Als kind naar Het Kind

Kijk jij als een kind naar het wonder van Kerst?

Het wonder van Kerst openbaart zich pas écht als je ernaar kijkt door de ogen van een kind. Tirza ervaart het als ze de kinderen op school voorleest en met ze werkt. Ze hangen aan haar lippen en kijken onbevangen, met hun hart.  

Ze schreef er een prachtige overdenking over! Voel jij je aangesproken? Lees hier Tirza’s Kerst-oproep aan jou. 

 Herbergier, weet je het wel wat je hebt gemist? Die hoogzwangere vrouw voor wie je de deur hebt gesloten? Die vreemdeling die niet binnen kon komen, waar geen plaats meer voor was? 

Heb je dan de ster niet gezien? Of goed geluisterd in de tempel? Had je het te druk met andere dingen, waardoor je niet zag om wie het ging? 

 zoveel te regelen 

Zijn wij niet vaak net als de herbergier? Te druk, te veel afgeleid door wat er vandaag de dag allemaal gebeurt in de wereld, in ons land, in ons eigen huis. Lockdowns, vaccineren ja of nee, voor of tegen, thuisonderwijs, vakantieverlenging. Er is zo veel te regelen. 

 verwonder je 

Maar stop. Haal adem en sta eens stil bij het ongelooflijke wonder van meer dan tweeduizend jaar geleden. En verwonder je. 

‘Word als een kind’ staat er in de Bijbel. Daar wordt niet mee bedoeld dat je je kinderlijk of kinderachtig moet gaan gedragen, maar dat je net als een kind ontvankelijk kunt geloven. Dat je er helemaal in op kunt gaan. 

 

kijk met je hart 

Kinderen hebben tot een bepaalde leeftijd nog niet geen besef van wat echt of wat fantasie is, dat loopt nog door elkaar. Wanneer kinderen spelen kan er zo iemand in hun spel doodgaan, maar het volgende moment weer levend zijn. Ik zie het vaak gebeuren op het de school waar ik werk. 

Wanneer ik voorlees hangen de kinderen aan m’n lippen en nemen alles in zich op. Ze leven helemaal mee en zijn helemaal in het moment. Vroeger, morgen, volgend jaar bestaan nog niet. Ze weten het verschil niet eens. Alleen het nú is belangrijk. 

En dat is wat er in de bijbel bedoeld wordt met ‘geloven als een kind’. Niet te zijn als een kind, maar onbevangen open te staan voor het wonder, het te zien en te accepteren, en te kijken met je hart. 

 

nieuwsgierigheid en verwondering 

Jezus wordt geboren in een stal en de herders mogen als eerste de kleine Messias zien. 

We weten nu dat de herders geen oude mannen waren, zoals vaak wordt afgebeeld op plaatjes, maar dat het tieners waren, kinderen nog, die de schapen hoedden. 

Wij volwassenen vinden onszelf vaak zo belangrijk. We weten vaak meer en vergeten vaak te kijken met ons hart. Geen wonder dat God Zichzelf in het prachtige licht van engelen liet zien, door naar de herders te gaan, de laagsten van de samenleving, een stel kinderen zelfs. Ze schrokken van het licht, maar liepen niet angstig weg. Hun nieuwsgierigheid en verwondering waren groter. Zij, juist zíj waren ontvankelijk voor de boodschap. God draait altijd alles om! 

 

hervind het kind in jezelf 

Ik hoop voor ons allemaal dat wij dat mogen houden of mogen hervinden in onszelf: het kind dat daar nog steeds zit. Het kind dat gelooft in wonderen en leeft in het hier en nu, zodat wij het bijzondere van Kerst mogen zien en voelen in ons hart. Dat wij geloven dat Hij het Licht der wereld is. 

 

Dus sta even stil, haal adem en verwonder je. 

 

Deze blog is geplaatst op Wij Zijn Lume

http://www.wijzijnlume.nl

Advertentie

Kleine vriendin

Ik weet nog goed het moment dat ik het besloot, en dat ik het aan mijn familie vertelde dat wij een hond gingen kopen. Na veel research over wat voor hondje bij mij zou passen was ik eruit dat het een Maltezer zou worden, lief, aanhankelijk, makkelijk iets te leren, rustig en niet een hond waarmee ik kilometers zou moeten afleggen per dag.

