt en een verhaal over vertrouwen. En ik denk dat het daar in het geloof om draait. Vertrouwen hebben en altijd het onmogelijke mogelijk achtten.

Jezus gaat de berg op naar zijn vader uit het zicht van zijn discipelen. Jezus is ook nu weg, in ieder geval niet zichtbaar voor ons menselijk oog.

De dicipelen kwamen in woelig water, golven, duister. Wij komen ook soms in woelig water waarin we soms moeilijke dingen in het leven voor de kiezen krijgen, duistere momenten waarin we geen uitweg zien.

En dan ziet Petrus en ook de andere dicipelen iets…ze denken een geest maar opeens weet Petrus het…het is Jezus, hij loopt over het water naar hun toe. En wanneer Jezus, Petrus roept gaat Petrus zonder twijfelen de boot uit het water op..want hij weet het toch zeker! Hij moet en zal naar Jezus toe…maar dan begint Petrus toch weer te twijfelen…is het Jezus echt en wat doe ik hier op het water op dat woeste water, hoe kan mij dat dragen? En Petrus begint te zinken en roept het uit naar Jezus toe, help mij! Red mij! En dan steekt Jezus zijn hand uit naar Petrus en stapt met hem de boot weer in waarna alles weer rustig om hen heen wordt.

Soms zijn er van die momenten waarin we het zeker weten en ervaren iets van dat Goddelijke. Dan is ons geloof sterk, geen berg is te hoog. We kunnen alles aan. Maar twijfelen we ook niet eens? Wellicht vaker dan we willen, en dan kunnen we ons opeens voelen als Petrus: is Jezus het echt? Wat doe ik hier op dit woeste water, ik zink ga bijna kopje onder.

De les die wij uit dit verhaal kunnen leren is denk ik dit. Wanneer onze voeten ons niet meer kunnen dragen, onze voeten ons soms falen en als de golven soms over ons heen slaan. Kan ik uitroepen naar U ik hoef alleen Uw naam te zeggen en U bent bij me. Want ik ben van U en U bent van mij. Want juist in “de storm” bent U heel dichtbij

Daar gaat onderstaand lied ook over wat is opgenomen op de plaats waar dit verhaal over gaat. Iedere keer wanneer ik het afspeel raakt het me en ik denk dat het me raakt omdat ik het zo vaak zo voel. Ik ben zo zeker van mijn zaak en zit vol van het geloof. Maar daarentegen twijfel ik ook des te meer denk ik. Hoe meer ik me in de Bijbelteksten verdiep hoe meer ik er soms in verstrikt raak. En het dan soms even niet meer weet. Maar wanneer ik dan ga bidden of deze muziek luister weet ik het weer en voel een emotie die zo diep zit dat het niet anders kan.

Ik ben van Hem en Hij is van mij!

Aan zee

Zou ik ook als Petrus. durven wand’len op de zee?
Rustig op de golven stappen, met de wind en ’t water mee?

Zou ik ook als Petrus zinken in het golvendiep?
Zou uw sterke Hand mij redden, als ik U in doodsangst riep?

Zou ik….Ah wat vraag ik Here, nu ik bij de golven sta,
wou ik, dat U hier kon wezen,
want mijn hart zegt juichend : Ja.

Ja, ik zou de zee oplopen,‘k ging U zeker tegemoet.
maar ‘k zou wel voortdurend bidden:
Heer, geef mij een vaste voet.

‘k Zou U steeds voor ogen houden,
niet dat donk’re golvendiep.
Heer, wat zou het heerlijk wezen.
als ‘k U zag en U mij riep.

Uit: Bloemen in de zon van Co ‘t Hart

Met deze blog doe ik mee aan de bloghop van September.
Daily Blessings (Henny Veldhuizen) http://veld-huis.blogspot.nl/

