Op het water lopen

“Zou ik ook als Petrus durven wandelen op de zee. Rustig op de golven stappen met de wind en’t water mee…….rustig op de golven stappen met de wind en’t water mee…”

Dat zijn een paar regels van een gedicht van Co ’t Hart waarop mijn vader heel veel jaren geleden een melodie heeft bedacht en het heeft gezongen in hun gospelgroep “Everything Becomes New”. Een prachtig lied, ik kan het zo zingen. Maar durven wij dat zoals Petrus? Waarom deed Jezus dat toch, hij stuurde zijn dicipelen weg. Zij moesten het water op en Jezus ging de berg op om te bidden. Het is een prachtig verhaal waar het onmogelijke mogelijk wordt en een verhaal over vertrouwen. En ik denk dat het daar in het geloof om draait. Vertrouwen hebben en altijd het onmogelijke mogelijk achtten.

Jezus gaat de berg op naar zijn vader uit het zicht van zijn discipelen. Jezus is ook nu weg, in ieder geval niet zichtbaar voor ons menselijk oog.

De dicipelen kwamen in woelig water, golven, duister. Wij komen ook soms in woelig water waarin we soms moeilijke dingen in het leven voor de kiezen krijgen, duistere momenten waarin we geen uitweg zien.

En dan ziet Petrus en ook de andere dicipelen iets…ze denken een geest maar opeens weet Petrus het…het is Jezus, hij loopt over het water naar hun toe. En wanneer Jezus, Petrus roept gaat Petrus zonder twijfelen de boot uit het water op..want hij weet het toch zeker! Hij moet en zal naar Jezus toe…maar dan begint Petrus toch weer te twijfelen…is het Jezus echt en wat doe ik hier op het water op dat woeste water, hoe kan mij dat dragen? En Petrus begint te zinken en roept het uit naar Jezus toe, help mij! Red mij! En dan steekt Jezus zijn hand uit naar Petrus en stapt met hem de boot weer in waarna alles weer rustig om hen heen wordt.

Soms zijn er van die momenten waarin we het zeker weten en ervaren iets van dat Goddelijke. Dan is ons geloof sterk, geen berg is te hoog. We kunnen alles aan. Maar twijfelen we ook niet eens? Wellicht vaker dan we willen, en dan kunnen we ons opeens voelen als Petrus: is Jezus het echt? Wat doe ik hier op dit woeste water, ik zink ga bijna kopje onder.

De les die wij uit dit verhaal kunnen leren is denk ik dit. Wanneer onze voeten ons niet meer kunnen dragen, onze voeten ons soms falen en als de golven soms over ons heen slaan. Kan ik uitroepen naar U ik hoef alleen Uw naam te zeggen en U bent bij me. Want ik ben van U en U bent van mij. Want juist in “de storm” bent U heel dichtbij

Daar gaat onderstaand lied ook over wat is opgenomen op de plaats waar dit verhaal over gaat. Iedere keer wanneer ik het afspeel raakt het me en ik denk dat het me raakt omdat ik het zo vaak zo voel. Ik ben zo zeker van mijn zaak en zit vol van het geloof. Maar daarentegen twijfel ik ook des te meer denk ik. Hoe meer ik me in de Bijbelteksten verdiep hoe meer ik er soms in verstrikt raak. En het dan soms even niet meer weet. Maar wanneer ik dan ga bidden of deze muziek luister weet ik het weer en voel een emotie die zo diep zit dat het niet anders kan.

Ik ben van Hem en Hij is van mij!

Aan zee

Zou ik ook als Petrus. durven wand’len op de zee?
Rustig op de golven stappen, met de wind en ’t water mee?

Zou ik ook als Petrus zinken in het golvendiep?
Zou uw sterke Hand mij redden, als ik U in doodsangst riep?

Zou ik….Ah wat vraag ik Here, nu ik bij de golven sta,
wou ik, dat U hier kon wezen,
want mijn hart zegt juichend : Ja.

Ja, ik zou de zee oplopen,‘k ging U zeker tegemoet.
maar ‘k zou wel voortdurend bidden:
Heer, geef mij een vaste voet.

‘k Zou U steeds voor ogen houden,
niet dat donk’re golvendiep.
Heer, wat zou het heerlijk wezen.
als ‘k U zag en U mij riep.

Uit: Bloemen in de zon van Co ‘t Hart

Met deze blog doe ik mee aan de bloghop van September.
Daily Blessings (Henny Veldhuizen) http://veld-huis.blogspot.nl/