De ogen van mijn familie spraken boekdelen: wat moest ik nou met een hond! Ik had geen ervaring met een hond, en honden stinken, en blaffen constant. En dan nog wat, de hond mocht bij geen van hen naar binnen. Nou ja dat wisten we dan maar.

Nu de kleine Mira (van Mirakel/wonder) al inmiddels bijna 10 jaar bij ons is, (en in hondenjaren al bij 70) is er veel verandert.

We kunnen ons geen leven zonder dit kleine knuffelbeertje meer voorstellen. En!… ze mag bij iedereen in huis. Ze zijn gek op dat kleine lieve schepseltje. En het mooie is, ze blaft eigenlijk nooit en ze verhaart niet en ze ruikt altijd lekker… behalve uit haar bek….. 

Mijn dochter vroeg me onlangs, hoe oud wordt Mira nu ook al weer. Toen ik  haar vertelde dat ze al bijna tien wordt, werd ze een beetje verdrietig, deze honden kunnen 15 tot 20 jaar oud worden en die afgelopen 10 zijn al zo snel gegaan. We moeten er niet aan denken dat we haar nu al zouden moeten missen.Ze is deel van ons gezin , maar ook zeker van onze familie geworden. Ze hoort er gewoon bij. Ik noem haar ook altijd gekscherend mijn derde, erg harige kind

In de Bijbel worden huisdieren eigenlijk niet genoemd. Ik denk, dat ook mede dóór Fransiscus van Asisi de mensheid weer een andere kijk op dieren heeft gekregen. En ze ook een belangrijke plek in onze maatschappij hebben gekregen. Ik denk persoonlijk dat het ook voor ieder kind belangrijk is een dier te hebben. Iemand waar zij “de verantwoordelijkheid” voor hebben. Iemand die altijd naar ze luistert, en iemand die onvoorwaardelijk van ze houdt.

Hoe ik er ook bij loop of wat voor humeur ik ook heb, of ik ziek ben of wat dan ook, Mira heeft altijd tijd voor me en neemt me zoals ik ben.

Ik zie op verschillende fora wel eens de vraag voorbij komen of onze geliefde huisdieren ook in de hemel komen. Daarover is eigenlijk niet echt iets duidelijks te vinden.

Er staan wel teksten over de nabije toekomst wat er gebeurt wanneer God alles weer gaat veranderen, een tekst over schepsels.    

 In Romeinen 8:19-21 lezen we.

Want het schepsel, als met opgestoken hoofde, verwacht de openbaring der kinderen Gods.

Want het schepsel is der ijdelheid onderworpen, niet gewillig, maar om diens wil, die het der ijdelheid onderworpen heeft;

Op hoop, dat ook het schepsel zelf zal vrijgemaakt worden van de dienstbaarheid der verderfenis, tot de vrijheid der heerlijkheid der kinderen Gods. 

Wij zijn niet de enige schepselen van God, de dieren zijn ons voor gegaan. En geven ons zoveel meer in dit leven. Het dierenrijk zit zo mooi in elkaar alles klopt. Ik denk dan aan de belofte in de Bijbel over de nieuwe Hemel en de nieuwe Aarde 

Openbaring 21:4

En God zal alle tranen van hun ogen afwissen; en de dood zal niet meer zijn; noch rouw, noch gekrijt, noch moeite zal meer zijn; want de eerste dingen zijn weggegaan.

God zal alles weer maken zoals het was voor de zondeval, toen waren de dieren er het eerst. Zullen we ze weer zien….ik denk het wel

Tussen Oud & Nieuw?

Heb je dat ook wel eens dat je onrustig op bed ligt en niet kan slapen omdat er van alles door je hoofd spookt. De één heeft er waarschijnlijk wat meer last van dan de ander. Maar ik praktisch nooit! Ik lig en ik slaap, dat is het eigenlijk altijd. Maar heel soms kan ook ik de slaap niet vatten. Drukte om mij en in mij zorgt daarvoor. En ik krijg soms de raarste gedachten. En heel héél soms denk ik aan dood gaan en wordt er dan helemaal beroerd van en zelfs bang.

Nu is het nieuwe thema van Oud naar Nieuw bij de bloghop, en terwijl ik de lichte paniek nog voelde in bed over dood gaan, ploepte opeens die bloghop in mijn hoofd! Dat is het! Van oud naar nieuw. Ik viel gelijk in slaap

25 december 2017 was ik begonnen met schrijven van deze blog. En nu nog geen maand later zijn er al weer dingen gebeurt waarvan je echt met je neus er nogmaals op gedrukt wordt hoe kostbaar en kwetsbaar het leven is.