Advertentie

Meer Dan Overwinnaars

Ik heb met verbazing gekeken naar de terugkerende Pietendiscussie vorig jaar. Peter R. De Vries die zegt dat het een fabel is, en zelfs meerdere bekende Nederlanders die zo vol van zichzelf zijn, het verhaal afdoen als een sprookje, een verzonnen verhaal. Wat een arrogantie. St. Nicolaas net zoals al die andere sinten hebben wel degelijk bestaan, jawel ik weet ook wel dat er van alles is bij verzonnen. Maar het feit dat ze hebben bestaan is wel degelijk waar. Het gevaarlijke en gelijk ook beangstigende daarin vind ik dit, dat wij als Nederlands volk tradities die gestaafd zijn op historische gebeurtenissen zo snel afdoen als niet op de waarheid gebaseerd dus met andere woorden kunnen we er wel mee stoppen. Door de mening van een paar BN’ers en schreeuwers te delen. En niet meer zelf na te denken.
En om daarop even verder te gaan, waar stopt het! Media heeft tegenwoordig zoveel macht dat we het wel bijna moeten geloven wat er wordt afgespiegeld in het nieuws, we worden bijna gehersenspoeld omdat een onderwerp tot in de treuren wordt herhaald en allerlei ander belangrijk nieuws daar hoor je weinig over. Als dit zo doorgaat blijft het hier natuurlijk niet bij.
De tweede Wereldoorlog en alles wat er met de joden is gebeurt, de hoeveelheid doden wordt al door groeperingen ontkent en willen graag dat alle bewijzen daarvoor worden vernietigd.
Zo ook met het echt gebeuren van menig oud testamentisch verhaal. Er worden ontdekkingen gedaan, die je overigens nooit op een acht uur journaal hoort, opeens mag er op de plek waar de ontdekking is gedaan geen archeoloog of cameraman meer komen, en dus geen bewijsmateriaal, geen media en het wordt weer stil rond de Schepping, de Ark van Noach, en dus is er meer plaats voor andersdenkenden en rond de joden en christenen met hun Thora en Bijbel…tja

Het begin van dit jaar is verschrikkelijk en alhoewel het al weer rustig lijkt is het verre van dat. Alleen krijgen we dat hier in Nederland niet te zien. De terroristische aanslag in Parijs, Boko Haram in Nigeria daar krijgen we wel wat van mee maar lang niet alles.
Wederom worden joden vervolgd en ook Christenen. En ik weet dat wanneer je deze opmerking plaatst je als Christen ook van alles om de oren krijgt zoals de de kruistochten o.i.d.
Hoe kun je deze generatie gelovigen verantwoordelijk houden voor wat er toen is gebeurd.
Ik probeer een ieder te respecteren en dring niemand mijn geloof op, ik wil er wel graag over praten met ieder die er oprecht in is geïnteresseerd, maar omdat jij niet zou geloven hou ik toch niet een kalasjnikov tegen je hoofd zodat je wel zegt dat je geloofd in mijn God.

Ik geloof in een God die mij de vrije wil heeft gegeven te geloven, ik mag geloven in een schepper die zijn wereld lief heeft dat Hij mensen een vrije wil heeft gegeven.
Alleen daar waarin een vrij wil mogelijk is,is het kwaad, maar het is ook de enige manier voor de Liefde. Zonder vrijheid kan er geen Liefde zijn.
Het is de keus aan de mensen zelf. In de wereld zul je Jezus niet vinden, je kan hem alleen vinden door het woord van God te lezen en door de mensen die in Hem geloven te geloven.
Ik weet heel diep in mijn hart en ziel dat het waar is en heb dat mogen ervaren daarom wil en zal ik altijd getuigen van mijn Hemelse Vader, het is een laaiend vuur in mijn hart dat gedeeld moet worden met iedereen die het maar wil horen

Er zit muziek in de kerk!

Er werd mij gevraagd een lied uit te zoeken die veel voor mij betekend, en ik dacht ja hoor dat doe ik wel even.

Maar dat bleek toch een moeilijkere opdracht dat gedacht. Er is namelijk zoveel muziek! En zoveel dat ik prachtig vind.

Er is ook muziek die heel veel voor mij heeft betekend in de periode dat ik het gevoel had in een diepe donkere put zat, waar ik het gevoel had nooit uit te komen.
Een put die alleen maar kon leiden naar een eind. Nu ik daar op terug kijk zie ik in mijn gedachten een andere vrouw, een vrouw die alleen nog maar leeft in een vage droomstand herinnering.
Een vrouw die geen uitweg meer zag dan uit het leven te stappen.
Raar dat ik die vrouw ben. En dat mijn “engelen” mij hebben kunnen weerhouden van die stap.
Die periode heeft mij gevormd tot wie ik nu ben en ik heb mogen ervaren dat God juist in die periodes heel dicht bij je is en mij door mijn passie heeft weten te bereiken.
Mijn muziek.
Door het luisteren naar liedjes hoorde ik opeens boodschappen van God die tot mij spraken en me vertelden dat ik niet alleen was. Het heeft mij de ogen geopend en door hulp van familie heb ik hulp voor mezelf kunnen zoeken.

