Afgelopen zondag ging de preek over het begin van de Bijbel, de Schepping en Noach en wat er allemaal mis is gegaan. Mensen leren niet van hun fouten en verwachten, wanneer ze iets weggeven, altijd iets terug van de ander. Terwijl onzelfzuchtig iets weggeven aan een ander het allermooist is. Je best doen voor de ander om iets moois en persoonlijks uit te zoeken en dat dan te geven om vervolgens mijn allermooiste cadeau te krijgen: “de reactie van de ander, het aah in de ogen te zien schitteren”. Ik krijg er inderdaad ook iets voor terug maar niks tastbaars, een goed gevoel, een emotie, wat voor mij zoveel meer waard is.
Zo nu ABP pensioenfonds, laatst ook Kassa gezien? Ook mijn pensioen wordt daar opgeslagen. En nu hoor ik dat een groot deel van al het pensioengeld wordt belegd in de palmolie industrie!!! Er is nog maar een kwart van het oer-oerwoud over, bomen die ervoor zorgen dat alle koolmonoxide wordt verwerkt, bomen die ons voorzien van zuurstof en heel belangrijk die ervoor zorgen dat de aarde afkoelt en de opwarming van de aarde tegen kan gaan. Wat heb ik nou aan een pensioen aan geld aan munten en papier, als ik op een niet leefbare planeet zit?
Onlangs zag ik een blog van twee zussen die zero-waste proberen te leven. Het is echt prachtig om te zien hoe ze dat lukt. Nadat ik het heb gezien moet ik wederom een plastic zak met afval in de container gooien en heb het idee dat hij steeds sneller tjokvol zit. En ik schaam me… ik maak me druk om van alles en nog wat en kan daar intens verdrietig over worden. Maar ik werk er zelf net zo hard aan mee. De twee zussen lukt het om zo weinig afval te produceren. Ze vertellen dat ze op een gegeven moment zo’n zin in chinees hadden dat ze, vol goede moed en een beetje gène, een doos vol eigen bakjes meenamen naar de chinees en vroegen of wat ze zouden afhalen ook in hun eigen bakjes mocht. En dat was helemaal prima! Ze vertellen dan ook nog dat je die manier van leven niet in een keer kan bewerkstelligen maar met kleine stapjes het roer een beetje om draaien moet het lukken.
Terwijl ik dit zit te schrijven zit ik heerlijk buiten, de lelietjes der dalen beginnen te bloeien dus het ruikt hier heerlijk, de wind ruist door de bladeren van de prachtige berk in onze tuin en ik wordt toch weer een beetje verdrietig, waarom zijn wij bezig met onszelf te vernietigen, waarom draait alles om geld en ligt de nadruk daar toch zo vreselijk op. Waarom kunnen mensen niet tevreden zijn met wat ze hebben…ik inclusief uiteraard…
Waardetransport iedereen ziet die auto’s wel eens voorbij gaan. Alles wat daarin zit heeft geen echte waarde! Het zijn dingen die je uiteindelijk niet kan opeten.
Zouden we met hard werken terug kunnen gaan naar die zesde dag en dat God het weer zag en zou zeggen dat het zeer goed was?
Roar of Love 