In de Bijbel staat “wees niet bang”  365 keer, voor elke dag een reminder dat je moet leven in vertrouwen en dat je iedere seconde moet beseffen dat het leven een mooi geschenk is. En dat alles waar je bang voor kán zijn het niet waard is. Maar zelfs op het allerlaatste moment van Jezus’ leven was ook Hij bang, zelfs zo bang dat hij bloed zweette. (Lucas 22:44)
Tussen oud en nieuw, daarin bewegen wij ons nu, het oude lichaam, het nieuwe lichaam, de oude hemel en aarde, en de nieuwe hemel en nieuwe aarde.

Wij leven in het NU!

Forever Young, zong ik, tot in de treure toen ik jong was, ik wou niet ouder worden, ik wou voor altijd hier op aarde leven.  Nu zo’n dertig jaar verder weet ik beter, en sta ik er heel anders in. Ben niet meer dezelfde ik voel me heus nog wel jong. Maar geestelijk ook veel ouder. Door alles wat je meemaakt kan je ook niet weer terug naar het onbezorgde en is je kijk verandert.  Het leven en tijd zoals we vanmorgen in de dienst bij de bijbellezing hoorden is als een klapnet dat op je valt, en verwondert zie je dat de jaren zo snel voorbij zijn gegaan.

Gisteren werd ik opeens getroffen door het lied van Anthony and the Johnsons gezongen door Ahnoni een transgender met een bijzonder falset stemgeluid. Het lied: Hope there’s  someone, gaat volgens mij over iemand die stervende is en bang is voor het hiernamaals en alles wat er tussen in zit. En vooral bang om het alleen te moeten doen. Ik vond en vind het een prachtig ontroerend lied. Ik hoop ook dat wanneer dat moment daar is, we ons niet alleen voelen. En dat de woorden “Wees niet Bang” nog meer betekenis mogen krijgen.

Dat wij dan vol vertrouwen het oude kunnen loslaten en met open handen naar Het nieuwe mogen gaan.

Antony and the Johnsons – Hope There’s Someone
Hope there’s someone who’ll take care of me

When I die

Will I go?
Hope there’s someone who’ll set my heart free

Nice to hold

When I’m tired
There’s a ghost on the horizon

When I go to bed

How can I fall asleep at night?

How will I rest my head?
Oh I’m scared of the middle place

Between light and nowhere

I don’t want to be the one

Left in there

Left in there
There’s a man on the horizon

Wish that I’d go to bed

If I fall to his feet tonight

Will allow rest my head
So he’s hoping I will not drown

Or paralyze in light

And godsend I don’t want to go

To the seal’s watershed
Hope there’s someone who’ll take care of me

When I die

Will I go?
Hope there’s someone who’ll set my heart free

Nice to hold

When I’m tired

Met deze blog doe ik mee aan de bloghop deze keer bedacht door Marc Volgers van

https://gloriaenkyrie.wordpress.com/2017/12/04/tussen-oud-en-nieuw-thema-bloghop-december-2017/

Altijd in Mijn gedachten

Zomaar een ochtend naar het werk.

Vandaag weer naar Dokkum. Wanneer ik ’s ochtends de deur van ons huis achter me dicht trek denk ik: “He bah! IJs op de ruiten van mijn auto nu moet ik ook nog krabben!”

Auto snel aan, blazers op tien, achterruitverwarming aan en dan toch maar even de ruiten aan de beide zijkanten krabben, terwijl ik driftig aan het krabben ben bedenk ik me wederom dat ik een evaluatie/functioneringsgesprek heb. Ik heb altijd een gruwelijke hekel aan dit soort gesprekken, kan er niet zo goed over. En mensen kunnen met hun woorden altijd zo hard raken en komen op die momenten dubbel hard binnen, en dan zit ik toch best wel vaak te huilen. Echt vreselijk, het is niet nodig want zo is het ook niet bedoeld maar ik kan er op die momenten ook niks aan doen. Best wel gênant, vind ik het soms.

Maar goed terwijl ik inmiddels klaar ben met krabben, en de ramen voor en achter al lekker schoon zijn, denk ik: “Wat kan me nou gebeuren joh, ik moet meer vertrouwen in mezelf hebben en God is er altijd bij”. Dat zeg ik ook tegen mijn kinderen en nu is het tijd dat ik ook eens tegen mezelf zeg! “Heb vertrouwen”!

