Vroeger toen ik denk ik een jaar op 9/10 was kreeg ik een grote Lekturama-box met cassettebandjes en allemaal sprookjesboeken. Om zelf te lezen, maar met de cassettebandjes waren het ook luisterverhalen. Luistersprookjes dus.
Één van die verhalen was een soort indianen sprookje en ging over een meisje, waar ik me gelijk mee identificeerde, dat een kind van de wind was. Ook dat had ik gemeen met het meisje.
Ik hou van de wind! Aan het strand kan de wind ervoor zorgen dat mijn hoofd even heerlijk leeg gewaaid wordt. Door zo’n bries krijg ik rust. Ook neemt de wind bepaalde geuren mee waar ik intens van kan genieten, zilte zeelucht, zo nu en dan de geur van de koekfabriek of de DE koffie, maar ook de aankondiging van een heerlijk regenbuitje.
En nu wanneer het herfst wordt en ik bij de picknicktafel zit, na de was te hebben opgehangen, met winterjas aan, en het hoofd in de zon mijn koffie opdrink. Kijk ik naar de berk in onze tuin die de bladeren zachtjes heen en weer laat deinen op de wind. De wind zorgt ervoor dat de blaadjes gaan ritselen en het voelt als een fluistering waardoor ik heerlijk tot rust kom.
En ik denk even terug aan dat verhaal en kom tot de conclusie dat ik altijd al een kind van de wind ben geweest!
Want ga maar na God komt voorbij in de zachte bries
Roar of Love 