En die muziek horen bij die emoties en bij die tijd en betekenen nog steeds heel veel voor mij.

Mijn gevoel is nu echter anders ik voel me nog steeds erg verbonden met mijn Hemelse Vader, maar er leeft een vreugde in mijn hart die niet te beschrijven is. Ik geniet zo intens van alles wat om me heen is, nog meer dan voorheen.

Kerk zijn is ook plezier voor mij, ik heb het gevoel een kennis te bezitten die ik voorheen nog niet had en heb het gevoel dat ik steeds meer en meer God en de Bijbel begrijp. Het geloof in God ervaar ik als vreugde, en het geeft mij zoveel te weten dat God mij heeft bedoeld zoals ik ben en mij zo ook lief heeft! Daar kan je toch alleen maar vrolijk van worden!

En de muziek die ik voor afgelopen startzondag heb uitgekozen past daar perfect bij.
Rend Collective Experiment heb ik pas geleden leren kennen door mijn ouders die trouw naar Songs of Praise kijken, en ons, mijn broer en mij, er op attent maken wanneer ze mooie  muziek hebben gehoord. Omgekeerd doen wij dat ook bij hun als wij een prachtige parel hebben ontdekt.

De presentator van Songs of Praise heeft het over hun enthousiasme en vrolijkheid die aanstekelijk is.

Het is de muziek die me vrolijke maakt en de tekst van het lied is werkelijk prachtig
“Build Your Kingdom Here” Inderdaad hier begint het!
En doordat wij als gezin elkaar attent maken op mooie muziek sterkt ons dat ook in ons geloof.
Wij delen en geven het door aan ons gezin die het op hun beurt ook weer delen bij vrienden en op school.

Trust Me (vertrouw me)

Ik heb moeite om mensen echt te vertrouwen, en ben altijd een beetje achterdochtig.
Misschien omdat ik heel veel waarde aan trouw zijn hecht en het altijd zelf probeer te zijn, is mijn verwachtingspatroon voor anderen te hoog.
Dat irriteert me, zowel het feit dat ik mijn verwachtingspatroon naar beneden moet schroeven als wel het feit dat anderen zo snel je vertrouwen kunnen schaden.

Door de jaren heen heb ik vaak de plank mis geslagen, in familiekring, vriendschappen en relaties…..elke keer dacht ik van…. he???
Ook dat heeft me uiteraard gevormd tot de persoon die ik vandaag ben, en ben daardoor ook sterker

Het is mede daardoor dat ik nooit het achterste van mijn tong laat zien, tuurlijk ik laat veel zien maar er blijft altijd een onzichtbare muur staan die ik voor niemand laat vallen.

In mijn relatie met mijn man heeft het ook erg lang geduurd voordat ik mijn echte ik liet zien. Zelfs nu nog is er altijd een stukje wat alleen voor mij blijft. En ik denk dat dat ook niet erg is. Mijn man kent mij beter dan wie dan ook, en vaak ben ik verrast hoe hij mij weet te doorgronden.

Het verbittert me niet, integendeel. Ik probeer altijd het goede in de mens te zien. Maar sommige mensen maken je het soms zo moeilijk.

Gelukkig is er EEN die mij echt kent tot in de kleinste vezel van mijn lijf en het donkerste hoekje van mijn ziel. Met Hem praat ik dagelijks meerdere keren.

Het is fijn te weten dat er Een is die mij echt neemt zoals ik ben met al mijn tekortkomingen en die mij nooit verlaat.

Zelfs in het diepste dal waar ik eens door ben gegaan. Heb ik mogen ervaren en voelen dat Hij het was die mij er door heen heeft getrokken en juist toen heel dicht bij mij was,
en mij heeft laten accepteren dat ik mag zijn wie ik ben

En dat ik geworden ben wie ik ben hier op aarde in ieder geval.
Er komt een dag wanneer die muur valt en alle maskers afgaan bij iedereen.
Wat verrassend zal het zijn!