Terwijl ik inmiddels al over de centrale as naar Dokkum rij zie ik eerst prachtig de zon achter de wolken tevoorschijn komen om net zo snel weer achter de  dikke wolkendeken te verdwijnen. “Hè jammer!” denk ik. Ik kan altijd zo intens van die prachtige luchten genieten, als opeens voor mij een schitterende regenboog opdoemt en op de radio “Always on My Mind” in de uitvoering van de Pet Shop Boys begint te spelen. En net wanneer ik me bedenk wat er in dat liedje wordt gezegd qua tekst voel ik de warmte van de zon in mijn nek.

Een felle  warme zon, die muziek en regenboog ontroeren mij. Dit is voor mij een glimlach van God, een bevestiging.

Hij is er altijd bij. “You are Always on my Mind”. Terwijl ik verder luister naar de tekst, denk ik dit is ook wel op toepassing van mij naar God toe, altijd in mijn gedachten, altijd in gesprek maar niet altijd op God vertrouwen. De aandacht geven die hoort.

Het staat meermalen in de Bijbel

Ik ben een kind van God

Galaten 3 vers 26

Ik ben de plaats waar Gods Geest woont

1 Korintiërs 6 vers 19

Ik ben Gods kunstwerk

Efeziërs 2 vers 10

Ik heb complete vergeving ontvangen

1 Johannes 1 vers 9

Ik ben geschapen naar Gods beeld

Efeziërs 4 vers 24

Ik ben geliefd

Romeinen 5 vers 8

Wat meer vertrouwen hebben in wat er op mijn pad komt. Ik ben altijd in Zijn gedachten. Dat is een mooie gedachte, één die rust geeft (het gesprek ging trouwens prima!😉)

Lichtjes in een Lied

We zijn al weer de maand november en dus nu al weer tijd voor een nieuwe bloghop. Meestal wacht ik tot bijna op de deadline. Dat werkt voor mij namelijk prettig, een beetje druk vind ik dan wel oké. Maar dit nieuwe thema raakt gelijk. Bloggen over een lied.

Over 1 lied wat belangrijk voor je is. Dat is iets wat ik al meerdere keren heb gedaan. Een blog schrijven geïnspireerd op een lied en daarmee vaak ook gelijk een bijbeltekst. En dus moet ik even nadenken. Wil ik iets vertellen over een lied dat ik al heel lang ken en al veel voor mij heeft betekend of…..

Nee dat doe ik dus niet. Aankomende december mag ik weer gaan zingen en ik ben samen met mijn duo zangeres en gitariste al flink bezig geweest om liedjes daarvoor uit te zoeken. En omdat degene waarmee ik zing anders in het geloof staat als ik is het ook leuk om liedjes uit te zoeken die niet zo voor de hand liggen, en dat maakt het ook interessant. En geeft daarmee ook weer een heel andere kijk op mijn eigen geloof.

Ik ben nu de 40 gepasseerd en kijk uiteraard net als iedereen wel eens even terug op het leven en daarmee ook gelijk mijn geloofsleven. Het is eigenlijk nog steeds hetzelfde maar er zijn dimensies aan toegevoegd. Mede door gesprekken met anders denkenden en ook mede gelovigen. Dat vind ik heel mooi en kostbaar. Er is zoveel diepte aan mijn geloof toegevoegd en daarmee ook meer bevestiging in het geloof, het gevoel wordt alleen maar meer en meer versterkt.

Zo kwam ik een liedje tegen van Matthijn Buwalda en Stef Bos, een bijzondere samenwerking. En een prachtig lied met heel veel diepgang.

Het lied verteld de geboorte van Jezus maar ook zoveel meer. Het verteld het verhaal van ons mensen. De zoektocht die wij maken in ons leven, onze zoektocht naar God, om Thuis te kunnen komen. Soms is Hij er overduidelijk en soms kun je Hem even niet vinden. Dan zijn wij zoekenden, we zwerven, die soms even een Lichtje in de Mist van deze wereld kunnen vinden.

Want Hij is onbereikbaar, dichtbij, mij.

