In de woestijn

De diensten deze zomer bij ons in de kerk hebben als thema “in de woestijn”. En met de hitte van afgelopen dagen voelde het ook wel een beetje als zijnde in een woestijn te verkeren. Mensen klagen steen en been, en ik moet eerlijk toegeven ik vond het ook niet zo leuk meer. Zat liever even binnen. Wij zijn er niet op berekend en gaan ook gewoon door met onze bezigheden vaak op hetzelfde tempo, wat eigenlijk niet aan te raden is met zulke extreme temperaturen. Je moet je aanpassen aan de warmte, en een siësta is dan niet zo’n verkeerde tijdsbesteding op het heetst van de dag.

Als je de meteorologen moet geloven zal dit extreme weer meer en meer voorkomen en zullen we er rekening mee moeten houden. Mijn oom die vroeger als proef-emigrant als jong jongen naar Australië is geweest en daar uiteindelijk nog 13 jaar heeft gewoond had het al over Australische temperaturen, en dat dit extreme weer helemaal niet iets nieuws is. Door de eeuwen heen heb je wel meer van dit extreme weer gehad. Alleen met het verschil dat het wat langzamer ging. En dat het nu door toedoen van de mens de extremen sneller op elkaar volgen.

We hoeven niet zo arrogant te zijn en te denken dat wij hier alleen de hand in hebben. Maar we hebben de opwarming van de aarde wel een handje geholpen.

En terwijl ik in de hitte met mijn mobiel in de hand, wat natuurlijk ook ontzettend belastend is voor de natuur, even een spelletje doe denk ik, ik ga bomen planten!

Want het enige wat kan zorgen dat de aarde afkoelt zijn bomen en planten, zij zetten de CO2 en fijnstof om via hun bladeren in suikers en een ander afvalproduct van de fotosynthese, wat voor ons toch wel noodzakelijk is, is zuurstof. Het bladerdak is donker, absorbeert zonlicht, en de waterdamp zorgt voor meer wolken wat zo op die manier, in een heel omslachtige manier van uitleggen door mij, de aarde afkoelt. Er moet meer groen komen, minder steen, dus die onderhoudsvrije tuinen met al dat grind en rotzooi, ophouden daar mee! Plant een boom laat gras groeien. Ophouden met dat geklaag over de hitte en actie ondernemen.

Ik heb een non-profit organisatie gevonden die bomen plant in Bolivia, Oeganda & Nederland en dus heb ik nu bomen in Oeganda & Nederland

Het milieu zijn wij zelf namelijk, niet iets dat buiten ons is maar ook net zo goed in ons, zorg goed voor jezelf en de ander, wij als rentmeesters zouden dat toch wel moeten weten! Maar ook ik voel me wel eens een roepende in de woestijn

http://www.treesforall.com

Advertentie

Waar het om draait

In 2009 op 33 jarige leeftijd ben ik alsnog begonnen met een opleiding. Als 17 jarige drop-out had ik al allerlei baantjes gehad, verkoopster, administratief medewerkster, productiewerker, telefoniste, retoucheerder, finance assistent, lingerie adviseuse, klassensassistent. Ik heb gekozen voor een opleiding tot werk waar mijn hart ligt, een baan binnen het onderwijs, onderwijsondersteunend. Een baan waarin ik mijn energie en aandacht en mijn kennis kon overdragen en uitvoeren. Het liefst in een kleine groep en nog mooier een vertrouwensband met het individu.

Mijn opleiding heb ik gevolgd bij de Friese Poort en heb les gehad van twee oud gedienden uit het basis-en voortgezet onderwijs. Met veel liefde voor hun vak hebben zij hun kennis aan mij overgedragen en duidelijk gemaakt waar de nadruk op ligt, en wat ook voor mij het allerbelangrijkste is. Het welzijn van het kind.

