Ik weet niet of ik echt een beelddenker ben maar ik denk wel veel in beelden.
Dat wil zeggen dat wanneer iemand een verhaal verteld alles als een film in mijn hoofd wordt afgespeeld. Daardoor reageer ik trager op vragen, omdat mijn hoofd veel langer de tijd nodig heeft alles goed op zijn plek in plaatjes te ordenen.
Dat is vaak lastig.
Maar elk nadeel heb zijn voordeel. En dus kan ik heel goed visualiseren en dat verwerken in mijn schilderijen.
Wanneer mijn kinderen mij vroeger vroegen om een of ander dier voor hun te tekenen. Visualiseerde ik hem eerst in mijn hoofd zoals bijvoorbeeld een giraffe, dan ging ik zitten met het potlood in mijn hand staarde in het niets en zag in mijn hoofd de Giraffe en om elk detail goed te krijgen begon ik dan met zijn hoofd en ging in mijn gedachten langs zijn hals, buik , ledematen ed.
Nu ik zelf schilder doe ik dat dus ook, in mijn hoofd weet ik al exact wat ik wil schilderen, hoe ik het moet doen, welke kleuren ik moet gebruiken en waar ik moet beginnen. Soms doet mijn hand niet hetgene wat ik wil dat is dan wel weer eens lastig.
Nu hadden we al weer een tijd terug met onze gespreksgroep `leuke meiden die nog bidden voor het eten` het onderwerp Godsbeeld. Wat voor beeld we bij God hebben.
En dat is het nou juist, overal kan ik me een beeld bij vormen, visualiseren
Maar bij God komt er geen enkel beeld in mijn brein. Zelfs de tekeningen die je als kind hebt gezien passen niet bij mijn idee van hoe God eruit zou moeten zien dus blijft het op dat soort momenten leeg in mijn hoofd.
Zou daar ook een reden voor zijn?
Ik denk van wel, God is iets niet te verklaren door ons menselijk brein. God is iets van een andere dimensie zo complex dat wij door onze mensen ogen niet zouden kunnen registreren.
Ik denk ook dat het daarom was dat Mozes op de berg ook zijn hoofd moest afwenden en niet kijken naar God. Zoals het zo mooi wordt beschreven in de bijbel;
18‘Laat mij toch uw majesteit zien,’ zei Mozes. 19Hij antwoordde: ‘Ik zal in mijn volle luister voor je langs gaan en in jouw bijzijn de naam HEER uitroepen: ik schenk genade aan wie ik genade wil schenken, en ik ben barmhartig voor wie ik barmhartig wil zijn. 20Maar,’ zei hij, ‘mijn gezicht zul je niet kunnen zien, want geen mens kan mij zien en in leven blijven.’ 21Toen sprak de HEER: ‘Er is een plaats op de rots waar je dicht bij mij kunt komen staan. 22Als dan mijn majesteit voor je langs gaat, zal ik je in een kloof laten schuilen en mijn hand beschermend voor je houden tot ik voorbij ben. 23Als ik mijn hand weghaal, zul je mij van achteren zien; mijn gezicht mag niemand zien.’
Wij mogen en kunnen Gods gezicht niet zien, we zouden het zelfs niet overleven. Heftig, maar toch ook heel mooi. Ook lees je verder dat iedere keer wanneer Mozes met God had gesproken zijn gezicht een bijzondere glans had. Daar aan denkend denk ik aan stervende mensen ook daar hoor je van dat vlak voordat zij hun laatste adem uitblazen ze een bijzondere glans op hun gezicht hebben. Na het lezen van deze bijbeltekst komen ook dan de puzzelstukjes op hun plaats. En is het inderdaad heel logisch waarom wij niet een beeld van God zouden kunnen maken. Een klein tipje van de sluier kunnen we wel oplichten, door gewoon naar Jezus te kijken
until tonight
my heart was just half full
i’d never known the fruit which fed the soul
but now i see what may put to rest my longing
for i have seen, the face of love
the grace of god, the face of love
in silence i feared my heart
would remain words unheard
inside a separateness of skin
but now i know that the skin just veils the soul
for i have seen, the face of love
the grace of god, the face of love
so take my hand and knowing
with it i also give my heart
wanting never to be separate again
let eternity begin
if you were flame
i’d allow myself to be consumed completely
were you wind i would wish you pass through me
but now i know that the skin just veils the soul
for i have seen, the face of love
the grace of god, the face of love
Roar of Love 