Afgelopen zomer begon mijn jongste dochter te vissen, hoe dat nou eigenlijk zat met die cadeautjes op vijf december. Vragen en wachten op een bevestiging vroeg ze:” dat doen jullie toch niet he, die cadeautjes kopen?”
Nu was ik al van plan om het haar dit jaar te vertellen dus ik dacht: de deur staat nu op een kier, laat ik nu ook maar naar binnen lopen. Dus vertelde ik haar hoe het nou eigenlijk in elkaar zat. Nou ik had haar geen groter verdriet kunnen doen…wat een desillusie!
Maar onze oudste dochter vertelde haar dat het toch ook wel lief van ons als ouders was dat wij alle cadeautjes kochten voor pakjesavond. Ja daar was ze het wel mee eens, dus gelukkig het verdriet was snel over.
Nu “gelooft” hier dus niemand meer in de Goedheiligman. En ik moet zeggen , ik mis het wel hoor. Afgelopen zaterdag hebben we televisie gekeken maar de aandacht was snel weer bij spelen. En er werd niet meer gekeken naar Sinterklaas. Ook hebben we dus niet gezongen voor de kachel en de schoen gezet. En het is dus voorbij dat de kinderen vol verwachting uitkijken naar wat er in hun schoen zou zitten. En ook wanneer de zak wordt “afgeleverd”is de verwachting en spanning toch minder.
Dat soort dingen zetten me dan aan het denken.
Het zou zo mooi zijn dat wij, net als de kleine kinderen uitkijken naar de Sint, uitkijken naar de komst van Jezus. Vol spanning.
Dat wij zingen: vol verwachting klopt ons hart, en hoort wie klopt daar kinderen.
Jezus de deur staat voor u open kom maar binnen!
Roar of Love 