Onlangs kreeg ik van een lieve vriendin en zuster in het geloof een prachtig avond gebed. Als bemoediging in een tijd waarin het niet zo lekker met me gaat. Gevoelig als ik ben heb ik voor de vierde keer weer de bodem van een put bereikt. En ben hard bezig eruit te krabbelen. Ik ontkom er schijnbaar niet aan, en soms kan ik het geen woorden geven hoe ik me voel, dus de vergelijking van de put is denk ik wel de beste.
Je alleen voelen in het duister en ver boven je het licht wel zien maar er net niet bij komen.
God is gevoelsmatig dan ook ver weg en doordat ik vaak niet aan het verdriet wil toegeven, ik wil niet steeds overal en nergens in huilen uitbarsten, heb ik het gevoel dat ik God ook verder van me afdruk.
Door het verdriet toe te laten, en te laten gaan voel ik dat ik “open” ga. Er gaat iets stromen wat ruimte maakt voor rust, stilte en aanwezigheid van Hem.
De beste manier omdat te doen voor mij is om te zingen. Liederen die woorden gebruiken die ik eigenlijk zou willen bedenken, en door het hardop te zingen mag mijn verdriet er zijn, en is het ook echt daar op dat moment. En aan het eind van iedere dag zing ik dan mijn eigen lied, en voel me dan in al die stilte even heel dicht bij God.
Ik zing het lied van mijn dag. Ik zing het lied van wie mij nabij waren en van de vriendschap die ik moest missen. Ik zing de zon en de regen, de modder aan mijn voeten, de eelt op mijn hart. Ik zing de sombere krantenkoppen, de onverwachte vrolijke noot, het onweerstaanbare ritme van het hoopvol refrein. Ik zing alsmaar stiller, tot Gij zingt in mij en mij zachtjes in slaap wiegt……..
Roar of Love 