Handelingen 17:27

Met deze blog doe ik mee aan de bloghop van september-oktober deze keer is het thema “blog met een lied” bedacht door Heleen van de blog:

http://www.groeiblog.com/blog-met-een-lied/

Rood

Het thema voor de bloghop is Rood.  Welke associaties heb ik bij dat woord ROOD. Meerdere eigenlijk, mijn gedachten gaan dan eigenlijk alle kanten op. Ik denk namelijk aan: cadmium rood, dat is de verf die ik veelvuldig in schilderijen gebruik, ik denk aan het liedje van Marco Borsato, ik denk aan de symbolieken van rood: passie en temperament. Ik denk aan de kunstprojecten die ik met kinderen doe over gevoelens. Ik denk aan……


Tsja ik denk eigenlijk aan het allerbelangrijkste en dat is: Liefde. Daar hoort rood bij. En na afgelopen vakantie waarin ik met jeugd van onze kerk een reis naar Taize hebben mogen maken en we daar met de groep en nog twee begeleiders een week hebben mogen vertoeven is de kleur rood iets wat voor Taize staat. Het is een oranjerode kleur, de kleur van het vuur uit de brandende braamstruik waaruit God tegen Mozes spreekt. De kleur van het vuur van de heilige geest. Je ziet het overal terug komen in de kerk en in de iconen, in het kruis. Het geeft zoveel warmte. En gaf ons, mij, zoveel warmte daar te mogen zijn. Ik heb heel veel liefde mogen ervaren van allen om ons heen. Verbonden met elkaar als mens, als kind van God. Iedere week leef je toe naar goede vrijdag en zaterdag is het altijd Pasen. De bijbelteksten die je twee keer per dag met je groep bespreekt en behandeld zijn zo kostbaar. En de stiltes in de kerk worden gevoelsmatig steeds korter omdat ze zo fijn zijn. Door de eenvoud van leven, werken en de liefde voor iedereen voel je je heel dicht bij God staan. Zaterdag wordt dan ook vanaf de paaskaars het vuur doorgegeven doormiddel van de kleine kinderen. Zij mogen als eerst een kaarsje aan de paaskaars aansteken en het licht, en daarmee het Eeuwige licht en dé Liefde, doorgeven wat een adembenemend effect heeft en je nederig maakt.

En dat mochten wij meenemen naar Nederland dat oranjerode vlammetje in ons rode hart. 

“Ik heb je altijd liefgehad, mijn liefde zal je altijd vergezellen”  -Jeremia 3:13- 

Met deze blog doe ik mee aan de bloghop van september-oktober deze keer is het thema “Rood” bedacht door Martine van de blog http://martinevertelt.blogspot.nl/2017/09/rood.html

Mijn tweede moeder

(Een in memoriam voor Yvonne Paulina Groenewegen-Sienders)

5 juli ’s avonds bereikte mij het bericht dat mijn lieve tantetje en tevens mijn tweede moeder is overleden. Tante Yvonne is er mijn hele leven geweest. Toen ik op 20 maart voor het eerste het levenslicht zag was zij er al. Naast het harde werk van mijn moeder tijdens de bevalling heeft zij samen met mijn vader ervoor gezorgd dat ik ter wereld kwam. De dokter was te laat. Ik heb dat verhaal vaak moeten horen. Ze was trots, en vanaf dat moment was er een bijzondere band. Als baby ben ik wel bij Ome Hans en tante Yvonne gebleven toen de rest van het gezin op vakantie ging. Mijn moeder vond het vreselijk maar ik denk dat tante het prachtig heeft gevonden.

Ome Hans en tante Yvonne hebben zelf geen kinderen kunnen krijgen en het voelde een beetje alsof ook ik een beetje hun kind was. Als vijf/zes jarige ben ik eens met mijn tante in de trein naar Rotterdam gegaan. Wij woonden net als zij eerst in Wolvega, maar het werk van ome Hans zorgde ervoor dat ze dichterbij Rotterdam zouden moeten wonen. En dus ging ik uit logeren bij mijn oom en tante. We gingen er in de trein heen. Wat indrukwekkend om dan zo te reizen als kleuter, en uit te stappen in een grote voor mij surrealistische stad. Ook zijn we een dag met de metro door de stad gegaan, onder en boven de grond, ik had het gevoel in een science fiction film te zitten. En heb daar mijn allereerste grote chinese loempia gehad. Ik heb nooit weer zo’n lekker loempia gehad als daar.  Ik mocht tante niet te vroeg wakker maken ’s ochtends en een beetje rustig zijn want ome Hans had zijn kant van het bed verlaten en was beneden in de huiskamer gaan slapen zodat ik gezellig bij tante lag. Ik denk dat ze weinig nachtrust hebben gehad. Ook waren ze vaak van de partij wanneer we op vakantie waren op Terschelling en zelfs tijdens een familievakantie in Malmedy.