Als leerling in het basisonderwijs was ik een middenmoter, ik hield van taal, niet van spelling, van mooie verhalen, muziek, vooral zingen, heel veel zingen, een hekel aan rekenen omdat ik het niet begreep, uitblinker in het opzeggen van de tafels, en een streber bij Engels, fascinatie voor het menselijk lichaam, en geschiedenis vond ik vooral erg saai, en crea dat vond ik ouwbollig, iemand met een duidelijke mening en standpunten. Een fijne tijd waarin ik werd gezien. Het voortgezet was oke, daarna het mbo, ik vond een aantal leerkrachten weinig geïnteresseerd in mij, krant lezen tijdens de les…..mijn interesse in school was over.

Ik zocht de erkenning van wie ik ben, was leergierig wilde van alles weten en vooral begrijpen. Ik zocht iemand die mij zag, maar vond weinig.

Tijdens mijn ruim drie jaar als klassenassistent waar ik toevallig in was gerold omdat ik een tijd werkeloos was, en de gemeente vond dat ik wat moest doen, merkte ik dat de kinderen zich ook aan mij spiegelden en ik belangrijk voor hun werd. Dus toen ik de beslissing nam om de opleiding te volgen besloot ik iemand te worden die het kind zou zien, echt zien! Iemand die echt de tijd voor hun neemt, dat wanneer het eens even niet lekker gaat ze hun verhaal bij mij kwijt kunnen en ik niet op de klok zou zitten. Een weloverwogen keuze, dat is namelijk mijn ambitie: bezig zijn met waar het uiteindelijk echt om draait

Ik voel mij momenteel kijken vanaf de kantlijn als OA, ik herken het werk niet meer, voel mij vreemd bij de manier van werken en kan mijn liefde, tijd en aandacht niet kwijt aan het kind dat het zo nodig heeft. Er is een plotselinge verschuiving geweest waarin de OA systematisch voor een klas wordt geplant om toezicht te houden. En regelmatig voel ik me de conciërge. Iets waar mijn hart absoluut niet ligt. Waar ik tijdens een sollicitatie duidelijk aangeef waar mijn talenten liggen en waar ze niet liggen wordt aangenomen, maar regelmatig volledig overheen gewalst

En dus slaat opnieuw bij mij de twijfel toe, ondanks dat ik een bevestiging heb gekregen dat ik in mijn recht sta, wordt er vervolgens weinig mee gedaan. Mijn werk wordt zo onderschat, het effect wat je als OA kan hebben op de kinderen, wat je individueel kan bereiken.

Kinderen hebben ook andere behoeftes, uiteraard moet er les worden gegeven en er moet geleerd worden, maar dat kan naar mijn nederige mening veel beknopter en korter waardoor er veel meer tijd is voor hetgeen wat belangrijk is in het leven, vorming van de mens, kijken naar de individuele talenten, sociale omgang met de ander. Er moeten meer gesprekken komen, verhalen moeten worden verteld, vertrouwen moet er worden gegeven, kinderen laten nadenken, fantaseren, ze moeten spelen, veel creatief en beeldend werken, muziek maken, echt de connectie zoeken en zijn of haar verhaal “lezen”. Een kind is naar mijn mening nog altijd een lampje die aangezet moet worden en niet een pot die gevuld wordt.

De rol van de Onderwijsassistent wordt zoals ik al zei op veel scholen ontzettend onderschat, en ook de kennis die wij bezitten wordt onderschat. Nee ik heb geen HBO opleiding genoten maar ik denk dat we dat maar eens moeten laten varen en echt het gesprek aangaan met de ander, de leerkracht. Met een open eerlijke houding naar elkaar en elkaars kennis beter te verstrengelen, zodat leerkracht en OA een sterker team kunnen vormen in het kijken en begeleiden van het kind.

Wij spelen een grote rol in het leven van een kind, een groot deel van hun leven zijn ze overgeleverd aan de onderwijzer, maak jou deel een bijzonder mooi deel van hun leven!