28 oktober 2016 – 30 oktober 2016
Vanmorgen kwart voor tien de boot van Harlingen op naar Terschelling. Ik ben benieuwd wat me dit weekend brengt. We hebben een hele lijst af te werken, Nel en ik. Terwijl we door het bos richting West fietsen vanaf Midsland denk ik stiekem wat kan mij nou meer inspiratie schenken dan deze omgeving, de geuren, geluiden, en beelden die ik ruik, hoor en zie. Wat een wonderschone Schepping is het hier.
Wanneer we weer op de boot terug naar de vaste wal varen overpeins ik nog eens het weekend al de dingen die we hebben gedaan en wat neem ik nu mee naar huis? Wat heb ik aan inspiratie mee genomen?
Eerlijk is eerlijk ik had toch een totaal andere verwachting van het festival. Met het uitzoeken van een aantal workshops had ik toch een andere gedachte, misschien wat werkvormen en in ieder geval handvatten. Ik had meer het idee wat te leren om mee te nemen en te kunnen gebruiken tijdens jeugdcatechese o.i.d. Maar het liep toch iets anders. Ik heb zeer zeker wel dingen geleerd.
Door de workshops, lezingen en theatervoorstellingen ben ik wel met een rijker gevuld rugzakje naar huis gegaan. Alleen door de ontmoetingen met anderen, gelijkgestemden de gesprekken. We hebben het idee zo’n klein groepje te zijn omdat er krimp in de kerk is. Het is moeilijk krimp tegen te gaan maar zolang er nog een aantal zijn die het goede nieuws door willen en kunnen geven is er hoop.
Door de krimp en soms de krampachtige manieren te vinden om dat tegen te gaan moest ik opeens aan een film denken. The Book of Eli. Het gaat in de film over Eli die in een woeste wereld leeft waar bijna geen water meer is één grote droge aarde. Waar haat en geweld, onderdrukking heerst. En hij heeft een taak om een boek naar een veilige plek te brengen, niet zomaar een boek. Een Bijbel. Het lijkt een onmogelijke taak. Maar hoe slecht het ook gaat Eli gaat door en blijft hoop houden dat het goed komt. En dat is het toch ook met ons geloof in God. We denken dat het allemaal niet goed gaat komen met de kerken. Maar er is altijd hoop. Zolang wij als kerkelijke gemeente de schouders eronder kunnen zetten en wanneer het kleiner wordt dan wordt het kleiner maar hoop moet er altijd zijn.
Zondagochtend vroeg hebben we (Nel en ik) de Passie van Saar gelopen, een pelgrimstocht/theaterstuk over het verhaal van een meisje, lopend over een stuk van Terschelling geleidt door Kees van de Zwaard. Ook daar kwam als antwoord dat er altijd hoop is en moet zijn om je passie te vinden en die moet volgen om het diepste verlangen in je hart te vinden.
Saar zit bij een grot en moet huilen omdat ze het allemaal niet meer weet, hoe moet haar leven nu verder. En dan hoort ze een stem: Waarom huilt u zo? Zoekt u iemand?’
En dat is het De hoop, Jezus!
Ook al lijkt alles kapot te gaan het komt goed.
Blijf doorgaan en….Blijf hopen
Roar of Love 