Ze hadden ook een hond, in Wolvega was ze er al Snowy een prachtige boxer. Wat een pop was dat! Ze beschermde me en ik kon alles bij haar doen. Toen ik in Rotterdam was zat ik ook bij haar in de mand en was zo met haar aan het knuffelen dat ik, volgens de verhalen van Ome Hans en Tante Yvonne, zelfs haar flubberlippen optilde en ze aan de binnenkant kuste…..hahaha

Bij de belangrijke momenten in mijn leven was zij er ook samen met Ome Hans. Toen ik ging trouwen zijn ze er ook, net als onze naaste familie, de hele dag bij geweest. Toen mijn eerste kind werd geboren waren ze zo snel mogelijk uit Rotterdam gekomen om de kleine pop te zien. En ze kwamen sowieso ieder jaar op vakantie naar Friesland. Eerst camperen bij camping de kievit en later in hotelletjes of vakantiehuisjes in Terherne en bij de Eese.

Tante heeft altijd veel pijn in haar lijf gehad en op een ogenblik kon ze niet meer lopen door kapotte knieën, een lekke hartklep zorgde er ook nog voor dat haar conditie en haar mobiliteit achteruit ging. En ze uiteindelijk permanent in een rolstoel belande. Haar vrijheid om te gaan en staan waar zij wilde was weg. Maar wanneer je het haar vroeg ging het altijd goed met haar. Tante had een bepaalde trots en karakter waardoor ze niet ging zeuren en klagen, en ze was hard voor haarzelf. 

Zo langzaamaan heeft ze steeds iets moeten inleveren op de kwaliteit van haar leven. We hebben het eigenlijk in al de gesprekken die we hebben gehad het nooit over het geloof gehad. Maar ik wist dat ze het wel had. Ik vind het jammer dat ik je niet dag heb kunnen zeggen lieve tante en nog een laatste knuffel heb kunnen geven. 

Zoals ome Hans gisteren zei, ze heeft nu rust. En zo is het. Je hebt je door alle pijn heen eindelijk kunnen losmaken van je gebroken lichaam. En nu ben je bij onze Hemelse Vader.

Tot ziens Tantetje xxxxxxxxx

Here I am, the Road so far…. on the road to Forever

De titel verraad al waar het deze keer over gaat. Niet een titel bedacht door mijzelf maar door Marijke Volgers die vorige Bloghop heeft gewonnen met haar blog Schatgraven. En dus aan haar de eer een nieuw thema te bedenken. Toen ik het zag dacht ik nog: “nee hoor dat doe ik niet, moet ik een blog schrijven en me zo kwetsbaar opstellen”.
Ik laat altijd maar een klein stukje zien en deze titel vraagt naar meer.

Dus toch de stoute schoenen aan getrokken en met enige reserve schrijf ik deze blog. De manier waarop ik mijzelf het beste kan uiten is doormiddel van muziek. Ik zing namelijk de hele dag door. Ik denk in muziek, melodielijnen die mijn hart raken en woorden die ik voel en zou willen uiten, worden daardoor versterkt. Muziek kan heel goed vertellen wie ik ben en hoe ik mij voel, vandaar dat ik ook in mijn blogs vaak een lied toevoeg die exact nogmaals verteld wat ik eigenlijk in de blog al heb gezegd.

Ik ben niet echt iemand die constant terugblikt op het verleden. Ik denk echter wel dat ik als kind/jongere het nodige mee heb gemaakt. Wanneer je opgroeit in een gezin waarin spanning leeft door een gezinslid met depressies, Wanneer een ander familielid veel ziek is. Je als kind je nooit begrepen voelt en wanneer dingen je zo diep en hard raken dat je bijna door het huilen niet meer kan ademhalen of dat je sfeer in een kamer naadloos kan aanvoelen. Een vader die vlak voor je trouwen ziek wordt waardoor alles verandert, en ook nog later je een aantal keer afscheid moet nemen omdat de dokters denken dat hij het niet haalt. En je daar bovenop ook nog zelf drie keer een depressieve periode hebt mee gemaakt is het soms genoeg voor je gevoel.
Maar ik ben daarin niet de enige denk ik dan maar, en het kan altijd beroerder. En trouwens naast die negatieve herinneringen staan meer positieve hoor. Tot nu toe heb ik echt een heel mooi veelkleurig, rijk en heel liefdevol leven gehad. Maar die negatieve staan je vaak zo vers in je geheugen.

Maar om terug te komen op de muziek. Hieronder staat een lied van Katy Perry welke heel erg goed verteld hoe ik mij voelde in het aller donkerste stukje van mijn leven tot nu toe en ik ga ervan uit dat het nooit maar dan ook nooit weer zover komt. Dat laat ik niet weer toe! Ik heb het nummer enigszins aangepast omdat het niet helemaal klopte met mijn verhaal

“By The Grace Of God”
Was in my thirties, surviving my return of Saturn
A long vacation didn’t sound so bad
Was full of secrets, locked up tight like Iron Mountain
Running on empty, so out of gas
Thought I wasn’t enough
Found I wasn’t so tough
Laying on the kitchen floor
I was living on a fault line
And I felt the fault was all mine
Couldn’t take it anymore

[Chorus:]
By the grace of God
(there was no other way)
I picked myself back up
(I knew I had to stay)
I put one foot in front of the other
And I looked in the mirror
And decided to stay
Wasn’t gonna let life take me out that way

I thank my family for keeping my head above the water
When the truth was like swallowing sand
Now every morning, there is no more mourning
Oh I can finally see myself again
I know I am enough
Possible to be loved
It was not about me
Now I have to rise above
Let the world call the bluff
Yeah, the truth will set you free

[Chorus]

Not that way, not in the name of life
I am not giving up
By the grace of God
I picked myself back up
I put one foot in front of the other
And I looked in the mirror
looked in the mirror
[Chorus]

 

 

Die periode heeft alles op scherp gezet. En daardoor ben ik wel verandert. Ook heeft het mijn kijk op het leven verandert. Ik ben iemand die hoopvol naar de toekomst kijkt en het geloof is daarin heel belangrijk. Het laat mij naar mezelf en naar de ander kijken door de ogen van God, dus vanuit Liefde.

Ik maak eigenlijk geen plannen voor in de verre toekomst. We zien wel waar het pad ons leidt en wat voor obstakels we onderweg nog zullen vinden.
Ik weet wel dat die weg niet een eenzaam pad is. Er is altijd Iemand die met me mee gaat. En ik heb vertrouwen dat mocht het ook weer eens wat minder of slechter gaan dat het uiteindelijk altijd goed mag komen.

Niet voor niks hebben mijn man en ik ook bewust onze trouwtekst gekozen namelijk Romeinen 8: 38-39.
38] Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden nog toekomst,
39] noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here. Een bijbeltekst die regelmatig terug komt in een kerkdienst of in een dagboekje, en waarin ik iedere keer de bevestiging krijg dat het ook zeker zo is.

Als laatste wil ik nog een lied ter sprake brengen welke ook heel goed bij mij past, ik ben sowieso helemaal weg van Mumford and Sons. Ook al worden ze niet als religeuze band gezien of iets dergelijks  de teksten laten je wel juist dat zien. Er zijn zoveel woorden in de teksten te vinden die zich spiegelen aan de woorden uit de Bijbel. “Below my Feet”is er zo een (zoek hem maar eens op, op YouTube). Vooral het refrein is heel mooi:

“Keep the earth below my feet
For all my sweat, my blood runs weak
Let me learn from where I have been
Keep my eyes to serve, my hands to learn
Keep my eyes to serve, my hands to learn”

Dit zegt al genoeg eigenlijk want hier gaat het voor mij, bij mij om.
Dat ik vaste grond onder mijn voeten hou, en dus een heldere blik gericht op wat komen gaat. We weten dat het vlees zwak is.
En dat ik van elke les die op mijn levenspad komt mag leren.
Dat mijn ogen gericht zijn op de ander, en dat wanneer er hulp nodig is dat ik mag dienen. En dat ik door het te doen, te werken met mijn handen altijd mag blijven leren “on the road to forever”.

Dit artikel is geschreven in het kader van de #bloghop van mei/juni met als thema Here I am. The road so far, deze keer gehost door Marijkes Kijk. https://marijkeskijk.wordpress.com/2017/05/02/here-i-am-the-road-so-far/

Vrijheid

Het is niet vanzelfsprekend, wij zijn ontzettend bevoorrecht hier geboren te zijn en te mogen leven in die vrijheid. Dat wij ook mogen stilstaan bij wat, voor ons allen,  is bevochten doe ik ieder jaar vanzelfsprekend. Wij mogen dit doorgeven aan de generatie na ons. Heel belangrijk om niet, en nooit, te vergeten

Houd mij niet vast

Één zin van het Paasverhaal hield mij na Pasen erg vast, en bezig en dus zoals de titel al aangeeft “Houd mij niet vast”. Het zijn de woorden die Jezus tegen Maria van Magdala zegt wanneer ze, als ze gezien heeft dat het graf leeg is en niet weet wat er is gebeurt, erg verdrietig is, dan toch Jezus herkent, ziet ze hem wil vastpakken nadat Jezus haar naam heeft gezegd. Ze wil hem dus vast houden en wat ik dan zelf zou doen, denk ik, knuffelen en niet meer zou willen loslaten.

De bloghop voor deze maand is bedacht door Lineke en heet”de schat door het lijden heen”. Ik denk wanneer je een aantal, of wellicht de meeste, van mijn blogs leest dat dat eigenlijk wel als een rode draad door mijn leven heenloopt. Ondanks tegenslag de schatten in je leven zien en herkennen. En dat komt door Jezus, door mijn geloof, en doordat ik weet dat hij door mijn leven heen werkt.

Zo heeft Maria van Magdala het natuurlijk aan den lijve ondervonden, in de periode van die drie jaar dat Jezus echt actief aan het evangeliseren was, heeft ze Jezus meegemaakt en waarschijnlijk nog meer die liefde gevoelt zoals wij hem wel eens mogen voelen. Ze hield van Hem met haar hele hart en ziel. Wanneer iemand die zoveel voor je heeft betekent in je leven wegvalt, overlijdt….wat blijft er dan nog van je over. En dan wanneer je hem wil herdenken bij zijn graf en het vermoeden hebt dat ze hem ook nog weer eens van je hebben afgenomen! Geen wonder dat ze zo intens verdrietig is

Waarom zei Jezus toch deze woorden tegen Maria? Zou er iets met haar gebeuren als ze dat wel zou doen, of mocht ze, zoals vaak uitgelegd wordt, niet vasthouden aan Jezus, lichamelijk, omdat ze moest gaan geloven zonder te kunnen zien net als wij moeten doen. En hoe kunnen we die woorden op ons eigen leven betrekken.

Ik denk dat deze Bijbeltekst heel belangrijk is voor ons als lezer en gelovige. We maken allemaal het verlies en gemis van een geliefde mee. Ik heb tot nu toe nog niet een naaste hoeven te missen. We hebben wel een paar keer afscheid moeten nemen toen het mis leek te gaan. En ik op een gegeven moment zo’n rust ervoer dat welke kant het op zou gaan het goed zou komen hoe dan ook. En ik denk dat ik daar dan de hoop uit kan putten en misschien ook beter kan begrijpen wat Jezus bedoelde te zeggen. Dat er een moment van overgave en berusting nodig is want “The best is Yet to come”! Jezus heeft het ons voorgedaan vandaar dat Maria hem eerst niet herkende en hem niet kon aanraken omdat ik denk dat Jezus echt was zoals hij hoorde te zijn…zonder zijn aardse lichaam en dat Hij de belofte liet zien waar altijd over is gesproken. Dat er wel degelijk leven na de dood is en dat door dit te laten zien er dus ook een God is, een Schepper.

In die paar kleine woorden hebben wij ons bewijs eigenlijk al in handen. Dat is hoe Liefde eruit ziet! Door je verdriet heen los te kunnen laten en erop vertrouwen dat het beter wordt.

Dit is een schilderij van mij en laat zien hoe krampachtig ik alles onder controle wil houden, maar om alles te zien, te voelen en echt te kunnen genieten , is het enige wat ik hoef te doen mijn handen te openen en de Liefde ontvangen. En er in berusten, ook al doet het verdriet. Maar daardoor leer je alles veel meer te waarderen, en zie je al die mooie dingen om je heen. We moeten Jezus allemaal loslaten en kijken naar wat hij heeft gedaan zodat wij tot God kunnen komen.

Door het lijden de schat vinden, het is een weg van hobbels, pieken en dalen, maar juist wanneer dat gebeurt kunnen er wonderen gebeuren, misschien is dat wat Liefde is.

Met deze blog doe ik mee aan de bloghop van de maanden maart/april deze keer bedacht door Lineke Mooibroek, van de blog Kostbaar en geliefd

http://kostbaar-en-geliefd.blogspot.nl/2017/02/de-schat-in-het-lijden-bloghop-maart.html